Ken je mij?

Een lied wat geschreven is door Huub Oosterhuis. Gezongen door Trijntje Oosterhuis. Ik ben niet perse fan van Trijntje Oosterhuis, maar deze songtekst is bijzonder pakkend.

De tekst intrigeert me en blijft de laatste tijd hangen in mijn hoofd.

Misschien weet je niet dat Huub Oosterhuis, de vader van Trijntje, theoloog, dichter en priester is. En altijd eigen gemeentes voorging. Een trouwe volger van het geloof. Dit lied is een vertolking naar aanleiding van Psalm 319.

De dichter heeft juist die diepgaande ervaring en wel op het diepste niveau, in de grond van zijn bestaan: HEER, u kent mij, u doorgrondt mij, wonderlijk zoals u mij kent, het gaat mijn begrip te boven. U was het die mijn nieren vormde, die mij weefde in de buik van mijn moeder. Uw rechterhand houdt mij vast.

In normale woorden: Dit lied gaat over het feit dat niemand jou beter kent dan God.

Ik geloof niet in god. Hij kent mij niet. Ik respecteer het geloof en mensen die hier hun troost uit halen, maar ik heb er niets mee. Nee. Het is niet mijn ding. Ik geloof in de liefde, in het pad, in het lot. Sommige dingen overkomen je. En moeten zo zijn.

Het lied is ook zonder godsdienstigheid te interpreteren. En zo hoor ik de tekst. Want niemand kent jou beter dan jijzelf. Iedereen heeft een eigen beeld en zicht op jou. Iedereen ziet jou op een andere manier. Niemand ziet jou hetzelfde. Er zijn wel 10000-den versies van jou, geïnterpreteerd door anderen. Niemand weet wat er echt in jou omgaat, wat je echt denkt en hoe je je echt voelt.

Thuis-tijdDoor de Corona tijd en tijd thuis heb ik mij dit heel erg beseft en gerealiseerd. Er zijn maar weinig mensen die mij echt kennen. Waar ik bij durf te huilen. Waar ik durf te vertellen hoe ik me voel. Waar ik chagrijnig bij durf te zijn en te zeggen dat het even niet gaat, of dat ik niet wil praten. Of gewoon kan zeggen dat het gaat, maar eigenlijk helemaal niet. Deze mensen weten ook dat het dan niet gaat. Er zijn geen woorden nodig. Er wordt ook niet door gevraagd, omdat ze mij kennen.

Ik heb me gerealiseerd dat ik niet sociaal ben. Ik heb geen empathie. Ik leef voor de mensen die belangrijk voor mij zijn en ben best vaak egoïstisch. Dit is zo veranderd na het verlies van Tess.

Vaak zeg ik dat het goed gaat. Omdat ik niet altijd details kwijt wil of me echt bloot wil geven. Ik wil niet altijd praten over dingen die me echt bezighouden. Die details zijn voor mensen die ik het echt wil vertellen. Waarvan ik weet dat ik hen ook ken. Ik ben altijd oprecht, en ik lieg nooit. Maar soms wil ik gewoon niet vertellen hoe het gaat en zeg ik ‘het is oké’. Ik heb een masker en weet goed muren op te trekken. En dat is oké, dat wil ik zo.

Stil jaarIk ben het hele jaar door vrijwilliger bij heel veel clubjes, door het hele land. Niets daarvan ging of gaat dit jaar door. Mijn sport, carnaval, een grote Skate club, Sinterklaasstad, allemaal ligt het stil. Als ik daar, tussen al die mensen ben, hoef ik niet te praten over wat er echt in me om gaat. Het is gewoon gezellig en we maken plezier. Het is een afleiding van de donkere periodes. Het gemis, de eenzaamheid, de confrontatie van een leeg bedje, lege buik en kinderkamer. Dus ergens ben ik wel sociaal. Jawel. Maar ken je mij? Wie ken je dan? Weet jij mij beter dan ik?

Ik heb aardig wat meegemaakt. Van toen ik heel klein was, tot en met vandaag. Mooie dingen, nare dingen. Dingen die mijn hart gekerfd en beschadigd hebben. Dingen die mijn hart laten kloppen en mijn leven mooi maken. Ik durf een spiegel voor te houden en mezelf daarin recht aan te kijken. Daardoor weet ik dat ik mijzelf ken. Ik weet wie ik ben. Ik durf slechte eigenschappen te benoemen, maar ik durf er ook aan te werken. Ik durf hulp te vragen, of te zeggen dat het niet goed gaat. Aan de mensen die dicht bij mij staan. Aan de mensen die mij kennen. Aan de mensen waarbij ik durf te huilen.

Dit lied blijft in mijn hoofd spelen. ‘Ken je mij’. De stem van Trijntje en het verhaal erachter. ‘Wie ken je dan?’ ‘Weet jij mij beter dan ik?’

Ik deel wat ik wil schrijven. Ik schrijf wat ik wil delen. Je mag dit van mij weten. Tot zover ken je mij. En dat is goed. Dat is prima. Dat is wat ik wil. Vertellen, delen, schrijven, in eigen beheer. Op eigen beweging. Zo ken je mij. Zo weet je wie ik ben.

Ken je mij?Wie ken je dan?Weet jij mij beter dan ik?Ken je mij?Wie ben ik dan?Weet jij mij beter dan ik?

Ogen die door de zon heen kijkenZoekend naar de plek waar ik woonBen jij beeldspraak voor iemandDie aardig is, of onmetelijk verDie niet staat en niet valtEn niet voelt als ik,Niet koud en hooghartig

Ken je mij?Wie ken je dan?Weet jij mij beter dan ik?Ken je mij?Wie ben ik dan?Weet jij mij beter dan ik?

Hier is de plek waar ik woonEen stoel op het waterEen raam waarlangs het opklarend weerOf het vallende duister voorbij vaartHeb je geroepen?Hier ben ik

Ken je mij? Wie ken je dan?Weet jij mij beter dan ik?Ken je mij? Wie ben ik dan?Weet jij mij beter dan ik?

Ik zou een woord willen sprekenDat waar en van mij isDat draagt wie ik benDat het houdtIk zou een woord willen sprekenDat rechtop staat als mens die mij aankijkt en zegtIk ben jouw zuiverste zelfVrees niet, versta mij, ik ben, ik ben

Ken je mij?Wie ken je dan?Weet jij mij beter dan ik?Ken je mij?Wie ben ik dan?Weet jij mij beter dan ik?

Ben jij de enige voor wiens ogenNiet is verborgen van mijn naaktheidKan jij het hebben

Als niemand anders

Dat ik geen licht geef, niet warm benDat ik niet mooi ben, niet veelDat geen bron ontspringtIn mijn diepteDat ik alleen dit gezicht hebGeen anderBen ik door jou, zonder schaamteGezien, genomen,Door niemand minder?Zou dat niet veel teveel waar zijn?Zou dat niet veel teveel waar zijn?

Ken je mij? Wie ken je dan?Weet jij mij beter dan ik?

Ken je mij? Wie ben ik dan?Weet jij mij beter dan ik?