Kiezen tussen mijn baby van 10 maand of mijn ongeboren baby van 20 weken. Ik wist het niet

Juni 2018.. de test was positief! Geschrokken en enthousiast keken we naar de test. Noah (toen 6 maanden) kreeg er een broertje of zusje bij in februari!

Dat we een snel 2e kindje wilden, wisten we al. Hoe snel lieten we aan moedernatuur over, en die besloot dat dat snel mocht zijn.

Al gauw kreeg ik het bekende kwaaltje: spugen, spugen en nog eens spugen. Ach, hoort erbij! Het was vervelend, maar ik had Noah om voor te zorgen, dus gingen we gewoon vrolijk door. Al hoewel vrolijk... Het spugen werd erger en het begon pijn te doen: flink pijn.

De pijn werd omgezet in aanvallen. Ik werd 's nachts wakker met pijn onder mijn borst. Strontmisselijk rende ik naar de douche. Door de pijn kon ik niet stilzitten, liggen of rechtop lopen. Ik had het erg warm en begon te zweten. 

Toen zat ik daar. 02:30 in de ochtend, in een badjas met een bak op schoot, wachtend tot ik eindelijk kon spugen. Ondertussen belde ik met de huisartsenpost. Ik moest het maar doen met paracetamol i.v.m. de zwangerschap. Drie keer raden wie er toen wel ineens kon spugen, precies ja. Dus geen pijnstilling voor mij. 

Rond 09:00 was de pijn eindelijk voorbij, en toen werd Noah wakker. Mijn man was al gaan werken en het was weer een normale dag uit ons leven. 

De pijn begon met 8 weken. Na de eerste aanval ging ik naar de huisarts, die mij doorverwees naar mijn verloskundige, die mij weer doorverwees naar de huisarts... ZUCHT. Na heel veel zeuren ben ik toch bij de huisarts beland. Ik was inmiddels 10 kg lichter en ik zag er niet uit. Ik had een ingevallen gezicht, slaaptekort en moest alles bij elkaar te zien houden. 

Eindelijk, toen ik 16 weken zwanger was, (JA 8! weken later en 8 aanvallen verder) werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Ze gingen een echo maken, om te kijken wat er aan de hand was. Al gauw werden de vermoedens bevestigd. Galstenen. Je ziet ze niet vaak bij een jonge vrouw, (ik was 21 jaar) maar ze kunnen blijkbaar door hormonen ontstaan en ik was vrij snel achter elkaar zwanger, dus vandaar.

Het probleem is alleen: je mag alleen paracetamol nemen en opereren doen ze niet tijdens de zwangerschap. Dus had ik daar helemaal niks aan. De paracetamol werkte iets (ook nog zetpillen, want normale hield ik niet binnen). Toch bleef ik naar de huisarts gaan. Ik ging steeds verder achteruit en was erg zwak. Ik kon niet meer voor mijn zoontje zorgen. Ook het huishouden was al minimaal. Mijn dag bestond uit spugen, liggen, voor Noah zorgen en als hij weer sliep, weer liggen.  Ik kreeg een doorverwijzing naar de chirurg, maar volgens de huisarts moest ik niet veel verwachten. Meestal moet je de zwangerschap uitzitten en word je na de bevalling geopereerd.

4 weken later (ondertussen 20 weken zwanger) op een maandag kon ik bij de chirurg terecht. Half huilend deed ik mijn verhaal en legde ik uit dat ik niet nog 20 weken zo door kon. Ik had geen kracht om voor mijn zoontje te zorgen, laat staan bevallen. Hij was het volledig met mij eens en ik kon de volgende dag geopereerd worden. Erg geschrokken (dit had ik absoluut niet verwacht en het was zo snel) ging ik met een verpleegkundige mee om de papieren in te vullen. Het werd mij allemaal te veel en ik barstte in huilen uit. Ik was alleen naar het ziekenhuis gekomen en moest in mijn eentje alle keuzes maken en ik wist niet welke keuzes ik moest maken. Ik zal uitleggen waarom:

Bij een operatie krijg je narcose. Ook jou baby gaat er van slapen. Het word niet aangeraden om een narcose tijdens een zwangerschap te doen. Maar met de gynaecoloog erbij moest het wel goed gaan, wij werden nauwlettend in de gaten gehouden. Ohja en ze opereren in de zwangerschap tot maximaal 20 weken en ik was al 20+3. 

Voor mij voelde het alsof ik moest kiezen tussen Noah, die weinig buiten kwam en veel in de box zat en een zieke moeder om zich heen had, of Liam (ongeboren baby) die risico's zou lopen tijdens de operatie.We hebben toch besloten om het te doen. Noah had niks aan mij als moeder en het zou de komende 20 weken ook niet beter worden. Liam werd goed in de gaten gehouden en de risico's waren klein.

Zo gezegd zo gedaan, de volgde dag stonden we (ik en mijn man) om 08:00 nuchter in het ziekenhuis. Ik wist niet wanneer ik aan de beurt zo zijn, dus we moesten het ons maar gemakkelijk maken. Na heel lang wachten en gigantische honger te hebben, werd ik om 18:00 op het laatste moment opgehaald.

Niels(man) moest naar huis naar Noah toe, dus ik ging alleen naar de uitslaapkamer.  Na 7 keer prikken zat het infuus erin en konden we door naar de ok. Ik moest tot 10 tellen en denken aan mijn lieve kleine baby(s). 

Ik weet nog heel goed... het laatste wat ik voelde was een traan die over mijn wang gleed.

Zo rustig dat ik in slaap viel, zo hysterisch werd ik wakker. Ik kreeg een paniekaanval en het enige wat ik kon was huilen en happen naar adem (yay hormonen!). Om het kort te houden: ik kon niet stoppen met huilen en dat heb ik een uur non stop gedaan. Pas toen ik een echo kreeg en onze kleine Liam zag, was ik weer gerust gesteld. Ik voelde me ook alleen, want mijn man en baby waren thuis. Ik vond het verschrikkelijk. Maar het personeel was erg lief en kwam regelmatig kijken hoe het ging en om een praatje te maken.

Ik zou de volgende dag naar huis mogen, maar omdat ik ook na de operatie alleen op paracetamol mocht leven, en de pijn nog heel erg was, moest ik nog een nachtje extra blijven. Ik kon wel andere pijnstillers krijgen, maar die werden niet geadviseerd i.v.m. de baby. Maar langer blijven was niet heel erg. Niels en Noah kwamen op bezoek en het was geweldig. Noah fleurde de hele kamer op (allemaal oma's).

Na het ziekenhuis moest ik nog 6 weken rustig aan doen, en mocht ik Noah niet optillen (dat was te zwaar). Met hulp van vrienden en familie ben ik er weer helemaal boven op gekomen. Ik had wel erge bekkeninstabiliteit, dus de rest van de zwangerschap was alsnog geen pretje... Tot de bevalling van Liam begon!Ik ben bevallen van Liam in het bad in onze woonkamer. In de volgende blog lees je hoe en wat, inclusief foto's!

Vragen of opmerkingen? Je mag ze altijd stellen. Ik reageer graag!

Met veel liefs,

Mamavan2boys<3