Jolijne's verhaal - deel 24

Amber stormde binnen om Stefan in zijn armen te springen. Het lijkt er op alsof hij wekenlang weg geweest is, maar het was maar een enkele nacht. Na Amber volgt mijn moeder samen met Jort. Ze kijkt mij aan en verontschuldigd zich. 'Sorry, ze zag de auto van Stefan en ging rechtsomkeert.' Stefan knuffelt met Amber en hij blijft mij aankijken. 'Het is oké, mam. Ik moet even..' Ik kijk naar Stefan als ik mijn zin af maak. 'Ik moet even weg.' Zonder een antwoord af te wachten, storm ik het huis uit om al wandelend mijn hoofd leeg te maken, voor zover dat lukt. Ik loop de straat uit richting de rand van de wijk. De bosrijke omgeving lonkt mij met al zijn kleuren en rust die het uitstraalt. Hijgend stop ik bij een bankje. Mijn conditie staat op nul en ik ben al even onderweg. Mijn lijf en mijn hoofd doen zeer, maar ik weet niet of dat komt door mijn fysieke gesteldheid, of mijn mentale. Ik ga zitten om te rusten en neem mijn omgeving in mij op. Bomen, struiken, vogels die vrolijk fluiten en verdwaalde kevers. Ik sluit mijn ogen en zucht heel diep. Honderden gedachten gaan door mijn hoofd. Waarom zou je zoiets willen doen? Waarom houdt je het geheim? Waarom heb ik in al die jaren niets gemerkt? Had ik het kunnen merken? Misschien. Ik graaf door mijn geheugen terug naar de tijd dat ik Stefan leerde kennen en speel af naar het hier en nu. Stefan had periodes van extreem chagrijnig zijn en dan een dag later weer zichzelf zijn. Misschien dat toen de momenten zich voor deden dat hij het deed. Maar wat doet hij dan? Is het alleen kleding of ook andere dingen? Kleding, zou hij zijn eigen kleding hebben of... Als ik in een stripverhaal van Donald Duck zat, dan ging er nu een lampje boven mijn hoofd branden. Ik bedenk me ineens dat ik zonet foto's gezien heb en nu ik er zo over nadenk kwamen er dingen mij bekend voor, en ik heb heel vaak voor de kast gestaan dat ik zocht naar een rok of een shirt en deze maar niet kon vinden en dat het missende stuk dagen, of weken later, ineens weer in de kast lag. Ik voel een gevoel van afschuw opkomen die ik niet ken. Ik vind de gedachte dat hij mijn kleding draagt verschrikkelijk maar waarom weet ik niet. Zou hij dan ook mijn make-up gebruiken? Jemig. 'Prachtige dag hè?' Hoor ik ineens naast me. Een man van een jaar of 70 in een kaki outfit loopt op het pad langs het bankje waar ik zit. Ik kijk de man aan en knik vriendelijk. Mijn rode ogen en het nagelbijten, verklapten vast dat ik deze dag niet zo prachtig vind. De oude man stopt en neemt zijn tevens kaki pet af en veegt met zijn arm over zijn voorhoofd. 'Vindt u het erg als ik?' De man knikt naar de plaats naast mij. 'Nee, nee. Gaat u zitten.' Zeg ik met een schorre stem. Hij trekt zijn broekspijpen iets omhoog als hij gaat zitten en zucht hardop. 'Als je in beweging bent valt het nog mee, maar als je dan gaat zitten, is het wel erg warm.' Uit een tas die de man bij zich draagt, haalt hij twee flesjes water tevoorschijn en geeft er een aan mij. 'Dank u wel, maar ik heb het niet zo warm als u.' De man gebaart dat hij het niet terug wilt hebben. 'Ik weet niet hoe lang u al zit te huilen, maar dat is ook vocht verliezen.' Verbaast kijk ik de man aan en veeg snel met mijn vingers onder mijn ogen. 'Vroeger, toen mijn vrouw nog leefde en we rond jouw leeftijd waren, ging ik ook altijd wandelen als we ruzie hadden. Alhoewel, ruzie kon je het niet noemen. Zij was boos op mij en ik vluchtte naar het bos, dit plekje om precies te zijn. Hier voerde ik mijn oorlog met haar.' De man tikt op zijn hoofd. 