Klaar met de huisarts 2/2

In de vorige blog schreef ik al een groot deel van mijn 3 a4 gevulde klacht naar de huisarts. Ik ben echt eigenlijk heel erg verbaasd over het feit dat zij dus alleen uitgaan van meetbare gegevens. Waar wij mensen het toch nodig hebben dat er menselijk wordt gekeken lijken zij daar volledig aan voor bij te gaan. In de brief schrijf ik ook een stuk over het afgelopen jaar, als ik mij met Elynne bij de huisarts wil melden omdat zij niet definieerbare plekjes op haar huid heeft. Of als ze eens kermend met verhoging blijft krijsen en uiteindelijk na twee huisartsenbezoeken een oorontsteking blijkt te hebben. In dat eerste bezoek werd mijn vriend gewoon weer naar huis gestuurd.

Dat was zijn eerste kennismaking uberhaupt met de huisarts, die we nu 3 jaar hebben. De huisarts die dat bij mij zo bezwaarlijk vond om kennis te maken met me terwijl ik op een bezorgde moeder stoel zit. Ik ben dus echt klaar met de huisarts maar voel weinig kanten waar ik naar toe kan. Inmiddels is mijn middelste dochter al een ruime week van de kaart, ziek. Snel aan het huilen en komen ook de wallen en een ingevallen gezichtje steeds meer naar voren. Maar wat kun je als de weg naar reguliere zorg niet veilig is?

De huisarts heeft wel een mail gestuurd dat ze een afspraak met mij willen om de klachtenprocedure te vervolgen. Ik kijk er nu al naar uit om met twee hooggeleerde non-empatische mannen te bespreken waar ik mee zit. Het is zo lastig om bij jezelf te blijven, sterk te staan en de stem van je kind(eren) te kunnen zijn. Een voorbeeld te geven en niet mezelf te verliezen..

Wat ik in de brief nog meer schreef was eigenlijk wat voor mij de grootste opluchting en de kern van de hele brief was. Dat te hebben getypt was opschrijven wat ik nodig had, wat het probleem voor mij was met hun wijze van zorg leveren. Je leest het hier:

Hoe kan het dat een professional zijn verstand verliest? Is het dan echt zo dat u alleen maar geleerd heeft te luisteren naar longetjes en een hart? Weet dat u even in de mond moet kijken of het rood, gevlekt, geel, of groen of normaal is? De oren nog even checkt op ‘afwijkingen’ en dan de lichaamstemperatuur opmeet. Heeft u niet geleerd verder te kijken dan ‘meetbare gegevens?’ of is dit wel geleerd maar kiest u er in uw praktijk bewust voor om alleen te werken met meetbare gegevens. Om in eerste instantie een patiënt altijd naar huis te laten gaan met “er is niks” of “neem maar paracetamol en wacht maar een paar dagen”. Want als u er bewust voor kiest om alleen af te gaan van meetbare gegevens en de menselijkheid daarin voorbij gaat dan zou het toch fijn zijn dat dit groots op uw website staat zodat mensen weten wat ze van u kunnen verwachten. Een reactie “er is niks te horen nu” neemt niet weg dat ik als moeder zorgen heb over wat ik zonder stethoscoop zie en hoor bij mijn kind(eren). “Ik kan nu niks vinden waarop ik medicatie voor kan toedienen, waarschijnlijk kan het lijf van uw kind dit zelf aan. Wordt het erger of is het na X- aantal dagen nog zo. Neemt u dan weer contact met ons op?” zou een stuk socialer zijn dan wat u nu heeft gedaan. 

Het was heerlijk om de brief te kunnen schrijven en te kunnen delen. Ik denk echt dat er nog zo'n grote slag geslagen kan worden in de zorg bij huisartsen. Ik wil zelf helemaal niet zomaar medicatie toenemen, sterker nog ik geloof dat mijn kinderen best veel zelf kunnen met hun lijf en geef zelf paracetamol niet zomaar. Alleen zou ik van mijn huisarts dus wel verlangen dat deze mij bij onzekerheid even oppept en vertrouwen geeft dat het 'DIT' is en dat mijn kinds lichaam dat zeer waarschijnlijk zonder medicatie kan bestrijden. Groot nadeel van dit hele traject omtrent klachtenafhandeling is dus wel dat ik nu met mijn oudste dochter in de maag zit. Want ik ben geneigd om de dokterswacht hiervoor te bellen bij gebrek aan vertrouwen in mijn eigen huisarts. Dat betekent alleen: in de avond.. als ze (en ik ook) moe is. Lastig dilemma want er gaan nu dagen voorbij dat ik hoopte dat het beter zou gaan en ze is nog steeds niet fit.