Jolijne's verhaal - deel 31

Stefan en ik waren voor het eerst intiem sinds de geboorte van Jort en sinds zijn geheim uit is. Ik had me dat moment regelmatig voor de geest gehaald, gedacht dat het zo anders zou zijn áls het ooit nog zou gebeuren. Door de wetenschap dat hij zich graag verkleed als vrouw was mijn libido verlaagd tot ver onder nul, maar ook mijn vertrouwen in hem was weg en moest weer opgebouwd worden. Ik wist niet eens zeker of ik onze relatie staande wilde houden. Maar nu is dat moment er gekomen en het klinkt misschien plat, maar het verbind. Het voelde gewoon weer als Stefan en ik.

Omdat ik bereid ben om Stefan de ruimte te geven om zijn vrouwelijke kant te laten leren kennen, heb ik Amber en Jort bij mijn moeder gebracht om een nachtje te logeren. Ik wil zien wat Stefan doet, hoe hij zich dan gedraagt en vooral wat het met hem doet. Dit had ook gekund als de kinderen thuis zijn en in hun bed liggen maar ik heb een angst in mij. De angst dat Amber ineens voor hem staat en hem zo ziet, de angst dat ik in paniek raak. Want dat ik het wil, zegt absoluut niet dat ik het direct aan kan.

