kijk verder dan de diagnose

Kijk eens verder dan de diagnose.

Overal lees je onderzoeken over allerlei diagnoses.

Aan de ene kant fijn om te vinden wat de herkenningspunten zijn.

En hopelijk uit te kunnen vogelen wat de beste weg is om deze persoon te helpen.

Anderzijds begin je met de eerste stempel op een persoon te leggen.

De stempel waar jijzelf waarschijnlijk op dat moment blij mee bent.

Waar andere je aankijken en zeggen, zou je die nou echt wel willen geven.

Ehh ja natuurlijk, want nu krijgen wij handvaten om te helpen.

Hopen dat degene met stempel de wereld leert begrijpen hoe hij in elkaar zit.

Eigenlijk wel raar, want de mensen zonder stempel hebben blijkbaar bepaald hoe de wereld in elkaar moet zitten.

Als je om je heen kijkt en luistert zijn er steeds meer kindjes met een diagnose of in een onderzoek op school.

Waarom als dat zo is, niet nadenken over een systeem wat ze wel snappen?

Waar het wel aankomt, waar ze wel alles uit zichzelf kunnen halen wat erin zit ?

Waarom moet een kind met adhd stil op een stoel zitten luisteren?

Waarom trek je niet gewoon die stoel weg en laat je hem / haar niet gewoon staan, wiebelen, friemelen desnoods rondjes draaien.

Het gaat erom dat de informatie aankomt. Als je iemand met zoveel onrust in zijn hoofd en lijf perse stil op een stoel laat zitten gaat daar zoveel energie naartoe, dat er de helft niet aankomt van wat er uitgelegd word.

Als ze staan te draaien kan het ook zijn dat ze de onrust er zo uitgooien en er wel plaats is voor de informatie die aankomt.

Kijk verder dan de diagnose.

Adhd is niet alleen een druk kind dat niet oplet dat vroeger zou zijn bestempeld als vervelend kind.

Geen concentratie, was vroeger een dom kind, serieus denk je dat je daar iets mee opschiet.

Of van die mensen die je voor gek verklaren dat je medicatie voor de concentratie geeft. Want het is in hun ogen een verzonnen ziekte, maar als je een kind hebt met die verzonnen ziekte, laat die dan maar thuis want die is te druk, te aanwezig…. Natuurlijk kijk je niet verder…..

Of degene die vinden dat je de medicatie iedere dag moet geven omdat ze ander zo zichzelf en te druk zijn. Ja ze zijn aanwezig, maar wel zichzelf.

Medicatie is soms nodig, maar ook dat werkt uit, de energie moet eruit. Wil je ze rustig hebben.

Ga ermee naar buiten, tob ze af. Zet ze achter een ipad, weet wel achter een ipad lijken ze rustig, ze zijn het niet.

Ik ben blij met een wii, dan springen ze gewoon lekker mee, ze willen net als ieder ander kind zijn.

Het liefst ook veel vriendjes hebben, maar soms, soms lukt dat niet, omdat je net iets anders bent.

Maar is dat erg, nee hoor, niet iedereen kan je leuk vinden.

En de meeste vrienden zijn er alleen in je leuke tijden, in slechte heb je er maar een paar als je geluk hebt.

Mijn punt is, kijk verder dan de diagnose, kijk verder dan ze zijn overheersend aanwezig, niet positief de aandacht, dan maar negatief? Niet naar die grote mond die je kan verwachten als je ineens het plan anders gooit.

Er word nu eenmaal impulsief gereageerd. Maar kijk ook naar dat kind dat zo ontzettend zijn best doet om gewoon goed gevonden te worden.

Die niet tegen onrecht kan en een pesterijtje veel zwaarder oppakt dan een ander

Die niet met een bepaald iemand afspreekt omdat die vervelend tegen een ander kind deed.

Die zoveel moeite doet om niet op te vallen in de klas, zodat de juf niet boos op hem hoeft te worden.