'Hier.' Ik glimlach. 'En dan ging u na een poosje naar huis en was alles vergeten en vergeven?' Vraag ik hem. 'Ja, dan gaf ik haar een knuffel en hadden we het er nooit meer over. Zelfs als ik gelijk had.' Zegt hij met een grijns. 'Was dat maar zo simpel.' Zeg ik terwijl ik kijk naar twee kevertjes die in slakkengang voorbij komen. 'Mensen, en vooral die met elkander getrouwd zijn of een relatie hebben, willen ten alle tijden hun gelijk halen. Het geven en nemen is verdwenen. Ik wil niet zeggen dat het door de emancipatie komt, maar toch. Als je begrijpt wat ik bedoel?' Ik knik en neem zijn aanname over de emancipatie maar voor lief. 'Ja. Het is inderdaad geven en nemen.' De laatste woorden blijven in mijn hoofd galmen. Want wat geef ik? En wat neem ik? Misschien van het ene te weinig en het ander te veel. De man stopt zijn flesje water weer in zijn tas en staat op. 'Succes met de oorlog. Geef hem straks maar een knuffel en heb het er maar niet meer over.' De man knipoogt en vervolgt zijn pad. In gedachten vertel ik hem dat dat niet zomaar gaat omdat... Maar in werkelijkheid bedank ik hem en roep: 'komt wel goed.' Als de man verdwenen is, neem ik de rust van de omgeving nog eenmaal in mij op. Via hetzelfde pad loop ik terug, bij iedere stap gaat mijn hart sneller slaan en gaat de gedachtentrein op volle kracht vooruit. Ik zie dat Stefan er nog gewoon is, en mijn moeder ook. Ik loop de tuin in waar amber aan het spelen is en mijn moeder met Jort in de schaduw zit. 'Ik ben er weer.' Ze kijkt om en gaat staan. 'Ik denk dat Jort toe is aan de volgende voeding.' Zegt ze, en ik neem Jort van haar over. 'Waar is Stefan?' 'Boven.' Ik zie dat ze vol zit met vragen maar ze beheerst zich als ik haar zonder antwoorden achter laat om naar binnen te gaan. Ik hoor gestommel dat van boven komt en ga met Jort op het geluid af. Als ik onze slaapkamer betreed, zie ik Stefan met zijn handen door de kledingkast heen gaan. We kijken elkaar kort aan als ik voorbij loop richting de stoel om Jort te kunnen voeden. 'Wat ben je aan het doen?' Vraag ik hem. Stefan stopt met waar hij mee bezig is en gaat op de rand van het bed zitten. 'Ik pak mijn laatste spullen in.' 'Waarom?' Verbaast kijkt Stefan mij aan. 'Gisteren heb je mij eruit gezet Jo, vandaag heb ik je verteld wat er mis is met mij en..' 'Sssh, je hoeft niet harder te praten.' Hij gaat staan en ijsbeert voor het bed langs. 'Ik begrijp het dat je mij nooit meer wil zien. Ik pak nu alles in en ik vertrek.' 'Ik wil dat je blijft.' Zeg ik terwijl de tranen weer in mijn ogen schieten. 'Ik hou van je Stefan. Ja, was het allemaal maar niet zo gelopen door de stomme keuzes die je gemaakt had. We hebben al zoveel meegemaakt met elkaar, een leven opgebouwd en twee geweldige kinderen. Willen we dit weggooien door iets wat.. of... Jemig. Je hebt mij bedrogen, maar niet met een ander maar door niet open te zijn. Ik wil openheid Stefan, vanaf nu. Wij gaan praten, heel veel praten. Desnoods met een therapeut erbij maar ik kan jou niet verliezen ook al ben ik nu woedend, verdrietig en gekwetst.' Een traan valt op het hoofd van Jort en ik veeg deze weg. Stefan staat stil en kan zijn oren niet geloven. 'Wil je dit echt Jo?' Ik knik. 'Het is geven en nemen.' Zeg ik hem en hij komt op zijn knieën voor mij zitten en pakt mijn hand die hij kust. 'Openheid, geven en nemen.'