Als ik de auto stil zet op onze oprit zie ik hoe Stefan door het raam gluurt. Het snel zien van hem daar bij het raam laat mij al zien dat hij op is van de zenuwen en hij is niet de enige. Als ik ons huis binnen kom en probeer mijn kalmte te bewaren, is Stefan bezig om de gordijnen dicht te trekken. 'Wat doe je?' Zeg ik op de meest nonchalante manier die op dit moment mogelijk is. 'De gordijnen dicht voor als.. jeweetwel.' Ik gooi mijn sleutels op de tafel en kijk naar de klok. Het is half 5 en we hebben het nog niet eens gehad over het eten want dat hoeft niet nu de kinderen er niet zijn. 'Nu we alleen zijn, zullen we uit eten gaan? Even genieten van het moment?' Stefan trekt het laatste gordijn dicht en draait zich om. 'Maar we gaan toch mijn hobby uitvoeren?' Ik wil met mijn ogen rollen maar kan me bedwingen. 'Wil je het asjeblieft niet een hobby noemen, dat vind ik gek. En ja, dat ga jij doen maar we kunnen toch eerst wel even de stad in om gezellig samen te eten?' Stefan kijkt mij zwijgend aan en haalt zenuwachtig zijn schouders op. 'Stefan, laat maar. Ik haal wel patat.' Zeg ik met enige ergernis in mijn stem. Stefan blijft zwijgen en ik ga languit op de bank liggen met de televisie aan. Het is enkel voor het geluid want het komt niet binnen. In mijn hoofd draaien mijn gedachten op volle toeren. Weet ik wel zeker dat ik het wil zien? Wat als ik in paniek raak? Wat als ik hem hierna nooit meer als mijn partner kan en wil zien? Maar ook de gedachten die mij geruststellen. Hij kan beter dit doen dan ieder weekend de kroeg in duiken om er dronken weer uit te komen, wat is er nou erger dan een beetje make-up en het dragen van vrouwen kleding. Ik kan wel heel veel dingen verzinnen maar toch blijft het geen fijn gevoel en idee dat juist mijn man dit doet. 'Ben je er klaar voor?' Vraagt hij terwijl hij met de deurklink in zijn hand de deur naar de hal open houd. 'Nee, maar... ik moet.' Zeg ik met een gemaakte glimlach. 'Als je niet wil dan...' 'Nee, net als een zwembad in gaan als je weet dat het water koud is. Ik moet er even doorheen en dan wordt het vast beter.' Ik sta op van de bank met een steen in mijn maag en ga door de deur achter hem aan. Als ik in de badkamer kom zie ik dat hij alles wat hij nodig heeft, uitgestald heeft. 'Serieus Stefan? In mijn hoogtijdagen van uitgaan en op mannenjacht gaan had ik niet eens zoveel nodig.' Zeg ik lacherig. 'Maar jij hebt geen stoppels en vormeloze wenkbrauwen.' 'Goed punt.' Wijs ik naar hem. Hij gebaard naar een stoel die hij neergezet heeft. 'Of wil je blijven staan?' Zegt hij. Ik ga op de stoel zitten en neem alles in mij op. 'Jo, wil je me iets beloven?' Vraagt hij voordat hij gaat beginnen en ik knik. 'Wil je geen commentaar geven als ik bezig ben en mij niet uitlachen?' 'Tuurlijk, ik hou me stil.' Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Half 6. Ik ben benieuwd hoeveel tijd hij nodig heeft. Stefan sluit zijn ogen en legt zijn handen op zijn buik. Ik hoor een diepe ademhaling, en nog een paar. Het lijkt alsof hij zichzelf in een andere state of mind brengt. Zodra zijn ogen weer open gaan, kleed hij zichzelf uit. Op de rand van het bad ligt een setje kleding die ik vluchtig gezien heb bij mijn binnenkomst. Hij trekt een korset aan en vult deze op, een string, zelfophoudende kousen, een minirok en een bolero. Aan de ene kant moet ik mijn best doen om niet te lachen, maar aan de andere kant kan ik wel huilen. Onder het stapeltje kleding lag een pruik die nu tevoorschijn komt. Hij stopt eerst al zijn haren onder een netje en terwijl ik verwacht dat hij die pruik op zijn hoofd zet, begint hij met make-up. Een dikke laag met een cover up stift, foundation, nog een laag foundation, cover poeder en matterende poeder. Dan volgt het werk aan zijn wenkbrauwen die bijna niet meer te zien zijn door de dikke laag die hij opgebracht heeft met de stift. De wenkbrauwen die hij nauwkeurig tekent zijn pikzwart en groot. Al die tijd kijk ik ademloos toe. Niet omdat ik het leuk vind, maar omdat mijn adem stokt en ik maar geen contact met hem krijg. Hij brengt nepwimpers aan terwijl zijn handen trillen en start met de oog make-up. Eyeliner, paars en groene oogschaduw, wit oogpotlood en mascara. Hij brengt een lijntje aan langs zijn lippen en het enige dat ik denk is 'Zó jaren '90.' Na het lijntje smeert hij knalroze lippenstift op en brengt hier en daar blush op. Hij is klaar met zijn make-up en doet nu de pruik op. Als ik denk dat hij klaar is pakt hij nog een pakje met nepnagels, vreselijk lang en ze moeten nog gelakt worden. Ondertussen krijg ik een berichtje van mijn moeder. 'Amber slaapt, Jort is ontroostbaar. Hij heeft zijn voedingen gehad maar zodra ik hem neerleg in het bedje begint hij te krijsen, wil niet getroost worden. Wat moet ik doen?' Mijn hart breekt een beetje bij het lezen van haar bericht en ik kijk op naar Stefan omdat ik met hem wil overleggen. Maar Stefan zit in zijn eigen wereldje kniehoge laklaarzen met 10 cm hoge hak aan te trekken. Hij gaat staan, trek zijn rokje iets naar beneden en ik zie wat dit met hem doet door de vorm die te zien is. Hij draait zich naar mij om en poseert op een vrouwelijke manier. 'Klaar.' Zegt hij zelfs met een hoge stem. Mijn mond staat open en ik voel het gekriebel van een traan die over mijn wang gaat. Alsof ik gered wordt door de bel gaat mijn telefoon af. 'Hoi mam.' Zeg ik met een schorre stem terwijl ik Stefan aan blijf kijken en Jort op de achtergrond hoor krijsen. Ik luister naar wat ze te zeggen heeft. 'Nee er is niets. Oké. Ja ik kom liever nu naar jou toe en dan blijf ik wel slapen als je het goed vind.' Stefan pruilt en ik kan hem wel een schop tussen zijn benen verkopen. Zelfs hij moet Jort horen door de telefoon en blijft in zijn egoïstische rol hangen. Het gesprek met mijn moeder stopt en ik sta op. 'Wat vind je er van?' Zegt hij weer met een hoge stem. 'Er is iets met Jort. Ik ga naar mijn moeder.' Ik loop langs hem met mijn rommelende maag en het is bijna 10 uur. 'Ga je weg vanwege mij?' Zegt hij. 'Nee.' Lieg ik, want dat ik nu naar Jort moet komt mij goed uit. Ik ben in paniek, erger dan ik van mezelf verwacht had. Ik vlucht.