Jolijne's verhaal - deel 29

Ik blader door de telefoongids. Ik hoef niet achterin te beginnen want wat ik zoek staat bij de 'A'. De 'A' van advocatenkantoor. Ik staar met waterige ogen naar de pagina, voor hoe lang weet ik niet maar ik schrik van de voetstappen die binnen komen. 'Wát. Wás. Dát.' Hoor ik Esmeralda zeggen die poolshoogte komt nemen. Ik haal mijn schouders op en draai me naar haar toe. 'Wat is er aan de hand tussen jullie twee Jolijne? Ik zag Stefan vertrekken dus ik dacht, maar even kijken hoe het met je gaat.' Ik zie hoe ze over mijn schouder heen kijkt naar de gids en komt dichterbij om te zien wat er staat. Zwijgend laat ik haar kijken en praten. 'Ben je net begonnen met zoeken of zoek je een advocaat?' Vraagt ze met een paar grote ogen. 'Dat laatste, denk ik.' Haar ogen worden nog groter. 'Een advocaat? Maar jullie? Nee, jullie zijn zo'n modelgezin. Af en toe eens ruzie is best normaal hoor, gezond zelfs.' Ik lach als ik haar hoor zeggen hoe ze ons ziet. Een modelgezin. Het enige (wannabe) model in dit gezin is Stefan. 'Wat lach je? Het was niet grappig bedoeld ofzo.' Ik kijk op de klok en bedenk me dat het ongeveer een half uur duurt voordat Stefan thuis komt. 'Jolijne, als je niets zegt dan kan ik je ook niet helpen. Tenslotte denk je al aan iets van een breuk dus hey, vertel het. Niets dat nog kwaad kan toch?' Bedenkelijk kijk ik haar aan en besef me dat ze gelijk heeft. Op dit moment wil ik van Stefan af, maar zijn geheim op straat gooien, is dat wel zo'n goed idee? 'Stefan en ik hebben een geheim, eigenlijk heeft Stefan een geheim en sleurt hij mij er in mee. Ik weet niet of ik het je wel kan vertellen, of ik het überhaupt iemand kan vertellen.' Ik gebaar naar de bank en Esmeralda volgt. 'Heeft het te maken met die sporttas?' Ik knik. 'Die ene vrouw van zijn werk zeker? Ik wist het.' 'Zat het maar zo makkelijk in elkaar.' Zucht ik. Nieuwsgierig kijkt Esmeralda mij aan. 'Hoe zit het dan in elkaar?' Ik tik met mijn vingers op de leuning van de bank en door de twijfel bijt ik hard op mijn lip. 'Beloof je me om het voor je te houden? Er met niemand, echt niemand over te praten? Desnoods vergeten?' Mijn hart klopt in mijn keel als ik haar een belofte laat maken. Ze knikt en pakt mijn hand om het tikken op de leuning te stoppen. Ik knijp mijn ogen dicht als ik de woorden zo snel mogelijk uit spuug. 'Stefan verkleed zich als vrouw.' Enkele secondes houd ik mijn ogen nog steeds dicht, in afwachting van haar reactie die niet komt. Ik doe een oog open en kijk naar Esmeralda die met een poker-face naar mij kijkt. 'En verder?' Zegt ze, alsof ik haar net verteld heb dat hij een geheime postzegel verzameling heeft. Ik doe mijn andere oog open en de zenuwen die door mij heen gingen, zijn verdwenen. 'Nou.. dat dus.' 'Dat is het grote geheim? Ik had echt een beeld voor me dat hij samen met die vrouw speelde voor bonnie and clyde.' Esmeralda haar gezichtsuitdrukking lijkt op teleurstelling te staan waardoor ik moet lachen. 'Jemig Jolijne, als dat het is. Hij is tenminste een man die zijn vrouwelijke kant omarmt.' Ik rol met mijn ogen. 'Dat zeg je wel, maar wat als jouw vent dit opbiecht aan jou? Denk je er dan nog zo luchtig over?' Esmeralda leunt naar achter. 