Jonge mama!

Hallo mede mama's,

Ik ben een jonge mama van inmiddels 21 jaar vriend is 25 jaar en een zoontje van bijna 8 maanden.

Wij hebben er BEWUST voor gekozen om te gaan voor een kleintje. Toen ik mijn vriend leerde kennen in  2009 kwam de wens voor een kleintje heel erg snel. Op dat moment voelde ik me helemaal niet goed, ik had longproblemen en daar werd ik in januari 2010 voor opgenomen in een astmacentrum voor 3 maanden, mede door wat ik in het verleden hem mee gemaakt was de wens heel erg groot maar ook doordat ik weineger kon vanwege mijn longen dan andere van mijn leeftijd werd de wens al gauw heel erg sterk.  Jij krijgt dan een heel ander toekomst beeld. In december 2010 besloten wij samen dat ik mocht stoppen met de pil, ondanks dat wij op dat moment niet samen wonende dachten we dat we het allemaal wel makkelijk gingen redden, dat we snel een huisje zouden krijgen want in zo'n dorp als die van ons zou dat wel makkelijk gaan! Achteraf bleek dat we daar te makkelijk over gedacht hadden. In juli 2011 was het zo ver, ik werd zwanger! En op 10 augustus testte ik positief! In Juli was ik net begonnen met mijn nieuwe baan als receptioniste bij een hotel, hier kreeg ik een half jaar contract, ik maakte me er best veel zorgen over, want wist eigenlijk zeker dat ze me naar een half jaar zwanger de deur zouden wijzen. Echter was dit niet zo, maar mede denk ik doordat ik heb gezegd dat het helemaal niet bewust was geweest.. Thja, wat moest ik anders? Dacht meteen aan de toekomst van mijn kleintje en moest en zou inkomen hebben!

Dus dan was een leugentje om eigen bestwil toch echt het beste.. Sowieso gaan de meeste tegenwoordig maar vervelend om met zwangere. Als je zwanger bent verzinnen ze wel wat om je eruit te kunnen gooien.. Mijn zwangerschap liep verder erg goed, had niet veel last van kwaaltjes alleen werd het natuurlijk met de dag zwaarder. Meteen vanaf het moment dat ik zwanger was ben ik gaan rond bellen voor een huurhuisje dit was echt heel wat moeilijker dan wat we allebei hadden verwacht, maarja als ik wat wil zou ik het krijgen ook!! In december kregen we te horen dat we na elke dag bellen naar de gemeente en echt erop gestaan te hebben ons huisje! ZIE JE NOU WEL? ik wist dat het me ging lukken dacht ik bij mezelf!! Zelf heb ik nog meegeholpen met het verven etc van het huis, want kon echt niet alleen maar toekijken hoor! In februari konden we erin, en 19 april was ik uitgeteld, dus dat was allemaal erg prettig. Ondertussen hebben wij allebei doorgewerkt, en ging ik 7 weken van te voren met verlof mede omdat het daarna niet meer haalbaar was met mijn longen om nog te blijven werken.

Toen ik 40 weken zwanger was moest ik nog op controle bij de gyn, en deze vertelde me dat het vruchtwater op was en ik moest worden ingeleid.. (ik heb zelf moeten zeggen dat mijn kleintje minder hikte in de buik en ik dat wel raar vond omdat die het normaal zo vaak deed, en dat ik een vermoede had dat het vruchtwater op zou zijn TOEN pas gingen ze me eens goed nakijken..) Ik vond het vreselijk om te moeten worden ingeleid, zeker na de verhalen die ik gelezen had op internet. Eerst dacht ik, ach dat zou dan wel na het weekend gebeuren.. maar nee, ik moest me meteen de volgende dag om 7 uur melden. Ik belde meteen mijn vriend op, om te zeggen dat ze me gingen inleiden. Ik vergeet het niet meer dat hij het allemaal leuk vond! Hij dacht EINDELIJK naar al dat wachten gaat het eindelijk gebeuren! Al was ik 'minder' opgelucht, mede omdat ik mijn hele zwangerschap al had gezegd dat die bevalling vast en zeker niet mee gaat vallen.