Die als jij bij een openbare plek je vinger ergens openhaalt, gelijk bij een medewerker aan zijn jas staat te trekken om voor jouw een pleister te halen.

Die door deze onbevangenheid op meerdere plekken komt zoals restaurantkeukens dan jij of ik zouden doen.

Die gewoon recht vraagt hoe het zit, geen tijd voor een hoop gedraai er omheen.

Het is niet dat ze niet luisteren. Nee je komt niet aan.

Maar luister jij naar hun? Luister je echt?

Of hoor je dat ze iets zeggen, maar luister je niet want het gaat hard, snel en waarschijnlijk 3x opnieuw. Omdat ze halverwege zelf afgeleid waren, eigenlijk niet meer weten waar ze gebleven waren en dan maar weer helemaal op nieuw beginnen.

Dus luister jij echt. Als het antwoord nee is hoe kun je dan in hemelsnaam verwachten dat hun wel naar jouw luisteren.

Zeg je het in hun volle aandacht, of roep je vanaf een afstand.

Ze zijn druk, ze zijn bezig en daarbij in hun hoofd is het nooit stil, nooit leeg.

Vergelijk het met staan in een druk café en vanaf 2 tafels verder roept iemand naar jouw, dat komt ook niet altijd aan.

Dus neem de tijd, loop er naartoe, raak hem/ haar aan, zorg dat ze je zien en zeg dan wat je wilt zeggen.

Stop niet iets abrupt, maar geef het een kwartier van te voren aan, dan 10 minuten van te voren dan 5 en als ze nog 2 min hebben dan zeg je dat het zo tijd is.

Oke het kost je 4x zeggen, maar je hebt geen woede uitbarsting.

Soms vraag ik mij af of ze zo weinig feestjes hebben omdat ze niet echt aansluiting vinden, of dat dat komt omdat de ouders liever niet dat iets andere kind over de vloer willen hebben?

Eerlijk gezegd ik weet het niet.

Wat ik vooral het mooiste van ze vind is dat ze niets doen om er maar bij te horen.

Geen zin om te voetballen, gaan ze er ook echt niet op voor een vriendje of om er op school bij te horen.

Ze zien in alles en iedereen het mooie, maar vallen zo keihard op hun neus als dat toch anders uitpakt. Maar ze leren het niet.

De dag erna proberen ze het nog een keer totdat er door een ander gezegd word, probeer maar niet meer, dit is al zo vaak gebeurd, doe jezelf dat niet meer aan.

Ditzelfde met over jouw grenzen heengaan. De lijn zien ze niet, ze weten het wel, maar moeten er toch overheen, tot je ontploft want owja, daar lag jouw grens.

Consequentie daarvan word als terecht ervaren en dat word ondervonden tot het weer klaar is….

En dan niks geleerd, en begin je weer opnieuw.

Hoe het gaat is hoe je jezelf voelt, wat je zelf op dat moment kunt hebben.

Actie en reactie, wat je geeft krijg je terug.

Geef je zelf veel moois krijg je iets supermoois terug.

Maar het kost ook energie, geduld en een hoop verdediging methodes voor de buitenwereld.

Ben eerlijk, zeg dat je moe bent, zeg dat je geduld op is. Zeg dat het vandaag gewoon niet jouw dag is.

Ben eerlijk, dat zijn ze ook naar jouw toe.

Probeer ze niet te veranderen, probeer het vanuit hun kant te zien.

Dit geld niet alleen voor adhd, ook voor add, autisme, en alle andere diagnoses die gegeven kunnen worden.

Als je er iemand mee kent, verdiep je erin, ben geïnteresseerd in die persoon hoe hij is en kijk door de algemene kenmerken heen.

Echt waar iedereen is uniek, iedereen heeft leuke en minder leuke kanten.

Accepteer nou gewoon iemand hoe hij / zij is en laat die hokjes lekker zitten.

Het leven is geen dierentuin.