Jolijne's verhaal - deel 6

Daar zit ik dan alleen aan de tafel met een kop koffie. Amber speelt buiten en Jolijne zegt haar moeder gedag. Iets in mij zegt dat er iets niet pluis is, dat Jolijne op zoek is naar een spoor. Een spoor dat zal leiden naar mijn allergrootste geheim die ik niet met haar kan en nog niet wil delen. Ik mik een extra klontje suiker in mijn koffie nu Jolijne niet in mijn buurt is. In de tijd dat zij begon met het laten staan van onnodige suikers wilde ik haar daarin steunen door zelf te minderen. Maar soms heb ik het nodig, iets extra's. Dan heb ik het niet alleen over suiker.

Ik grijp mijn telefoon uit mijn broekzak nu ik de gelegenheid heb om steun en advies te zoeken.

'Hoi Steef! Ik kijk er raar van op dat je belt, is er iets?' Zegt Lynn mijn collega en maatje als ik naar de voorkant loop om Jolijne in de gaten te kunnen houden. 'Ik denk dat Jo aan het spoorzoeken is Lynn. Wat moet ik doen?' 'Ten eerste moet je maar niet in paniek raken. Waarom denk je dat?' 'Ze had de hele kledingkast leeg getrokken onder het mom van nesteldrang. Ze reageerde wat schuchter en schrikt iedere keer als ik in de buurt ben. Ze is op zoek.' Lynn laat een stilte vallen. 'Als je dat echt denkt zit er voorlopig niets anders op dan het op een laag, heel laag pitje te zetten.' Ik zucht, ik was al bang voor dit antwoord. 'Dat kan ik niet Lynn, dat weet jij ook. Ik heb het nodig, meer en meer. Het gaat net zo lekker en dan moet het op een laag pitje?' 'Of wil je dat ze er achter komt met alle gevolgen van dien?' Lynn klinkt streng, het is een manier van praten die werkt bij mij. Ik hou van Jolijne, zielsveel zelfs. 'Voor hoe lang?' 'Ik moet ophangen Steef. Investeer in je gezin, dat andere komt wel weer. We praten er volgende week uitgebreid over en dan maken we een plan. Afgesproken?' 'Als het maar niet het einde is. Spreek je later.' Ik druk het gesprek weg en druk mijn kaken stevig op elkaar. Ik dacht dat ik altijd secuur te werk ging maar blijkbaar heb ik steken laten vallen. Ik zie hoe mijn schoonmoeder de straat uit rijd en ga snel weer aan de tafel zitten, doen alsof ik zojuist geen gesprek gevoerd heb maar gewoon aan het genieten ben van mijn koffie.

Als Jolijne weer binnenkomt ga ik meteen over tot actie om ervoor te zorgen dat ze niet verder gaat zoeken. 'Je ziet er moe uit Jo. Wil je dat ik kook vanavond?' Verbaasd kijkt ze mij aan. Dat zou ik ook doen aangezien ik dat al weken aan haar over gelaten heb. 'Weet je nog wel hoe dat moet?' Een voorzichtige glimlach komt bij haar tevoorschijn. Ik sta op en loop naar haar toe en geef haar een lange knuffel. Ik voel hoe ze haar gezicht nestelt in mijn nek en ik besef dat ik haar teveel links heb laten liggen.

Jolijne gaat op de bank liggen en ook Amber komt naar binnen. Ik trek de koelkast open om te zien wat ik kan gebruiken voor het avond eten en daar hoort een flesje bier bij. Pasta met zalm en broccoli, lekker makkelijk. Tijdens het koken appt Lynn mij. 'Vergeet dat we volgende week praten. Ik voel dat je het nu nodig hebt. Kun je vanavond weg? Dan zie ik je rond half 9 op de bekende plek. X Lynn.' Ik voel een opluchting, de deur gaat niet dicht maar op een kier. 'Eten is klaar!' Roep ik vanuit de keuken naar de woonkamer. Jolijne staat al snel naast me. 'Ziet er goed uit lieverd. Je scoort punten. Vanavond als vanouds gezellig knuffelen op de bank?' Zegt ze met een knipoog en dat betekent maar een ding. 'Ah helaas Jo. Heb ik je niet verteld dat ik vanavond met de jongens van het werk op stap ga? Ik kan het echt niet afzeggen, het is al drie keer verzet.' De blik in haar ogen veranderd en ze wend deze van mij af. Woest trekt ze wat pasta uit de pan en gooit deze letterlijk op het bord van Amber en haarzelf. 'Je doet maar wat je niet laten kan.' Van binnen maak ik een vreugdedansje, maar geef ik mezelf ook op m'n kop. Voor de zoveelste keer, sinds het begin van onze relatie, sta ik te liegen tegen de liefde van mijn leven. Voor mezelf.