Keihard op de vlucht

Ik ben een weekje vrij, de oppas gaat ook weleens op vakantie, en opa en oma materiaal hebben we niet dus stiekem was ik er wel een beetje blij mee . Niet na een dag snel snel de was , toch nog even die kast en laten we dan ook nog even de ramen doen voordat ik morgen weer aan het werk moet waardoor een vrije dag over gaat in de schade beperken voor de volgende dag dat je vrij bent waar je dan met 5 kinderen natuurlijk gewoon weer opnieuw begint . Vooral die wasmand, dat ding , ik weet zeker dat die een geheime bodem heeft en hij gewoon weer wat opgeeft als het einde in zicht is . 

Dus wat keek ik uit naar deze week.. en dan gebeurt het halverwege wordt je jawel op maandag overvallen door een natuurlijk .. enorme maandag dip.. dat kan.. Heb je al je taken gedaan en verheug je je erop om lekker even je eigen ding te gaan doen, dat is in mijn geval fotograferen en lekkere aanrommelen in de keuken en dan zit je ineens als een dood vogeltje aan de eettafel en komt er niets van al dat leuks uit je handen. Een klassieke maandag dip dus. Maar wat als die het is inmiddels woensdag nog niet over is. Ik herken mezelf hier totaal niet in, normaal ben ik soort tornado die van het een zo door rolt in het ander. 

Dan ga je toch eens bij jezelf te rade, wat gaat er hier mis? Inmiddels denk ik het te weten. Het afgelopen jaar was mijn bordje een beetje vol, duh bij wie niet , quarantaine, kinderen thuis en dan ook nog proberen thuis te werken. Nou ja dat thuis werken had ik dan niet , daar kon ik gelukkig nog de deur voor uit ... gelukkig dat je gerechtvaardigd buiten kon zijn, ongelukkig met de extra risico’s die dit met zich meebracht en wat je vooral niet mee naar huis wilt nemen. Daarnaast werd mijn vader niet meer behandelt door alle ellende en ging hij hard achteruit en om hem te kunnen bezoeken in het ziekenhuis moest ik gezond blijven. Dan kom je standje hard zijn voor jezelf, doorgaan, de boel thuis  draaiende houden aan het werk , je vader opzoeken, verjaardagen “vieren” , je moeder helpen met de dingetjes die je kunt doen .. alles om maar niet te denken aan wat zo verdrietig maakt... Zo ging het dus eigenlijk sinds het corona verhaal begonnen is en je na een aantal zware maanden op een dag je beiden ouders verliest en je 5 kinderen hun opa en oma .Standje hard doorgaan werd standje niet te stoppen . Nu  ben je dan voor het eerst in een positie dat je tijd voor jezelf vrij kunt maken en dan realiseer je je hoe je steeds misschien toch een beetje op de vlucht bent geweest voor je verdriet .

En nu.. af en toe een momentje voor mezelf , pieker modus uit , even mn koppie leeg maken en genieten van de mooie momenten met mijn gezin