Jolijne's verhaal - deel 26

Ik was er altijd bang voor geweest dat Jolijne mij op straat zou zetten als ik haar vertelde wat mijn geheim is. Ik wilde wachten op het juiste moment. Ik doe dit al heel lang, het begon toen ik een jaar of 13 was. Het was dus al in volle gang op het moment dat ik haar ontmoette. Had ik het bij onze eerste, tweede of negentiende date moeten zeggen? Voor de eerste keer dat we de liefde bedreven, of juist meteen daarna? Had ik die kans moeten pakken tijdens die documentaire op televisie toen we zo'n twee jaar samen waren? Toen ze hardop zei dat ze het zo erg vond voor de partners die van niets wisten? Dat ze hoopte dit nooit mee te maken en mij er plagerig naar vroeg? Had ik het moeten vertellen toen we gingen samen wonen en ik me voor het eerst in ons eigen huis verklede in haar kleding en haar make-up op deed? Had ik het moet vertellen toen ze de positieve zwangerschapstest liet zien toen ze in verwachting was van Amber? Of toen ik Lynn het verteld had en met haar "mijn ding" deed? Ja het had gekund, maar ik was doodsbang. Doodsbang dat het ontdekt werd, of als ik het vertelde dat ze niets meer met mij te maken wilde hebben. Bovenal was ik bang voor wat anders, dat ik er mee zou moeten stoppen. Het klinkt egoïstisch en dat is het waarschijnlijk ook wel, maar ik wil er niet mee stoppen. Als ik mijn moment heb dan voel ik me vrij, heb ik geen zorgen en dat voelt meer dan fijn. Dat laat ik me niet afpakken.

Als ik boven kom, zie ik Jolijne snikkend voor de kast zitten. 'Misschien moet je je beha's ook maar in de vuilniszak gooien. En je schoenen, al je ondergoed. Hier, ik help je.' Met een veeg gooi ik al haar kleding van de plank. Het valt bovenop haar en vlak voor haar. Zo stug en koppig als ze is negeert ze mij en plukt een wit shirt met roze roosjes van haar hoofd om vervolgens in de vuilniszak te proppen. 'Jolijne, stop hiermee. Stop, hoor je me?' Ze blijft maar doorgaan en haar snikken wordt steeds luider. Ik ga op mijn knieën zitten en pak haar beide polsen vast en probeer haar aan te kijken. 'Stop! Nu! Dit is geen oplossing, geloof me maar.' 'Nee! Jij moet stoppen!' Schreeuwt ze me toe met zo ontzettend veel verdriet in haar ogen. Ik laat haar los en leg mijn handen op mijn benen. 'Waar moet ik mee stoppen?' Fluister ik. 'Dit!' Snauwt ze terwijl ze een rok omhoog houd. Ik ga met mijn hand door mijn haar en zucht diep in een poging te kalmeren. 'Dat kan ik niet.' De wanhoop in haar ogen wordt groter en haar gesnik verandert in huilen met flinke uithalen. Ze legt een hand op haar borst en met de andere houd ze haar voorhoofd vast. Ze laat zich achterover vallen, tegen het bed aan en trekt haar knieën op. Ze vouwt haar armen er omheen en verbergt haar hoofd er tussenin. 'Waarom heb je mij het nooit eerder vertelt Stefan? Waarom? Ik begrijp het niet.' De manier waarop ze praat is hartverscheurend. 'Ik heb het je altijd willen vertellen, op een juist moment.' Ik ga naast haar zitten en schuif voorzichtig tegen haar aan. 'Je doet dit al langer dan dat wij elkaar kennen. We zijn al jarenlang samen en je beweert nu dat er nooit een moment geweest is die juist was?' Haar hand vormt zich tot een vuist die ze zachtjes op haar borst laat kloppen. 'Dit doet zó ontzettend veel pijn Stefan, je hebt geen idee. De gedachte die ik al die tijd had, dat jij met Lynn het bed in dook, of de pijn die ik had tijdens de bevalling van Amber, alle pijnen die ik ooit ervaren heb waren slechts als schrammetjes vergeleken met dit.' Er valt een stilte en ik voel haar pijn en haar verdriet door merg en been gaan. Ik besef me wat ik haar aan gedaan heb, wat voor een egoïstische zak ik ben. Voor mijn gevoel ben ik haar kwijt en zal ik alles wat wij samen hebben kwijt raken. Onze relatie, de kinderen. Ik maak alles kapot, de wereld lijkt beter af zonder mij. Alle negatieve gedachten komen samen in mijn hoofd en ik word gek. In een opwelling sta ik op. 'Het spijt me Jolijne, ik hou van je.' Jolijne kijkt met haar betraande gezicht op en ziet hoe ik de slaapkamer uit loop. Ik merk niet eens dat ze mij volgt als ik naar de zolder loop en het raam open en er uit wil klimmen. Ik zit op mijn knieën, ik huil en zie geen uitweg meer dan het uit het raam. Dat zou voor de liefde van mijn leven en mijn kinderen de oplossing zijn. In een klap af van mij en mijn afwijking. In de verte hoor ik haar gillen. 'Stefan! Nee! Stop!' Ik voel hoe ze mijn been vast grijpt met beide handen en met haar volle gewicht er aan hangt. Ze blijft gillen en schreeuwen. Even laat ze los en val ik, naar achter, het huis in in plaats van uit. Ze gaat bovenop mij zitten, ze hijgt en stompt mij op mijn borst. Haar gehuil, gegil en geschreeuw brengen mij weer terug naar de realiteit. Ze red mij van de waanzin in mijn hoofd.