Kan ik wel van twee kinderen houden?

Ineens vliegt het me aan. Ik ben 40 weken zwanger en ik weet dat ik over 2 dagen wordt ingeleid. Mijn oudste zoontje, Melle, heb ik lekker in zijn bed gelegd en door deze rust haal ik mij opeens allemaal gekke scenario’s in mijn hoofd. Toen hij geboren werd liep mijn hart letterlijk over van liefde. Zoveel liefde heb ik toch niet nog een keer in me? Tegelijk voel ik me schuldig tegenover het kindje in mijn buik. Het zou eens moeten weten wat ik nu allemaal wel niet denk... Ik gooide het maar op de hormonen.

Twee dagen later had ik het antwoord. De geboorte heb ik anders beleefd, rustiger en minder overweldigend. Maar alle clichés zijn meer dan waar. De liefde is er. Maar op zo’n andere manier. Toch was er weer een bak met liefde. Dit meisje is weer zo anders dan mijn zoon. Op de één of andere manier past mijn liefde zich dus automatisch aan mijn kinderen aan.

Wél een dingetje is het vinden van een juiste verdeling tussen m’n telgen. Ik wil ze beide voldoende aandacht geven en voel me soms zo’n onwijze mislukkeling als dit niet lukt. Waar de één schreeuwt om aandacht, schreeuwt de ander om haar eten. Maar ook dat zal vanzelf makkelijker worden. Althans, ik heb goede hoop.

Wat ik het meest bijzonder vind aan een tweede keer moeder worden is ervaren dat liefde echt door alles heengaat. Door boosheid, vreugde, verdriet of angst. Zo bijzonder om te zien dat liefde meer dan één kant heeft. Dat je op korte termijn zoveel van iemand kan houden terwijl je hem of haar pas net kent. En nog fijner om te weten dat ik dat dus wel in me had.

Genoeg emotioneel gezwijmel! Over tot de orde van de dag. De oudste staat namelijk hard met een wc-borstel in zijn hand te zwaaien.

Liefs @irisandeweg