Kon ik soms maar de papa zijn...

Je kent het wel, als moeder ben je altijd nodig en sta je altijd aan. Eigenlijk hoor je de hele dag wel mama, mama, mama…

Zelfs als papa thuis is komen ze toch altijd naar mij toe. Of ik nou in de buurt ben of boven, op de wc of in de douche. Ze weten me altijd te vinden. Aan de ene kant natuurlijk een heerlijk gevoel dat ze je nodig hebben. Dat je ze het gevoel geeft dat je er voor ze bent. Maar soms zou ik het toch ook wel eens fijn vinden als ik even ontweken werd en even rustig kon doen waar ik mee bezig ben. Gewoon even alleen zonder binnen drie seconde te horen ‘mama waar ben je?’ Dat je gewoon de deur uit kon gaan zonder dat er een of twee mee willen of moeilijk doen als je toch echt even alleen weg gaat.

Daarnaast heb je als moeder schijnbaar een andere band met je kids dan als vader. Ik merk soms dat ik kan zeggen wat ik wil maar het gewoon niet doordringt. Alsof ze een beetje Oost-Indisch doof zijn voor mij als ik iets aan ze vraag. Als papa er iets van zegt wordt er meteen actie ondernomen. Er is duidelijk een verschil hier en dat maakt mij ook echt wel eens onzeker. Doe ik het dan echt verkeerd, ben ik misschien te lief. Ik kan toch ook echt wel boos worden als het nodig is maar dat maakt het vaak alleen maar erger. Waarschijnlijk omdat ik te veel mijn emotie laat zien op zo’n moment.

Zeker bij Giulian merk ik dat als ik boos word dat het averechts werkt. Hij is gevoelig en weet op dat moment waarschijnlijk niet goed hoe ermee om te gaan. Hij wordt dan nog bozer en gaat om zich heen slaan. Dus daar heb ik zeker nog stappen in te maken maar ik ben nog op zoek hoe ik dat aan wil gaan pakken. Etienne is waarschijnlijk consequenter en kan op de een of andere manier beter duidelijk zijn naar de kinderen toe. Op die momenten denk ik vaak, moet dat nou zo? Maar achteraf zie ik dat het werkt en ben ik een beetje jaloers dat het bij hem wel lukt. Opvoeden is gewoon moeilijk. Er is geen goed of fout maar toch werkt het een beter dan het ander. En dat verschilt dan ook nog eens per kind!

Gelukkig hoor ik vaak dezelfde verhalen van andere moeders. Je hebt als moeder nou eenmaal een speciale band met je kinderen. Maar toch, soms wou ik gewoon even dat ík de papa kon zijn…

Of gewoon even helemaal terug in de tijd. Ik ben stapelgek op mijn vier kinderen. Ze zijn alle vier uniek en alle vier mooi hoe ze zijn. Maar oh wat zou ik soms even terug willen naar de tijd dat ik alleen was. Alle tijd voor mezelf, alle keuzes die ik maakte overlegde ik met mezelf, geen grote verantwoordelijkheid, niet elke maand afvragen of ik de maand weer doorkwam financieel, geen grote zorgen en gewoon slapen en uitrusten wanneer ik het wilde.

Heel soms vraag ik me wel eens af of ik wel de juiste keuze gemaakt heb. Ben ik überhaupt wel geschikt als moeder. Maar als ik dan bedenk dat mijn kinderwens zo groot was, ik op mijn vierde al zei dat ik later moeder wilde worden als ik groot was en dat ik bij de eerste date met Etienne al vroeg of hij die wens ook wel had, dan zal het wel goed zitten. En als ik kijk naar de liefde die ik voel voor de kinderen dan is een ding duidelijk, ik ben goed genoeg om hun moeder te zijn !