De bevalling Toen ik op 20 april mij moest melden op het ziekenhuis werd ik meteen aan de monitor gelegd waaruit bleek dat het hartje van ons zoontje steeds weg viel. Ik kreeg meteen een operatiejasje aan wat ik zou meteen en keizersnede krijgen! Ik dacht ohjee, nee he! Toen de gynaecoloog (Niet mijn eigen) werd opgeroepen vertelde zij dat ze het toch natuurlijk wilde proberen ondanks de conditie van mijn zoon. Dit vond ik allemaal erg eng worden, mijn vliezen werden doorgeprikt met maar amper 1 cm ontsluiting en mocht daarna niet eens meer op de rug of linker zij liggen en ook mocht ik niet meer opstaan omdat telkens als ik dat deed het hartje weer weg viel. Dit alles gebeurde al rond de klok van 8 en kreeg meteen weeën opwekkers  om 12 uur waren de weeën niet meer te houden en wilde ik graag een ruggenprik. Na 4 of 5 keer in mijn rug te hebben geprikt wilde dit ook niet lukken en kreeg ik dus een pompje met pijnstilling. Ik zag het totaal niet zitten, voelde me er niet goed onder en was bezorgt om het kleintje in mijn buik. Om 18.00 uur bleek ik eindelijk 10 cm ontsluiting te hebben en werd de gynaecoloog weer opgeroepen. (gelukkig was het dit keer mijn eigen)Toen ik eenmaal mocht gaan persen en me op mijn rug moest draaien viel de hartslag weer weg. 2 keer hebben ze geprobeerd om hem met de vacuüm eruit te krijgen maar dit lukte niet. Vervolgens zijn ze gaan rennen naar de O.K waar ik dus een algehele narcose kreeg voor de keizersnede. Het enige wat ik kan herinneren van dat moment is dat hij vreselijk schreeuwde SCHIET OP! MAAK HAAR WEG!

Om 19.30 werd ik wakker..... waar is mijn kindje? waar is mijn vriend? Ik riep ook meteen HEEE waar is mijn kind??????????? en WAAR is mijn vriend???? BEL HEM! Na een half uur hebben moeten wachten, mocht ook ik eindelijk naar mijn zoontje toe. Onderweg kwam ik de gynaecoloog tegen, die me vertelde dat het goed met hem ging. Maar dat het niet langer had moeten duren want dan had die een hersenbeschadiging gehad. Ik bedankte hem omdat hij tenslotte zo hard had gerend met mij. Toen kwam het moment dat ik mijn zoontje voor de eerste keer zou zien, wow, wat voelde dat geweldig! Hij voelde meteen zo eigen en ik was zo trots op dat kleine wondertje in onze armen!

Ik had erg veel pijn na mijn bevalling en kon mijn zoontje amper vasthouden. Wel gaf ik hem vanaf het begin borstvoeding ook terwijl de doktoren zeiden dat ik moest rusten wilde ik s' avonds gewekt worden om naar de kinderafdeling te gaan. Waar die in een couveuse lag omdat hij bloedarmoede bleek te hebben.  Na 3 dagen mocht ik naar huis waar het herstel begon. De eerste paar weken kon ik geen bezoek ontvangen omdat ik zo'n pijn had waar ik echt op de 4 uur 2 paracetamol voor moest pakken.

GELUKKIG werd het daarna alleen maar mooier! EN vergat ik die hel van een bevalling erg snel!

Mooi is het om te zien hoe je zoontje steeds meer dingen kan, eerst kreeg die nog medicijnen voor de bloedarmoede maar ook dat hoefde later na niet meer! Elke dag genieten we van hem en ook onze puppy die een maand jonger is dan Ayden. Leuk om ze nu al zo samen te zien! Ze reageren echt op elkaar! Alle nieuwe momenten van eerste tandje tot even alleen kunnen zitten vinden wij erg bijzonder!

Nadat in juli mijn contract weer verlengt moest worden ben ik naar hun toegegaan om te zeggen dat ik weer een opleiding zou gaan doen. (secretaresse) Dit doe ik nu ook 5 dagen in de week ongeveer 32 uur dat ik weg ben van Ayden. Vind het niet leuk, maar het is allemaal voor onze toekomst. Gelukkig hoeft die niet naar het kdv maar is die gewoon thuis. Papa werkt als kok dus die moet vaak pas om 12 uur beginnen en de overige uurtjes past mijn schoonmoeder op Ayden. Ik vind dit zo perfect geregeld. Tenslotte duurt de opleiding maar 2 jaar. Dus even doorbijten nog!

Ik hoop dat ik via mijn ALLEREERSTE blog, ik het beeld een beetje kan veranderen van jonge mama's! Vaak wordt meteen gevraagd is het wel gepland? Maar ook wij zijn 7 maanden bezig geweest om zwanger te raken. En hebben nu ons gezinnetje waar we zo hard voor gewerkt hebben. We zijn helemaal gelukkig met zijn drietjes en natuurlijk de trouwe viervoeter!

Liefs, een jonge mama!