Jong, single en moeder... en dan krijg je de stempel depressief

Het is inmiddels bijna 2 jaar gelden dat mijn ex (de vader van mijn kinderen) en ik uit elkaar gingen. Een van mijn laatste blogs omschrijft alleen dat punt van de knoop doorhakken, daarna bleef ik stil door alle emoties en de achtbaan waarin we terecht kwamen.

Hij wilde mij uit huis hebben, zo snel mogelijk, met de kinderen. Waar we dan terecht zouden komen boeide hem niet. De situatie escaleerde en we hadden heel veel ruzie, waarin ik steeds probeerde kalm te blijven omdat hij steeds momenten koos waar de kinderen bij waren. We hebben nog een aantal maand samen geleefd, tot ik dan éindelijk een ander huisje had. Ik ben met de kinderen naar een andere stad verhuisd, een nieuw begin. 

We aten nog samen omwille van de kinderen, maar zodra ze op bed lagen ging een van ons weg. Mijn dochter sliep in ons bed, bij hem. Ik sliep in mijn dochters bed, ik kon niet meer met hem in een kamer liggen, laat staan in bed. Ik heb in die tijd zoveel verwijten gekregen, zoveel. Ook van mijn werkgever was er geen begrip voor de halve dag die ik vrij nam toen mijn emoties mij de baas werden. Vriendinnen had ik niet meer, wat voelde ik mij alleen, maar toch heel sterk.

De eerste nacht in ons nieuwe huis, ik lag net in bed toen ik een appje kreeg, "sorry, maar ik mis jullie". Tot op de dag van vandaag merk ik aan alles dat hij spijt heeft. Tot op de dag van vandaag merk ik aan alles dat hij mij terug wil. Tot op de dag vandaag ben ik blij met mijn keuze om weg te gaan. Hoewel ons contact nu erg goed is, iets wat ik tijdens de scheiding niet voor mogelijk had gehouden, wil ik niet terug. Hij helpt mij waar hij kan, hij weet ook van mijn burn-out en depressie. Alleen vermoed ik dat hij denkt dat het weer goed komt tussen ons zodra ik hieruit ben.

Gelukkig heb ik sinds ik ben verhuisd, waar ik volledig opnieuw moest beginnen, 3 geweldige vriendinnen gekregen. Ik heb heel veel gefeest wanneer de kinderen bij hun vader waren. En voor mijn gevoel echt heel wat ingehaald.

Ik hoop dat jullie mij een beetje kunnen volgen, gezien de blog best heen en weer schiet in verhaal wellicht. Maar ik probeer het zo kort mogelijk te houden, om hierna verder te bloggen over het hier en nu.

Tinder.. wat een medium, veel mannen met maar een doel, maar af en toe een lieve oprechte man. Die eerste heb ik heel vaak getroffen, die laatste een keer. Een lieve heerlijke man, 4 maand een relatie, kinderen ontmoet en afspraken gemaakt om ouders te ontmoeten. Hij stelde voor dat ik na kwam met mijn kinderen op zijn vakantie met zijn zoon. Maar in diezelfde week merkte ik iets aan hem, kort en afwezig. Hij werkt veel en de laatste tijd zag ik hem maar eens in de 2 weken, voor hem genoeg, voor mij niet. Hij kwam er achter dat hij toch geen relatie meer wilde, niet met mij, maar ook zeker niet met een ander. Ik knapte, ik had dit niet zien aankomen. Een vriendin haalde mij op, nam mij mee de stad in en gooide flink wat drank in mij, maar dronken werd ik niet. Ik heb de hele nacht in bed liggen huilen. Met mijn ex flink gedoe gehad om deze relatie en een confrontatie zat ik niet op te wachten dus mijn moeder haalde mijn kinderen op. Op Maandag weer naar het werk, ik dacht ik kan dit wel, om liefdesverdriet blijf je niet thuis. Mijn naaste collegaatje keek mij aan, "Gaat het wel goed met je?". Ik kon alleen nog maar huilen en heb alleen maar herhaaldelijk kunnen uitbrengen dat ik mijn baan niet kwijt wilde. Ik zat er volledig doorheen en die breuk was het laatste zetje wat ik nodig had. Mijn werkgever nam mij apart, zei mij dat ik mijn baan zou verliezen als ik niet aan mijzelf ging werken want een jaar geleden was dit ook al. Echter heb ik dit toen niet zo gehad, enkel een halve dag vrij. Ik werd naar huis gestuurd, dinsdags ben ik altijd vrij, woensdags werd ik terug verwacht.

Eenmaal thuis een afspraak gemaakt bij de huisarts voor de volgende ochtend. Savonds gebeld met mijn ex, degene die het die vrijdag ervoor had uitgemaakt, dat was een heel fijn gesprek. Ik had er ook echt vrede mee, hij had precies door wat ik aan het doen was, voor ik het zelf wist. Ik was mijzelf weer aan het wegcijferen, nam genoegen met eens in de twee weken om hem maar niet te verliezen. Hij en ik zijn nu beste vrienden, ik ben nog steeds heel gek met hem, maar niet verliefd. Ik merk nu steeds meer dat ik heel lang heb gedacht dat als ik maar een stabiele liefdevolle relatie had, ik eindelijk gelukkig zou zijn. 

De volgende dag naar de huisarts, die verwees mij door naar de praktijkondersteuner, een week later. Zijn advies was om de rest van de week thuis te blijven. Hierna met mijn werk gebeld, die waren niet erg blij en maandag werd ik terug verwacht, zo zei mijn werkgever.

Die volgende week maandag verwees de praktijk ondersteuner mij door naar een psycholoog, wachttijd 8 weken. En ik moest bij mijn baas een gesprek aanvragen met de bedrijfsarts.

Nog bij de huisarts op de parkeerplaats bel ik met mijn werkgever, ik geef door wat de praktijkondersteuner zei. Mijn werkgever vond het belachelijk dat ik naar een bedrijfsarts moest en tot die tijd thuis bleef.

In een volgende blog meer, want ik zie dat deze al best lang wordt.

Liefs