Jolijne's verhaal - deel 23 (het geheim)

Ik heb veel tranen laten vloeien bij het doorzetten van mijn besluit om Stefan te laten vertrekken. Die nacht heb ik amper geslapen, het was net of Jort het aanvoelde zo klein als hij nog is. Ik heb hem uiteindelijk bij mij in bed genomen omdat hij ontroostbaar leek, net als ik. Door het verdriet was ik ook ontzettend moe en ben ik in slaap gevallen. Het is al licht als ik gewekt word door een bekende zachte stem, Amber. 'Mag ik bij jou mama?' Fluistert ze als ze naast me staat. Ik kijk naar de andere kant waar Jort tegen mij aan ligt te slapen. Even schrik ik van het feit dat hij daar ligt en ik sliep maar ik lig niet bovenop hem en hij ademt. Ik kan er niets aan doen dan nog een plekje verder te kijken, de lege plek die altijd ingenomen werd door Stefan. Hij ligt er niet en wat er gisteravond gebeurde komt weer op in mijn gedachte en ik slik. 'Kom maar, je mag wel aan de andere kant van Jort liggen.' Amber loopt om het bed en en klimt erin. Ze gaat op haar zij liggen met haar favoriete knuffel onder haar arm en staart naar mij. Ik leg mijn hand op de zijkant van haar gezicht en aai zachtjes door haar haren. 'Waar is papa?' Ik wist dat ze deze vraag zou gaan stellen maar toch komt het als een verrassing. 'Papa is een paar daagjes weg.' Lieg ik, maar diep van binnen hoop ik dat ik gelijk heb. 'Is hij logeren zoals ik bij oma?' Ik glimlach. 'Zoiets.' Ik kijk naar de klok die aangeeft dat het kwart voor 7 is. 'Wil je nog slapen of wil je naar beneden?' Vraag ik Amber. Ze gaat meteen rechtop zitten. 'Naar beneden!' Zegt ze zo hard dat Jort wakker schrikt. Ze legt meteen een hand op haar mond. 'Oeps.' Zegt ze dan zachtjes en ze geeft Jort voorzichtig een kusje. Zijn oogjes gaan open en hij begint te smakken. 'Ga maar alvast naar beneden Amber, Jort gaat eerst even ontbijten.' Amber giechelt. 'Mamaaa, je hebt toch geen boterhammen in je borst!' De uitdrukking op haar gezicht zijn goud waard en ik lach hardop. 'Toe maar, ga maar naar beneden.' Ze hupst van het bed af en weg is ze. Terwijl Jort in een keer goed aanhapt en gulzig begint met drinken, probeer ik nog even mijn ogen te sluiten om alles op een rijtje te zetten. Ik heb ze nog maar net gesloten als ik Amber beneden hoor praten, en ik hoor iemand anders terug praten. Mijn ogen schieten open en mijn hartslag gaat omhoog. Wie is er in mijn huis? Zo voorzichtig als ik kan ga ik met een drinkende Jort rechtop zitten om uit het bed te stappen. Ik ga naar beneden en open de deur naar de woonkamer. De spanning glijd van mij af als ik zie dat het mijn moeder is. 'Mam! Wat doe jij hier? Ik had je toch gezegd dat...' Ze steekt haar hand omhoog om mij af te remmen. Als ze haar hand opent zie ik dat ze een sleutel vast houd. 'Lieverd, dacht je nu echt dat ik je helemaal alleen zou laten in deze toestand?' Ik loop naar de stoel om te gaan zitten want Jort drinkt nog steeds aan een stuk door. 'Ik red me wel.' Ze schud haar hoofd. 'Je bent koppig Jolijne, laat me je helpen.' Ik kijk naar Amber die als vastgeplakt tegen haar aan staat en bedenk me dat een extra paar ogen en handen toch wel fijn zou zijn. 'Goed, maar ik wil nooit meer dat je iets voor mij achter houd als het om mijn gezin gaat.' Mijn moeder knikt en kijkt dan naar Amber. 'Vertel eens Amber, wat wil jij voor ontbijt?' Amber haar ogen beginnen te glinsteren en ze knijpt haar handen samen. 'Pannenkoeken!' Mijn moeder lacht. 'Een gezonde eetlust in de vroege ochtend, wil je me wel helpen dan?' Amber staat te springen van vreugde en staat al in de keuken voordat mijn moeder uitgesproken is. Ze staat op en volgt haar maar halverwege stopt ze. 'Jolijne, ik zou als ik jou was maar eens op je telefoon kijken. Hij heeft de hele nacht liggen piepen en trillen. Ik kon amper een oog dicht doen. En die bank...' Ze ziet mij met mijn ogen rollen en besluit te stoppen met zeuren. 'Laat maar, wij gaan pannenkoeken bakken.'

