Jolijne's verhaal - deel 28

'Ga zitten.' Zegt Esmeralda als we haar huis in lopen. Zij blijft staan in de keuken en zet een ketel met water op. Ik loop rustig, met een ongemakkelijk gevoel, richting de zithoek. Ik ga zo zitten dat ik naar buiten kan kijken en Stefan zie aan komen, mocht hij eerder thuis komen dan ik terug ben. 'Kruid of fruit?' Roept Esmeralda vanuit de keuken. Met een frons kijk ik haar aan. 'Wat voor smaak thee wil je?' Zegt ze met een glimlach om mijn onwetendheid. 'Rooibos, borstvoeding hè..' Met een dienblad komt ze er aan gelopen. Ze zet een glazen beker met dampend heet water voor mij neer en een zakje ernaast. Ze gooit bij zichzelf thee uit een blik erin. Het lijkt wel vissenvoer. 'Moest jij niet werken vandaag?' Vraagt ze als ze gaat zitten. Ik schuif iets naar voren en scheur het papieren omhulsel van het theezakje open en dompel deze in de beker. 'Ja. Ik heb de kinderen vanmorgen om 8 uur bij de opvang gebracht en me daarna ziek gemeld.' 'Ben je ook ziek?' 'Ja, wat grieperig.' 'Vandaar die tranen met tuiten?' Ik kijk op van mijn beker thee naar Esmeralda die een comfortabele positie aanneemt in de hoek van de bank. Ze moest eens weten wat er nu allemaal door mijn hoofd gaat, wat er zich de afgelopen weken afgespeeld heeft. De verleiding om nu op dit moment mijn hart bij haar te luchten is aanwezig, maar ik heb Stefan een belofte gemaakt. 'Joehoe, waar zit je met je gedachte?' 'Sorry, ik ben gewoon heel erg moe.' Zeg ik met een kleine glimlach. Ze knijpt haar ogen licht samen als ze naar mij kijkt. 'Wallen zijn in de mode Jo, zeker met jonge kinderen. Slaap je slecht?' Eigenlijk mag ik niet klagen als het gaat om de hoeveelheid stille nachturen, maar ze geeft mij een mogelijkheid om het op iets anders te gooien dan mijn stress en verdriet om Stefan. 'Ja, Jort is een keer of vier per nacht wakker.' Lieg ik en ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Een leugen met een leugen dekken is altijd slecht. Esmeralda neemt snel een slok van haar thee en loopt naar haar enorme, gevulde boekenkast. Met een vinger gaat ze in sneltreinvaart langs alle boeken, van boven tot onder. 'Ah, hier is het.' Ze trekt een voor mij onbekend boek uit de kast en loopt hiermee al bladerend naar mij toe. Ik zet mijn beker neer en pak het boek aan. 'Wat je baby je vertelt.' Zeg ik hardop en ik blader er doorheen. 'Echt een aanrader. Wij zaten vooral bij de eerste met onze handen in het haar. Toen kreeg ik dit boek van een vriendin en het heeft ons echt geholpen.' Terwijl ik verder blader gaat ze weer zitten en begint te praten over haar ervaringen. De helft komt maar binnen want in mijn hoofd blijft de vraag: ga ik het haar vertellen? 'Toen Lotta bijna niet sliep toen...' 'Sorry, Jort slaapt eigenlijk heel goed. Het is..' Onderbreek ik haar. Ze trekt een wenkbrauw omhoog en leunt naar voren. 'Wat is er dán Jolijne?' Een golf van verdriet komt opzetten en ik begin te huilen. Esmeralda komt naast mij zitten en slaat een arm om mij heen. 'Hè wijffie toch, huil maar, dat is goed. Alles eruit en dan geldt gedeelde smart is halve smart, ofzoiets.' 'Ik kan het je niet vertellen Esmeralda, hoe graag ik het ook wil.' 'Tuurlijk wel! Je hoeft toch niet in je eentje alles op te lossen?' Ik veeg mijn tranen weg en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. 'Er is het een en ander gebeurd tussen Stefan en mij, beter gezegd, Stefan doet iets wat ik niet...' De deur gaat open. Esmeralda en ik schrikken beide van dit onverwachte. 