Vorige week was ik bij een bijeenkomst van het Centrum voor Jeugd en Gezin in Den Haag. Ik weet niet of u het fenomeen CJG kent, maar in bijna alle gemeentes zijn ze de afgelopen jaren als paddenstoelen uit de grond geschoten. Alle zorg wordt dan vanuit één gebouw en organisatie geleverd. Dat is niet alleen handig maar waarschijnlijk ook een stuk goedkoper. Want het zijn financieel barre tijden voor de overheid. Ook hoor je om je heen steeds meer gezinnen klagen dat ze nauwelijks de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Ook degenen die best goed verdienen. Alles wordt duurder en het is verdomd lastig je huishoudboekje hier op aan te passen.

Op die bewuste informatieavond van het CJG ging het over pubers en hun merkwaardige pubergedrag. De zaal werd bevolkt door een 20-tal ouders. U kent ze misschien wel; van die super verstandige mensen die vinden dat je nooit genoeg geïnformeerd kunt zijn. De gespreksleidster bleek een goedgebekte auteur van puberboeken en wist het kleine gezelschap meteen te boeien door een vraag het zaaltje in te slingeren. Ze vroeg of wij wisten hoeveel een kind eigenlijk kost; en dan van geboorte tot het moment van het huis verlaten. Na een collectieve stilte kwam ze gelukkig zelf met het antwoord:  Gemiddeld zo’n € 70.000,- per kind. Oftewel een Porsche verduidelijkte ze. Oef. Dat is toch even schrikken. Oké, die Porsche is weliswaar maar het instapmodel, maar toch. Toch zijn dit soort rekensommen altijd een abstract gegeven. Na het horen van die € 70.000,- heb ik namelijk de rest van de bijeenkomst in sluimertoestand aangehoord. Mijn harde schijf was bezig met het herleiden van deze rekensom. ‘Heb ik straks met mijn kinderen 4 x € 70.000,- uitgegeven!?’ Bijna drie ton!! De losse bedragen schieten door mijn hoofd; de luiers, de kinderopvang, de vakanties, de kleding, het speelgoed…..waaaahhhh …Die € 70,000 klopt echt! Sterker nog, ik kom nog veel hoger uit. Dat heb je natuurlijk met gemiddelde statistieken… Maar goed, dan zou het ook zo moeten zijn dat begin vijftigers, zonder kinderen, in ieder geval anderhalve ton op hun rekening moeten hebben staan. Maar daar hoor je deze kinderloze volwassenen nooit over opscheppen. Hoe kan dit? Of hebben ze al dit geld er al doorheen gejaagd? Verre vakanties, dure wijnen en …verdomd, misschien wel een Porsche.

Men zegt toch altijd dat ‘kinderen hebben zo’n rijk gevoel geeft’? Begrijpt u het? De illusie van 4 Porsches armer reed ik na afloop weer naar huis….