Kriebels in je buik..

Vorig jaar ben ik bevallen van onze dochter die inmiddels bijna 16 maanden is. Zij is het mooiste wat ons is overkomen. Maar ook het moeilijkste. Want het ouderschap wordt toch behoorlijk onderschat. De verantwoordelijkheid voor je kindje, het opvoeden en het meegeven van de juiste normen en waarden; het begint vanaf dag 1. 

Na 5 maanden kwamen de eerste kriebels en zijn we zelfs drie maanden bezig geweest om te te proberen. Uiteindelijk voelde het toch nog niet goed en beseften we dat we nog een heleboel te leren hadden en eerst maar eens moesten zorgen dat we alles op orde hadden. Ik ben een dag minder gaan werken wat financieel ook te merken was. Onze relatie kwam onder druk te staan doordat er allebei andere opvattingen over het ouderschap en de aanpassingen daarin als partner zijnde hadden. 

Nu zijn we inmiddels een paar maanden verder. Ik moet nog veel leren over mezelf. Mezelf op de eerste plek zetten, mezelf weer leren zien. Mijn man moet leren meer naar onze dochter te kijken en de verantwoordelijkheid met mij te delen en niet alleen aan mij over te laten. Niet zomaar dingen waarvan je zegt dat is zo opgelost. Daar gaat tijd over heen.

We zijn nu allebei 32 jaar. Tijd genoeg nog om te beslissen of er wel of geen tweede bij komt. Emotioneel zeg ik ja en praktisch gezien zeg ik nee. Hoe zou ik alles moeten doen als er nog een tweede kindje rond loopt. En het meeste zal toch op mijn schouders neerkomen. 

Toch denk ik dat het allemaal wel los zal lopen. Mijn man is er nog niet over uit of hij een tweede wilt. Ook hij wordt daarin heen en weer geslingerd.

Ook al weet heb dat het moment niet juist is toch is het dan nog wel lastig om met die kriebels om te gaan. Want die zijn er bij mij wel degelijk. Op welk moment hebben jullie de knoop doorgehakt? En was het inderdaad een juiste beslissing op dat moment? Onze dochter zit nu nog in de luiers. Ik zou er ook niet uit willen zijn en dan vervolgens weer in de luiers zitten.