Kind van een ouder met psychische problemen

Vandaag was ik bezig met content maken voor Pixum. Voor Moederdag mocht ik een mooi fotoboek maken en mijn volgers op Instagram met de code DANIELLE-20 20 procent korting geven. Dan komt weer het besef dat het over ruim een maand alweer Moederdag is en ik al ruim 14 jaar geen contact meer heb met mijn eigen moeder. Vele zullen mijn keuze niet begrijpen en hoevaak ik wel niet heb gehoord: “het is en blijft toch je moeder” Maar soms loopt het leven zo, gebeuren er dingen die niet te vergeven zijn en moet je kiezen voor jezelf. 

In mijn vorige blogs hierover heb ik al uitgelegd hoe onrustig mijn jeugd is geweest en wat voor invloed dat op mij heeft gehad. Het was altijd afwachten hoe de pet stond en vooral wat ik fout had gedaan. Tot dat ik besloot hier niet langer afhankelijk van te willen zijn, hier niet meer door geraakt wilde worden en dat het genoeg is geweest. Helaas ging dat moment wel gepaard met een afschuwelijke gebeurtenis. Een gebeurtenis waarvan ik weet, sinds ik kinderen heb, dat ik op dat moment de juiste keuze heb gemaakt. 

Eind 2009 had ik de auto van mijn moeder geleend en die zou ik aan het einde van de middag of begin van de avond weer terugbrengen. Ik woonde op dat moment tijdelijk bij mijn oom en tante. Mijn vader werkte veel, had een nieuwe vriendin en mijn broertje zat intern voor een opleiding waardoor ik anders veel alleen thuis zou zijn. Na een hele onrustige periode met veel gebeurtenissen en de scheiding van mijn ouders zocht ik denk ik de stabiliteit en de gezelligheid daar op. Ik had daar al eerder periodes gewoond.  Dat was voor mij een vertrouwde omgeving. Mijn moeder belde ‘s middags en ik hoorde al aan de telefoon dat het niet goed was. Ze wilde meteen de auto terug en ik moest ala minuut komen. Vanbinnen schoot ik in paniek en eigenlijk durfde ik hem niet meer terug te brengen. Ik besprak dit met mijn oom en tante en we besloten dat ik met mijn nichtje in de auto zou stappen en dat mijn oom achter ons aan reed. Ik zou de auto dan parkeren en de sleutel door de brievenbus doen. Met een knoop ik mijn maag en tranen biggelend over mijn wangen reed ik erheen, gelukkig kon mijn nichtje mij nog een beetje afleiding geven. Het voelde niet goed, ik had de boosheid in haar stem gehoord en vroeg mij de hele rit af wat ik fout had gedaan. Hoe dichter we in de buurt kwamen, hoe zenuwachtiger ik werd. 

Eenmaal aangekomen parkeerde ik snel de auto, stapte mijn nichtje alvast bij mijn oom in en deed ik snel de sleutel door de brievenbus. Op het moment dat ik de sleutel door de brievenbus gooide werd de deur geopend. Ik werd naar binnen getrokken. Ik zeg dat ik dat niet wil, verzet mij en schreeuw. Er ontstaat een handgemeen, ik raak meerdere keren de muur, krijg klappen en vooral veel geschreeuw naar mij toe. Mijn oom komt aanrennen probeert mij weg te trekken. Aan beide armen wordt getrokken, mijn jas scheurt en uiteindelijk weten mijn oom en ik weg te komen en in de bus van mijn oom te stappen. Trillend, vol ongeloof, met veel pijn rijden we snel de enige kant op waar wij heen kunnen. Het is een doodlopende weg en we kunnen geen kant op. We moeten terug erlangs, bang, met de deur op slot en met mijn handen voor mijn ogen rijdt mijn oom erlangs. Ik hoor geschreeuw, ik hoor veel mensen op straat en ik kan alleen maar denken dat ik hier zo snel mogelijk weg wil. Op de terugweg kan ik niks uitbrengen, niemand eigenlijk en wij proberen in ons hoofd te begrijpen wat er net gebeurd is… 

Onderweg belt mijn oom mijn vader. Ik kan de schrik in zijn stem nog steeds voor mij halen en hij komt naar mijn oom en tante hun huis. Geschrokken en vol ongeloof val ik hem in de armen. Mijn hoofd, mijn zij, benen en mijn armen doen zeer. We praten heel lang na, maar eigenlijk niks dringt tot mij door. Het enige wat ik wil is slapen want ik ben kapot. De volgende dag blijk ik toch meer verwondingen te hebben dan dat ik dacht. Mijn verhaal gaat verder in de volgende blog. 

Wil je ons op Instagram volgen -> @daansmomstories