Na het stevige ontbijt als alle magen gevuld zijn en Jort weer slaapt, trek ik mij terug in de badkamer om eens uitgebreid te douchen. 'Mam, ik ga even douchen en aankleden.' 'Vergeet je haar en make-up niet. Je ziet er niet uit, zorg ervoor dat je er niet uitziet als een slappe dweil.' 'En bedankt. Ik doe m'n best.' Ik glimlach naar haar. Mijn moeder vind dat vrouwen ten alle tijden sterk moeten zijn, en als je dat niet bent? Dan geld fake it till you make it. Het is altijd haar masker geweest. De dag nadat mijn vader vertrok zat ze al voordat wij uit bed kwamen aan de eettafel. Ze had versgebakken broodjes gemaakt, al het beleg dat er in huis was op tafel gezet en de sinaasappels uitgeperst. Ze zat daar met ern glimlach en ontving ons in haar mooiste jurk, haar haren piekfijn en make-up tip top in orde. Ze liet niet merken hoe gekrenkt ze was maar ging door als een 2.0 versie van haarzelf.

Na het uitgebreid douchen zoek ik mijn telefoon op. Ik ben benieuwd wat Stefan mij gestuurd heeft maar aan de andere kant kan het met niet zo veel schelen. Als ik het scherm van de blokkering af haal zie ik tientallen gemiste oproepen en minstens zoveel berichten. Terwijl ik zijn berichten lees komt er een nieuwe binnen. 'Jolijne, asjeblieft. Ik ben fout geweest maar geef me op z'n minst de kans om dit recht te zetten.' Ik ga op de trap zitten en lees nogmaals zijn berichten als mijn gedachten op volle toeren draaien. 'Oké. Dit is je laatste kans. De waarheid en niets anders dan dat.' Typ ik en ik druk op verzenden. Als ik op wil staan merk ik dat ik tril. 'Pfff shitzooi.' Zeg ik tegen mezelf. Ik sta op en mijn telefoon piept. 'Ik kom vanmiddag rond twee uur bij jou.' Staat er en ik loop naar de kamer. Amber is aan het kleuren en mijn moeder loopt met Jort rond. 'En?' Zegt ze. 'Hij komt vanmiddag langs. Kun jij dan...' 'Ik zorg ervoor dat ik aan de wandel ben met Amber.' Kort legt ze haar hand op mijn arm en ik betrap mezelf erop dat de tranen weer prikken. 'Het is oké lieverd. Het komt goed, hoe dan ook.' Ik knik maar geloven doe ik het nog niet. De rest van de ochtend blijf ik maar naar de klok kijken en haal ik alle scenario's die maar bestaan door mijn hoofd. Ik voed Jort en mijn moeder vertrekt kort daarna met Amber en Jort naar de speeltuin. Als ze de deur uit zijn heb ik het niet meer. De zenuwen gieren door mijn lijf, ik weet niet of ik bang ben of boos of misschien wel beide tegelijk. Ik weet wel dat ik er behoefte aan heb om alles te weten. Ik verwacht dat hij gewoon via de achterdeur binnenkomt maar hij verrast me door aan te bellen. De deur openen en hem daar zo verslagen zien staan voelt raar. Ik ben blij hem te zien maar mijn vertrouwen in hem is weg.

