Keuzestress tijdens mama worden en mama zijn

Zwanger. Oh jee, welke naam geven we ons kindje? Willen we prenataal onderzoek? Zo ja, waarom, zo nee waarom niet? Vroege echo? Wie vertellen we het als eerste? En hoe snel? Willen we weten wat het wordt? En dan die naam....die naam! Wil ik een angelsound? Wiegje of ledikantje? Eigen kamer of bij ons? Hadden we nu al een naam? De kinderkamer...Roze? Blauw? Oranje? Groen? Wat voor verf? Kan dat geen kwaad? Mag ik dat wel eten? Of drinken? Oh jee, die geboekte vakantie..mag ik wel vliegen? Wil ik wel vliegen? De naam! We hebben nog geen naam! Borstvoeding of flesvoeding? En die naam..................

En dan is hij er. Tenminste, hij of zij. In ons geval een hij. Helemaal compleet, met in ons geval zelfs een extraatje in de vorm van 1 chromosoom extra. En dan, na de geboorte, lijken de keuzes pas echt te beginnen. Want....moeten we op het kaartje vermelden dat hij Down heeft? Hoe vertellen we het aan mensen? Doorgaan met kolven en borstvoeding? Of toch maar flesvoeding? Wanneer starten we met fysiotherapie? Logopedie? Early Intervention? Willen we contact met MEE? Gaan we naar het CB, of doen we alles via de kinderarts? Of moeten we misschien toch naar een Downpoli? Waar vind ik kennis, en ervaring? Waar vind ik herkenning? Kan hij wel naar een gewoon dagverblijf? Hoe begeleid ik hem het beste in zijn ontwikkeling? Wanneer start je met groente- en fruithapjes? En wat als eerste? Wanneer gaat hij lopen? Praten? Wordt hij gelukkig? Gaat hij straks naar regulier of speciaal onderwijs? Waarop bepaal je die keuzes? Waarom is dit ons overkomen? Hoe moet het later met vriendjes en vriendinnetjes? Kan hij zelfstandig worden? Verliefd? Gelukkig? Werken? Studeren? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Als er inmiddels 1 ding is dat ik geleerd heb..is dat de liefde wint, Altijd. Elke keuze die we gemaakt hebben, hebben we gemaakt uit liefde voor ons kind. En hoe kan liefde nu fout zijn? Er zullen nog vele vragen en keuzes volgen. Maar hé, kom maar op! Ik ben er klaar voor.