Jolijne's verhaal - deel 30

De dagen erna waren rustig. Ik bleef mijn onrust over Stefan zijn geheim voelen maar besefte mij dat ik het moest verwerken. Op het moment dat Stefan mij vertelde wat zijn geheim was, verging mijn wereld dus wel. Maar verging het omdat het niet voldeed aan mijn beeld? Of verging het door alle (opgekropte) emoties? Of een combinatie daarvan? Ik voelde me heel erg alleen en angstig. Het was voor mij wereldvreemd, op enkele documentaires op de televisie na. Het is een ver van je bed show waar je licht over denkt, tot het jou treft. Dan moet je er over nadenken en dat lukt alleen als je alle beschikbare informatie en feiten op een rijtje heb. Ik ging het internet op in plaats van met Stefan in gesprek te gaan. Dit had ik misschien beter andersom kunnen doen maar op dat moment kon ik hem niet eens aankijken zonder een over de top drag queen voor me te zien. En dat wilde ik niet. Ik ben wel verder gaan oriënteren op het internet en schreef al mijn vragen voor Stefan op voor het moment dat ik blanco met hem in gesprek ging.

Ik zit aan de eettafel met een grote kop thee de vragen op mijn notitieblok na te lezen als Stefan beneden komt na het naar bed brengen van de kinderen. 'Hebben we een vergadering?' Grapt Stefan als hij mij ziet zitten. 'Zoiets, koffie?' Stefan knikt en gaat zitten. Als ik op sta om voor hem een kop koffie te maken, zie ik zijn hand naar mijn notitieblok gaan. 'Afwachten, laten liggen asjeblieft.' Hij fronst en gooit er een bijna niet hoorbare sorry uit. De spanningen tussen ons zijn de afgelopen tijd minder geworden, beter. Maar nu we dit gesprek gaan voeren, gieren ze weer door mijn hele lichaam. Ik druk op de knop van het espresso apparaat en kijk vanuit mijn ooghoek naar Stefan. Ik zie een man, een echte man. Nog gekleed in zijn werkkleding. Een donkerblauw overhemd met een nog donkerder blauwe pantalon. Zijn schoenen die veel te duur waren maar wel echt mooi. Zijn enkel rustend op zijn bovenbeen, zijn armen ontspannen op de leuning van de stoel waarin hij met zijn brede rug naar achteren zit. Zijn stoppels die na een dag goed zichtbaar zijn op zijn brede, in mijn ogen mannelijke kaak. Felblauwe ogen en donkerbruine, haast zwarte krullen. De herrie die het apparaat maakt, stopt. Ik focus mij weer op de koffie in plaats van mijn verbazing hoe zo'n man juist zo vrouwelijk kan zijn.

