Klop Klop

Ik lig nog in bed, Hoor de kinderen beneden, De kopjes hoor ik uit de vaatwasser gehaald worden. 

Ik lig nog steeds.

Ik weet dat ik moet opstaan, Mijn man is immers al eens komen kijken en gaf aan  "kom je zo, ik moet echt zo weg"

Ik kan niet opstaan, Tenminste me benen willen niet, alles in mijn hoofd zeg, je wil niet. Blijf liggen en kruip onder de deken.

Dan ineens "klop klop" Ik hoor mezelf roepen, waarom "laat me"

Maar ik ben het de grijze wolk die depressie heet, Mag ik binnenkomen? Je deur om mijn binnen te laten staat al op een kier. 

Ik voel dat je niet lekker in je vel zit, en dat je het zwaar heb. Laat me binnen komen en laat me je nog ellendiger voelen. Ook al wil je niet.

Ik kan ook naar binnen sluipen, deed ik de vorige keren ook. 

Weet je nog, Toen bleef je ook weken in bed liggen, moest je veel huilen en wilde je ook niks leuks doen.

Ineens schrik ik wakker, Mijn zoon van 11 staat in de deuropening en vraagt,  "Mam kom je of voel je niet lekker, dan kan je beter blijven liggen"

Wat klinkt dat verleidelijk, Blijven liggen en denken ik wil niks. 

Maar ik moet streng zijn en tegen mezelf en weer in het structuur komen, Op tijd opstaan, een schema hebben met wat ik moet doen, Mijn medicijnen innemen en misschien toch weer die afspraak maken met de psycholoog. 

Ik wil niet dat de grijze wolk komt, Maar ik vindt het moeilijk om hem tegen te houden.