Kakansie ( vakantie)

Voor reizen kan je mij op elk moment wakker maken.

Nou, ja niet het reizen opzich, meer het op vakantie zijn. Aan vliegen en vliegtuigen heb ik namelijk een hekel. Ik vind het zo ontzettend saai in het vliegtuig. Op het moment dat ik instap denk ik "zijn we er al". De geur, de beperkte ruimte en het uit handen geven van de controle. De rillingen lopen over mijn rug. Best gek eigenlijk als ik je vertel dat ik al van kleins af aan met vliegtuigen reis.

Mijn moeder was net zo reislustig als ik. Elk jaar gingen we op vakantie. Daarvoor moest ze hard sparen als alleenstaande moeder die ook nog eens  fulltime werkte. Maakte allemaal niet uit, op vakantie gingen we. Op mijn negende gingen we voor het eerst echt ver weg. Naar Bangladesh. Uren zaten we in het vliegtuig, in the middle of the night, mét overstap, ik draaide mijn hand er niet voor om. Later; Suriname, Curacao, USA, Brasil. Géén probleem. Het was ook niet zo dat ik stond te juichen op het moment dat ik het vliegtuig in stapte maar de hekel die ik er nu aan heb had ik toen niet.

Toegegeven de hekel bestaat naast verveling ook voor een grootdeel uit angst. Vliegansgt. Angst om neer te storten. Elke keer als we opstijgen denk ik: "o jee, daar gaan we, dit is het einde". Ik schiet op zo'n moment letterlijk tegen het plafond.  Die angst is ontstaan na het neerstorten van een Airbus van Airfrance bij Brazilie.... Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus kruip ik elk jaar weer met de staart tussen mijn benen zo'n vliegtuig in. Gewoon omdat ik het zo heerlijk vind om op vakantie te zijn. Zon, zee , strand en cultuur. Even geen huis-tuin en keuken routine.

Mijn oudste van bijna 3 gaat al vanaf baby mee met ons op vakantie. Ik weet nog goed dat ik me druk maakte om de vliegreis. Ik wilde  niet een van de vele ouders zijn die op vluchten boze blikken hun kant op krijgen omdat de baby nonstop het gehoor van de medepassagiers geweld aan doet. Gelukkig sliep de toen 11 maanden kleine man vanaf het opstijgen tot en met het landen. Beter had ik het niet kunnen dromen. Ook op vakantie zelf ging het allemaal prima. We hadden een goed hotel, direct aan zee met genoeg faciliteiten voor (kleine) kinderen. Helaas was er in de nabije omgeving niet zo heel veel te beleven. En omdat de kleine man nogal een moeilijke (in)slaper was gingen we elke avond op tijd naar de hotelkamer zodat hij rustig kon slapen. Daar zaten we dan...  Buiten zag ik ouders lopen of op lawaaierige terrassen zitten met slapende kinderen in buggy's. Ik sprak er schande van. Zo kon zo'n kindje toch niet zijn nachtrust krijgen? Maar om eerlijk te zijn had ik liever zelf ook nog geflaneerd langs de boulevard.

Nu ik moeder ben van 2 merk ik dat ik op veel vlakken een stuk makkelijker ben geworden. Mijn jongste slaapt ook een stuk minder moeilijk. Dat scheelt. Afgelopen zomer gingen wij er 's avonds gewoon op uit met de kids. Die sliepen dan als roosjes in de wagen en in de buggy. Ergens voelde ik me een "ontaarde moeder" maar dat gevoel ging snel weg toen ik kinderen van anderen om 23:00 nog vrolijk rond zag rennen op een terras. Het mediterane leven is wat dat betreft heel anders.

Op vakantie mag het wat mij betreft allemaal best wat losser, wat relaxter, wat meer Mediteraan. Wat Zuid-Amerikaanser. Olé! Vakantie is om te ontstressen, om van je familie en vrienden te genieten, om je kinderen zien te genieten. En kinderen hebben op vakantie niet veel nodig. Geef ze zee ( of water) en strand ( of zand) een ijsje en vrolijke ouders die alle tijd van de wereld voor ze hebben. En ze zullen nog lang napraten over de "kakansie"!