'Ik denk niet dat ik sta te juichen, maar er zijn ergere dingen toch?' Mijn oren klapperen. Diep in mij had ik verwacht dat ze met net zoveel afschuw zou reageren als ik dat deed. Meteen vraag ik mezelf af of dit een mug is die ik omgetoverd heb in een olifant. 'Maar is het alleen verkleden of wilt hij echt vrouw worden?' Gaat ze verder. 'Hij zegt dat het alleen verkleden is, om te ontstressen.' Esmeralda haalt een van haar schouders op. 'Nou, prima toch? Als hij echt vrouw zou willen worden dan had ik misschien ook wel in dat dal van jou gezeten. Maar het is alleen maar verkleden. De ene man gaat iedere zaterdag voetballen met zijn vrienden, de ander tennist en Stefan.. Stefan verkleed zich.' Ik voel mijn wangen rood kleuren, van schaamte en ongemakkelijkheid. Maar ook van boosheid, ik word niet begrepen en voel me een aansteller. 'Maar hij deed het stiekem, al jaren, nog voordat ik hem ontmoet had. Hij trok MIJN kleding aan!' Zeg ik om nog enkele sympathie te krijgen. 'Mijn kinderen moeten ook hun speelgoed delen. Kom op Jolijne, ik dacht dat jij wel open-minded was. En trouwens, ik zou er misbruik van maken.' Zegt ze met een klein lachje. 'Misbruik van maken? Pfff Esmeralda, hij is degene die misbruik maakt. Van mij.' 'Hoe dan?' 'Toen hij het verteld had zat ik vol afschuw, ik huilde en huilde... Die avond probeerde hij zelfmoord te plegen.' Esmeralda haar mond valt open. 'Heb je hem zo'n slecht gevoel gegeven?' Mijn ogen worden groot. 'Esmeralda, zo help je me niet echt hoor. Je geeft me alleen maar een schuldgevoel. Heb je enig idee hoe ik me voel? Stefan en ik hebben afspraken gemaakt en hij komt ze niet na, weet je wat dat met mij doet?' Met gebalde vuisten kijk ik haar aan. 'Sorry.' Ze kijkt in het rond en zucht eens. 'Waarom laat je hem z'n gang niet gaan als jij en de kinderen er niet zijn? Dat hij het dan kan doen en jou er verder niet mee lastig valt?' Ik haal mijn schouders op. 'Dan nog.' 'En over dat misbruik maken van bedoelde ik goed.' 'Hoe kan dat goed zijn?' 'Als hij zo graag zijn vrouwelijke momenten wil hebben, laat hem dan ook het huishouden doen.' Zegt ze met een knipoog. Ik glimlach voorzichtig. 'Dat scheelt mij weer vervelende klusjes doen. Maar het lost niets op.' 'Een scheiding tussen jullie twee ook niet.' Zegt ze met een buiging naar de telefoongids toe. Ik sta op en doe hem dicht en berg hem op. Ik buig over de tafel en begraaf mijn gezicht in mijn handen. Esmeralda komt naar mij toe en legt een hand op mijn schouder. 'Ik sta er misschien meer open voor dan dat jij doet, maar jullie horen bij elkaar. Sorry dat ik niet aan jouw kant sta.' Ze pakt de gids waar ik hem net verstopt heb en begint te bladeren, van achter naar voren. Ze gooit hem open neer op de tafel en wijst met haar vinger in het boek. 'Hier, dit heeft mijn relatie gered toen het wankel was.' Ik kijk naar waar ze op wijst en kijk dan weer naar haar. 'Jullie? Echt?' Ze lacht. 'Wij zijn ook een modelgezin, maar met een ander kruisje.' Ze klopt mij nog eens op mijn schouder en vertrekt. Ik staar naar de pagina en hoor het vage geluid van de auto van Stefan. Niet veel later rennen er kleine voetjes naar binnen, gevolgd door de grote, zware van Stefan. 'Mamaaaaa!' Roept Amber en ze vliegt mij om mijn nek. Ik knuffel haar zo hard als ik kan en kijk naar Stefan die binnen komt met Jort in de maxi cosi. 'Sorry' zeg ik zonder geluid en hij doet hetzelfde met zijn woorden. 'Het spijt me.'