Kom niet aan mijn kind

Ken je dat machteloze gevoel dat op komt als iemand jouw kind niet leuk behandelt? Vanuit je onderbuik  heel langzaam omhoog kruipt en doorrolt naar het puntje van je tong. Waar het gevoel uiteindelijk blijft liggen omdat je er eigenlijk niets mee kan? Niet echt iets...

Ze kwam binnen, bij mijn moeder, waar ik op dat moment ook was met mijn twee mannetjes.  Mijn oudste ( net 3) rende enthousiast naar de deur, het gezelligheidsdier. De uitspraak  "The more the marrier" is op zijn lijf geschreven. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Hij riep haar naam ( hij kent die vriendin van mijn moeder nauwelijks maar we hadden samen op haar naam geoefend) en lachte zijn lieve enthousiaste lach). Zij gaf hem even vluchtig wat aandacht en plofte neer. De jongste kreeg duidelijk meer aandacht van haar dan de oudtste. Moet kunnen dacht ik maar zelf zou ik dat niet zo doen.

Ik krijg dan meteen een soort van oermoeder/leeuwinnen gevoel dat ik mijn kind moet beschermen tegen het kwaad, tegen de aanvaller. In dit geval een eventuele teleurstelling. Een minderwaardigheidsgevoel. Jaloezie. Allemaal beren op de weg die het levenspad van mijn kind hobbelig maken. Ja, hobbels zijn goed en die zullen er ook zeker komen. Maar dit soort hobbels, nu al, op deze jonge leeftijd zouden er nog niet moeten zijn.

Hij pakt zijn allermooiste speelgoed en zet het naast de vriendin op de bank. Zo van: "Kijk, mooi he". Contact leggen. Zij negeert dit volkomen. Ik zeg nog zoiets als "hij wil zijn speelgoed laten zien" maar ook hier komt niet echt een reactie op. Misschien nog net een "hmmm". Als ze de kleinste, die aan komt zetten met zijn telefoon dan wel uitgebreid aandacht geeft loopt mijn oudste er naar toe en pakt de telefoon uit de handen van zijn broertje. "Deze telefoon heb ik van Tyshairo gehad ( kindje van de creche) voor zijn verjaardag"vertelt hij haar in een laatste poging contact te leggen. Zich minder afgewezen te voelen. Het enige wat zij terug zegt is"Waarom pak je die telefoon van je broetje af, dat mag toch niet".

WAP, mijn leeuwinnen gevoel is in één klap terug.  Ik ontbloot mijn tanden en zeg dat hij de telefoon wilde laten zien, omdat hij wat aan haar wilde vertellen. Ik zeg er ook nog bij tegen mijn oudste dat hij de telefoon niet af had hoeven pakken van zijn broertje, dat hij er om had kunnen vragen.  Als op het Tyhairo verhaal noch op mijn poging het gedrag van mijn oudste te verklaren nog geen écht reactie komt is het hek van de dam. Als ik de kamer uit ben, tekent hij op de vloer en roept hij alle stoute woorden ( kop, kop, kop. Piemel, poep) door de kamer. Hij is niet meer te houden. Mijn man zet 'm uiteindelijk op de nadenk plek. Haalt hem uit de situatie. Maar eigenlijk vind ik dat er iemand anders op de nadenk plek moet. De volwassen vrouw van in de 50 die een enthousiast kind zo ongeveer negeert. Die zelf ook moeder is. Die niet in staat is een kind te zien. Echt te zien.

En nee, mijn oudste mag niet op de vloer tekenen en mag geen stoute woorden door de kamer roepen. Maar ik geef hem geen ongelijk. Gevoelig als hij is voor verhoudingen en sfeer heeft hij natuurlijk ook door gehad dat zij hem niet zag en niet hoorde. De een kruipt dan in een hoekje en zegt de hele dag niets meer en de ander laat juist van zich horen. Als een leeuw. Net zoals zijn moeder...

Wat zou jij  als moeder doen  in zo'n situatie? "Brullen" of met je staart tussen je benen afdruipen?