Ik schuif zijn kop met koffie naar hem toe en ga weer zitten. Ik hoor hoe het ijzeren lepeltje de kanten van het kopje raakt als ik mijn blik op het papier gericht heb. Ik laat het papier los en leun achterover om een poging te doen om hier ontspannen in te gaan. 'Het lijkt zo inderdaad op een vergadering.' Mompel ik. 'Maar ik moet het voor mezelf op deze manier doen Stefan.' Ik kijk hem aan en hij knikt. 'Ik vind het goed Jo.' Zegt hij. 'Oké, voordat mijn vragenvuur begint. Het spijt me enorm hoe ik, wij dit eerder benaderd hebben. Emoties, hormonen, daar beroep ik me maar op en je weet dat ik niet goed ben daarin dus vandaar dat we dit op deze manier doen, een manier die ik prettig vind en waar jij geen moeite mee heb, toch?' Stefan glimlacht. 'Ik weet het schat. Kom maar op.' Ik pak mijn pen en plaats deze bij mijn eerste vraag. 'Wil je vrouw worden?' Stefan lacht hardop. 'Nee, maar dat heb ik je al duidelijk gemaakt.' 'Ja, maar ik heb daar mijn twijfels over.' 'Waarom?' 'Omdat mijn hoofd zo werkt. Ik wil alles verklaren. Ik vraag mij dus af wáárom een man zich als vrouw zou willen verkleden, dan kan ik allerlei kanten op denken maar kom toch uit bij het volgende, dat je dat doet omdat je een vrouw bent, opgesloten in een mannen lichaam.' Stefan schudt zijn hoofd. 'Nee, ik ben een man en wil een man blijven. Op een aantal momenten na, dat zijn de momenten dat ik me verkleed als vrouw.' 'Met alle respect Stefan, ik vind dat raar. Het zou zijn als... als... een viool aanschaffen, naar het conservatorium gaan, afstuderen en er dan gaan werken als automonteur.' Ik zie Stefan fronsen en ook ik ben even in de war door mijn hersenspinsel. 'Je denkt te moeilijk Jo. Zie het als een hobby. Ik wil echt geen vrouw worden.' Ik kijk hem kort aan en focus mij weer op mijn vragen. 'Val je op mannen?' Stefan lacht nog harder dan bij de eerste vraag. 'Nee, ik val op jou en de laatste keer dat ik je naakt gezien heb was je nog een meisje.' Ik voel hoe de rode vlekken in mijn nek opkomen als hij dit zo lachend zegt en ik weet even niet meer wat ik moet zeggen. 'Daarover gesproken Jo. Dat was nog voordat Jort geboren werd.' Ik krab met mijn nagels in mijn hals, alsof ik de vlekken weg wil krassen. 'Bevalling, herstel en dit. Dat bevordert het voor mij niet. Sorry.' Stefan haalt zijn schouders op. 'Ben je bang dat ik op mannen val en jou niet meer wil?' 'Nee.' 'Zou je het weer willen?' 'Nee. En sorry, ik mag hier de vragen stellen toch?' Stefan kijkt weg en ik vuur de volgende vraag af terwijl hij een slok van zijn koffie neemt. 'Waarom heb je dan van die speeltjes die mannen bij elkaar gebruiken?' Het is geen vraag die op mijn lijst stond maar in mij op kwam. Stefan verslikt zich bij het horen ervan en klopt zichzelf op zijn borst. 'Ik ben nieuwsgierig op meerdere vlakken. Mannen hebben meer gevoelige plekken dan daar.' Zegt hij wijzend naar beneden. Mijn ogen worden groot, zeker als ik in het hokje "ongemakkelijk" geduwd word. 'En als je mij nog wel wil zoals je zegt. Wil je dit dan als man of als vrouw?' Ook deze stond niet op de lijst. 'Beide.' Reageert hij snel. We kijken elkaar aan. Stefan zijn blik is intens, ik zie hem nu niet voor mij als een over de top drag queen maar als man. Stefan staat op en trekt mij naar zich toe. 'Pauze.' Zegt hij en hij kust me.

Bijna twee uur later kruip ik over Stefan zijn borst om de lamp op zijn nachtkastje aan te drukken. Hij gaat met zijn hand door mijn haren en glimlacht. Ik laat mijn hoofd vallen op zijn borst en kijk hem aan, met een enorme glimlach. 'Die lijst met vragen. Ik gooi hem weg.' 'Heb je geen vragen meer? Jij?' Plaagt hij me. 'Ik zit vol met vragen maar heb de afgelopen paar uur ook antwoorden gekregen zonder met elkaar te spreken.' Knipoog ik. Ik draai me van hem af en ga naast hem, tegen hem aan liggen. Met mijn vingers loop ik over zijn borst naar zijn buik en terug. 'Waar denk je aan Jo?' Ik haal diep adem en voel hoe mijn lijf sinds lange tijd weer ontspannen is. 'Dat ik van je hou en jouw geheim een nieuw hoofdstuk is in onze relatie. Iets waar jij bekend mee bent en ik nog zo onwetend. Dat je er altijd in beperkt werd, en ook nog door mij toen ik het net wist. Ik wil leren Stefan, maar op mijn tempo. Ik wil erbij betrokken worden, maar tot hoever durf ik niet te zeggen.' Stefan gaat rechtop zitten en begraaft zijn gezicht in zijn handen. Ik leg mijn hand op zijn been en probeer oogcontact te maken als hij zich weer laat zien. 'Dit betekent zo ontzettend veel voor me Jo.' 'Mijn tempo.' Stefan kust me en op de achtergrond is daar het gehuil van Jort. 'En de kinderen? Laten we het hun weten?' Vraagt Stefan als ik het bed uit schiet om Jort op te halen uit de kamer hiernaast. 'Voor hun blijft het geheim.' Zeg ik en ik zie een lichte teleurstelling op zijn gezicht.