'Kom binnen. Iedereen is weg. Je hebt een half uur.' Zeg ik kortaf en zakelijk. Zonder te antwoorden loopt Stefan door. 'Wil je drinken?' Vraag ik hem uit beleefdheid, maar ook dat voelt raar. 'Nee dankje, ik weet waar het staat.' Ik knik en sta met mijn handen op mijn heupen te bedenken wat ik nu moet doen. Stefan gaat zitten, hij leunt achterover en zucht. 'Jolijne wil je asjeblieft gaan zitten?' Voor het eerst sinds hij hier is kijkt hij me aan. Ik zie spijt, angst en schaamte. Iets wat ik eigenlijk niet ken van hem. Ik knik en ga op de bank zitten. 'Ik laat jou aan het woord Stefan, de bal ligt bij jou.' Zeg ik met de nog overgebleven standvastigheid die ik heb. Stefan pakt zijn telefoon en geeft deze aan mij. 'Ga er maar doorheen, kijk naar wat je zien wil, maar mijn geheim ga je niet vinden. Ik weet dat je gezocht heb. Ik ken je langer dan vandaag.' Ik wijs zijn telefoon af. 'Ik wou dat ik dat ook over jou kon zeggen. Heel eerlijk, ik geloof nog steeds dat je een relatie hebt met Lynn.' Stefan lacht. 'Ja Jolijne, ik heb een relatie met haar maar niet op de manier zoals jij denkt.' Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. Zijn halve bekentenis verbaast mij. 'Doe je het met haar?' Vraag ik. 'Nee, ik heb wel vaker met haar in hetzelfde bed geslapen maar ik heb haar nog nooit met een vinger aangeraakt.' De gedachte van Stefan die het bed deelt met Lynn komt hard binnen, maar dat hij beweerd haar nooit aangeraakt te hebben gaat er bij mij niet in. 'Dus jij wil zeggen dat als je met een niet zeer onaantrekkelijke vrouw in bed ligt terwijl je eigen partner niet in de buurt is, dat je je dan omdraait en gaat slapen? Sorry Stefan, ongeloofwaardig! Je bent een leugenachtige eikel. Ik begrijp mezelf niet dat ik je binnen gelaten heb om jouw stommiteiten recht te laten breien. Je zou de waarheid vertellen!' 'Dat doe ik ook Jo!' Ik kijk hem lang aan maar blijf twijfelen. 'Wat doe je dan met haar wat je met mij niet kan? Waarom kan jij mij niet vertrouwen en haar wel?' Stefan houd zijn hand op zijn mond en wrijft over zijn kin. 'Omdat ik van je hou en je niet kwijt wil.' Een traan loopt over zijn wang. 'Werkte goed, niet? Kijk hoe je er nu bij zit! En als je denkt dat je met medelijden wekken je zin krijgt dan heb je het mis Stefan! Rot asjeblieft op als je toch niet bereid bent tot...' 'Ik verkleed mij als vrouw.' Onderbreekt hij mij. Stomverbaasd staar ik hem aan. Hij verstopt zijn gezicht in zijn handen om mijn reactie niet te hoeven zien. 'Ik schaam me kapot Jolijne, ik schaam me dat ik dit fijn vind, ik..' Ik hoor de oprechtheid in zijn stem en ga naast hem zitten. Ik leg mijn hand op zijn been en weet niet goed wat ik moet zeggen. Stefan staat op en pakt zijn telefoon. Hij zoekt iets op, achter een extra vergrendeling komen foto's en filmpjes tevoorschijn. Ik kijk naar de beelden die bewijzen wat hij voor mij geheim hield. 'Hoe lang al?' Vraag ik hem. 'Sinds de puberteit.' Zegt hij terwijl hij zichzelf probeert te herpakken. Mijn boosheid en schreeuwen is veranderd in roerloos zitten op de bank en ik kan geen fatsoenlijk woord meer uitbrengen. Jo, geloof het of niet maar ik heb het nooit met kwade opzet voor je verzwegen. Het was beter zo.' 'Beter zo? Dat heb je in je eentje besloten! Dacht je nu werkelijk dat ik dit niet had willen weten of er achter zou komen?' Mijn stem klinkt rauw en ik leg een hand op mijn mond. 'Het was egoïstisch van me om het je niet te vertellen, jarenlang. Maar ik... Ik kon het niet Jo.' Mijn beide handen verdwijnen over mijn gezicht, door mijn haren tot in mijn nek en ik haal diep adem. 'Waarom?' Zeg ik zonder hem aan te kijken. 'Waarom ik het doe?' Ik schud mijn hoofd. 'Waarom kon je het mij niet vertellen, waarom besloot je wel om Lynn erin te betrekken?' Stefan wrijft over zijn kin voordat hij antwoord. 'Ik gunde jou of eigenlijk ons het fijne leven dat we opgebouwd hebben, zonder dit. Ik ken je ontzettend goed Jolijne, je zou je alleen maar zorgen maken en als jij je zorgen maakt dan mis ik je lach, je vrolijkheid en onbezorgde houding. Dan ben je zoals je nu hier voor mij zit.' Dan gaat de deur open en rent Amber op ons af in de armen van Stefan. Ik kan hem niet weg sturen, maar waar ik hoopte dat een einde nabij was, zijn we pas bij het begin.