Klein hoopje liefde

Stiekem ben ik bang dat iemand het leest die ik ken, want in feite weet niemand het.

Ik weet dat mijn man het anders beleeft dan mij.

Dat hij het anders voelt dan mij.

Ik voel een emotie, een pijn die ik nooit gekend heb, en nooit heb willen kennen. Het is er niet altijd, maar als het er is heb ik troost nodig.

2 weken eerder deed ik al een test, want ik voelde me precies zoals bij ons dochtertje. Ik heb een mirena spiraal dus “in principe” zou het niet kunnen. Maar ik voelde me wel zo. Hij was negatief, dus ik zal mijzelf wel in de maling nemen.

En toen 2 weken later op een vrijdag ochtend.

Het was zo’n rare ervaring, nare ervaring. Zo’n kramp en pijn in mijn buik. En toen ik in de wc keek zag ik het raarste was ik ooit gezien heb. Hoe klein het ook was, hoe niet levensvatbaar het was, het is wel een kind dat ik verloren heb. Ons kind, ons vlees en bloed. Een kind waarvan ik zelfs nooit geweten had dat ik het in mijn buik had. 

Je zal vast denken, als het het niet weet doet het geen pijn . Maar mijn moeder hart deed wel pijn, en begon eigelijk gelijk te huilen. Natuurlijk is het voor een man nog anders. Maar ik had een kind verloren waarvan ik niet eens wist dat hij/zij bestond. 

Ik wist het nog niet en ik was je al kwijt! Het doet me zoveel pijn en ondanks ik het niet wist vraag ik me soms toch zoveel af! Waarom? Was je niet gezond? Zou je een jongetje of een meisje worden.  Was het toch dat spiraaltje, want je was niet gepland, maar meer dan welkom.

Je was nog zo klein maar ik weet nog op de echo’s van je grote zus dat je al een klein stipje had, een hartje wat klopte, midden in dat “hoopje” liefde. Een hartje dat plots besloot om hiermee te stoppen. Niemand wist van jouw bestaan zelfs ik niet. Maar toch hou ik van je. Hoe raar het ook klinkt, ik voel me wel je moeder.

Misschien had het anders geweest als ik nog geen moeder was geweest, of misschien wel het zelfde.

Nu ben je een ienieminie sterretje aan de hemel, ons sterretje 💫