Koude zomers, hete winters (7)

Een beetje ongemakkelijk schiet ik weer in mijn kleren.
Wat is hier zojuist gebeurd?Ik heb het gevoel dat ik zojuist de hemel en heb gezien en dat ik nu begin te landen.
Ik wist wel dat mijn sexleven op een laag pitje stond in mijn vorige relatie. Maar ik heb het nooit als slecht bestempeld.
Ons sexleven of de afwezigheid daarvan had voornamelijk met mijn gevoel te maken.
Nou ja gevoel?? Meer de afwezigheid van gevoel. En ondanks het feit dat dat gevoel er niet meer was, behield ik toch mijn afhankelijkheid. Om eerlijk te zijn was het meer dan dat. Ziekelijke afhankelijkheid.
Terwijl ik alles had gedaan om die relatie kapot te maken, draaide ik me ook nog in allerlei bochten om te behouden wat er nog leek te zijn. Maar het enigste waar ik aan vast had gehouden was illusie.
Illusie over iets wat ooit zou kunnen zijn.

Feit bleef dat ik een optie was.En geen prioriteit.
Nooit geweest ook. In al die 12,5 jaar heb ik nooit het gevoel gehad dat ik voorop stond.
Mijn kinderen ook niet overigens. Er was altijd wel iets anders wat belangrijker was.
Een dartwedstrijd, voetballen, kameraden enz.
Ettelijke malen heb ik gesmeekt om eens te kijken naar zijn prioriteiten.
"Het antwoord was altijd hetzelfde" Ik wil een ander niet telleurstellen Trijn"
"Fuck die anderen klootzak! Ik ben je vriendin, wij zijn je gezin!"
En dan ging het weer even 2 weken goed.
Tot ik er compleet genoeg van had. Dan stapte ik weer in de auto en draaide ik dat ene liedje.
"When you see my face,
Hope it gives you hell,
Hope it gives you hell.
When you walk my way.
Hope it gives you hell"
Op die momenten haatte ik hem ook echt. Maar loslaten kon ik niet.

Er kwam een moment dat ik het echt niet meer zag zitten.
Ik liep naar boven en zei letterlijk, zo kan ik niet langer doorgaan.
Een lang gesprek volgde. Maar het sloeg compleet de verkeerde kant uit.
Meneer dacht dat de oplossing lag in mij vooral te complimenteren met mijn uiterlijk.
Mij vooral te vertellen hoe lekker ik was en vooral elke poging aangrijpen om mij in bed te krijgen.
Tot het moment dat hij te ver ging. Veel te ver... 
Kapot en gebroken zat ik maandags bij de huisarts.Veel kwam er niet uit. Alleen maar tranen.
Maar door mijn tranen heen wist ik nog te zeggen "Maar zo is ie normaal niet hoor, hij is zichzelf niet"
En zo bleef ik nog een paar maand aanmodderen, wetende dat hij me kapot had gemaakt en dat dit nooit meer goed zou komen.

Terug naar het heden. Op de bank zat de man waar ik hopeloos verliefd op was.
Toch schoot er telkens iets door me heen. Mijn kinderen, wat als dat niet zou klikken?
Mijn gedachten begonnen als een razende tekeer te gaan.|
Hoe  moest ik dit aanpakken? Hoe ging ik dit in goede banen leiden?
Hij keek me aan en zag dat ik afwezig was.
Hij nam zijn hand in de mijne. "Komt wel goed schatje" alsof hij opnieuw precies wat ik op dat moment dacht.

Mijn telefoon licht op:
-"Hoe laat ben je hier morgen?
Je komt toch nog wel gewoon?
Heb je al geprobeerd te bellen,maar je nam niet op"
Ik reageer met: Mijn bereik is niet zo goed.
Natuurlijk kom ik morgen, uurtje of 6?"
- Is goed schat, tot dan.
Schat? Shit het is nog steeds niet doorgedrongen dus.
In dat geval heb ik je zojuist bedonderd en ik heb er nog enorm van genoten ook.

Je ex? Vraagt Rick. 
Ik knik. "Hoe weet je dat?"
"Je gezicht veranderd van uitdrukking als hij belt of een bericht stuurt"
Hm, het zal. Dat kan ik natuurlijk niet zien.
Hij buigt naar me toe, Ondeugend zegt hij "Ik weet wel een manier waardoor je hem snel vergeet."
"Nog een keer??" Vraag ik met ogen zo groot als schoteltjes.
Hij begint hard te lachen. "Ja,of kun je dat niet aan?"
Uitdagend kijk ik hem aan.
Fasten your seatbelt hunny, you're in for a rough ride.

Geen enkele update missen?
Volg de koude zomers,hete wintersFacebookpagina .