'Esmeralda. Jo..' Stefan staat binnen. Hij knikt naar Esmeralda en kijkt mij met vuur in zijn ogen aan. Vuur van angst en boosheid, een explosieve mix. 'Hoi Stefan! We hadden het net over je. Wil je thee?' Stefan gebaart dat hij niets wil. 'Jo, kun je mee komen?' Zegt hij met een dwingende ondertoon. Ik zie hoe Esmeralda verbouwereerd van Stefan naar mij kijkt, en weer terug. 'Ik heb mijn thee nog niet op. Ik kom zo.' Stefan blijft staan. 'Ik wacht wel.' Esmeralda staat op. 'Jongens, ik weet niet hoor maarre.. laten we zeggen dat er een gespannen sfeer hangt. Thee, Stefan?' Hij schud weer zijn hoofd. Esmeralda staat achter hem te gebaren naar mij van wat er in vredesnaam aan de hand is. Ik drink mijn laatste slok op en loop langs Stefan zonder hem aan te kijken. 'Bedankt voor de thee Esmeralda.' Zeg ik als ik langs haar naar buiten loop. Ik hoor Stefan zijn zware voetstappen achter mij en ik kijk tijdens de oversteek waar zijn auto is. Deze zie ik niet staan. Als ik binnen kom doe ik alsof er niets aan de hand is. 'Waar heb je het gelaten?' Buldert Stefan zodra hij met een klap de deur dicht gegooid heeft. Kort geef ik hem een blik maar houd mezelf stil. Ik pak het kolfapparaat en ga op de bank zitten. Ik trek een muur op waarvan ik weet dat die mij niet kan beschermen. 'Nou? Waar is het?' 'Ik weet niet waar je het over hebt.' Zeg ik als ik begin met kolven. Stefan schopt tegen de bank aan en zakt door zijn knieën. 'Ik had wat besteld, en toen ik boven ging kijken of je het bij mijn andere spullen gelegd had, aangezien je auto die er staat aan geeft dat je gewoon thuis bent, weet je wat ik vond?' Sist hij. 'Geen idee.' Zeg ik emotieloos terwijl mijn hart in mijn keel klopt. 'Niets! Alles is weg! Al MIJN spullen!' 'Ja.' 'O dus je weet het wel? Waarom lieg je verdomme dan!' Vanuit mijn negeermodus kijk ik hem aan. Zijn gezicht staat op onweer, hij is woest maar ik ook. 'Ben ik degene die liegt? Zeg je dat nu? Ik weet niet hoor, maar wat heb jij al die jaren gedaan dan? En nu ook weer? We hadden een afspraak over de hoeveelheid kleding. Daar hou jij je dus al niet aan! En dan die andere dingen!' 'Welke andere dingen?' Zegt Stefan zo onschuldig mogelijk. 'Die dingen die mannen bij mannen gebruiken! Wat moet ik daar van denken?' Schreeuw ik met tranen in mijn ogen terwijl de kolf rustig door zoemt. Stefan zijn bui wordt rustiger en lijkt om te slaan en dat is het punt dat hij mij heeft. Het punt dat ik hem weer voor me zie terwijl hij probeerde een eind aan zijn leven te maken. Het moment dat ik nooit weer wil meemaken, dat ik schuw en wil vermijden. 'Honderden euro's Jolijne, en mijn waardigheid. Dat heb je weggegooid.' In mijn hoofd geef ik hem antwoord, antwoorden waarvan ik niet wil dat hij ze hoort. 'Sorry. Ik ben ook maar een mens.' Zeg ik tegen hem. Stefan staat weer op en pakt zijn telefoon en gaat bellen. 'Sorry Lynn, we moeten het uitstellen. Nee, dat vertel ik je nog wel.' Hoor ik hem zeggen tegen de vrouw die ik nooit meer wil zien, hij kijkt naar mij hoe ik daar op reageer en ik zie een piepklein, gemeen lachje. Ik pakte hem waar het het meest pijn doet, en nu doet hij dat bij mij. 'Ik ga de kinderen halen.' Deelt hij mee als hij weg loopt en verdwijnt. Enkele minuten later zit ik gebroken, met bibberende handen en vochtige ogen de deksel op het potje borstvoeding te draaien. Ik breng het naar de vriezer en pak daarna uit de kast de telefoongids en sla hem open bij de A. De A van advocatenkantoor.