Jolijne's verhaal - deel 21

Jolijne: Zodra ik de deur achter hem dicht smeet zakte ik door mijn knieën op de grond en barste in huilen uit met mijn hand op mijn mond. Ik dacht dat het zou voelen als een opluchting maar ik snak naar adem en twijfel meteen of ik er goed aan doe. Als ik zo tegen de voordeur aan zit hoor ik boven een deur open gaan. 'Mama?' Roept Amber zachtjes. Ik schrik door het horen van haar stem en veeg snel mijn tranen weg en sta op. 'Hou je hoofd koel.' Zeg ik zachtjes hardop als ik naar boven ga om naar Amber te gaan. Ik ga haar kamer binnen en zie dat ze op de rand van haar bed is gaan zitten. Ik ga naast haar zitten, sla een arm om haar heen en schraap mijn keel. 'Kan je niet slapen lieverd?' 'Jullie maakten mij wakker.' Ik bedenk me dat mijn gefluister steeds luider geworden was. 'Sorry, er is nu geen herrie meer. Ga maar liggen, dan stop ik je in.' Zeg ik met een gemaakte glimlach. 'Waar is papa?' Zegt ze als ze gaat liggen. 'Papa is even weg.' 'Waarom was je boos?' Ik slik als ze deze vraag stelt en bedenk snel een (oneerlijk) antwoord. 'Papa was iets vergeten.' Ik veeg de haren uit haar gezicht en geef haar een kus. 'Ga maar slapen.' 'Waarom ging de deur zo hard dicht?' Vraagt ze als ik opsta. 'De wind.' Zeg ik en ik blaas haar een laatste kus toe terwijl ik sta te trillen op mijn benen. 'Slaap lekker mama.' Mompelt ze en ze draait op haar zij. Voor nu kom ik er vanaf met de leugentjes om bestwil, maar morgen zal Stefan niet bij ons aan tafel zitten. En dan? Ik ga zachtjes naar beneden en kijk uit het raam of Stefan echt vertrokken is en ik zie dat zijn auto weg is. Ijsberend loop ik door de kamer, want wat moet ik nu doen? Ik heb het contact met mijn moeder de laatste tijd op een lager pitje gezet door het kleine voorval, maar ik besef me dat ik haar nu nodig heb dus ik bel haar. 'Mam, met mij.' Direct barst ik weer in tranen uit. 'Jolijne? Wat is er? Is alles goed met Jort?' Ik haal diep adem om te kunnen zeggen wat er aan de hand is. 'Ik heb Stefan de deur uit gezet.' Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Ik hoor mijn moeder zuchten. 'Ik kom er zo aan, laat je de achterdeur open?' 'Dankje mam.' Huilend druk ik de telefoon uit en ga ik op de bank zitten met mijn bonkende hoofd in mijn handen, heel mijn lijf doet pijn. Niet lang daarna wordt er op het raam geklopt. Vreemd, ze zou achterom komen. Nietsvermoedend loop ik naar de voordeur om hem te openen voor mijn moeder, denk ik. Als de deur open is en ik kijk naar de persoon tegenover mij wil ik hem het liefst weer dicht smijten. 'Wauw, waar haal jij het lef vandaan?'. Ik wil de deur weet sluiten maar een hand komt er tussen. 'Laat mij erin Jolijne, we moeten praten.'

Lynn: De breuk tussen mij en Dave is het beste wat ons ooit is overkomen, ook voor de kinderen. Het begin van onze relatie was te vergelijken met een tornado en die storm is nooit gaan liggen. Het sudderde door, we leefden naast elkaar, ik voelde me nooit gewaardeerd en keken op elkaars vingers. Bloedirritant en krenkend voor mij ego. Ik was mezelf verloren totdat Stefan kwam werken binnen het bedrijf waar ik ook werk. Het klikte meteen, alsof we elkaar al jarenlang kenden. We introduceerden onze gezinnen aan elkaar waardoor we elkaar ook meer buiten het werk om gingen zien. Na een paar maanden merkte ik op dat Stefan niet goed in zijn vel zat en zijn we na werktijd op een vrijdag de kroeg in gedoken. Het was een mix van alcohol en vertrouwen waardoor hij mij zijn grootste geheim durfde te vertellen. Door mijn liefde ervoor besloot ik dit voor en met hem te omarmen als hij dat ook wilde. Toen ik dat opperde zag ik zijn ogen stralen, hoe hij dat af kon slaan om uit de sleur van het dagelijkse burgerlijke leven te komen. We waren discreet, uiterst voorzichtig maar Stefan begon aan Jolijne te merken dat er iets speelde tussen Stefan en mij. We moesten het voorlopig maar beëindigen, tegen onze zin in. Op de verjaardag van Amber ging het mis. Geval verkeerde moment met de verkeerde persoon. Jolijne wees mij de deur en haar woede gaf Dave hetzelfde idee over Stefan en mij. Wij gingen uit elkaar, Stefan en Jolijne gingen door. Sinds Dave weg is zien Stefan en ik elkaar vaker, langer. We nemen er zelfs vrije dagen voor op. Vandaag was weer zo'n dag dat we bij elkaar het geluk in de ogen konden zien, urenlang. De kinderen zijn vannacht bij Dave dus pak ik om de dag goed af te sluiten een fles wijn en een glas om deze zappend op de bank soldaat te maken. Middenin mijn serie wordt er aan een stuk door op de bel gedrukt. Ik roep geïrriteerd dat ik eraan kom. Als ik de deur open is het Stefan met een overvolle tas in zijn handen en rood doorlopen, natte ogen. Mijn mond valt open van verbazing en zonder een enkel woord laat ik hem binnen en loop naar de kast voor nog een wijnglas. 'Het is voorbij Lynn, ze heeft me eruit gezet.' Zegt hij als hij voor zich uit starend het glas aanpakt. Hij slaat hem in een keer achterover en zet het glas op de tafel. Ik ga naast hem zitten en leg mijn arm om hem heen. 'Ik ben alles kwijt, alles! Wat moet ik doen?' Stefan is in paniek. Hij houd zielsveel van Jolijne en van hun kinderen, het doet mij pijn om hem zo te zien. 'Heb je het haar verteld?' 'Nee, ik kwam boven en mijn spullen stonden klaar. Geen uitleg, ja. Dat ze wist dat jij hier geslapen had.' 'Heb je haar uitgelegd over ons?' 'Nee, natuurlijk niet. Ik ben doodsbang om dat te doen, ik kon alleen maar weg gaan. Shit!' Ik wrijf over zijn rug als hij harder begint te huilen. 'Je moet het doen Stefan.' Hij schud zijn hoofd. 'Ze neemt niks meer van mij aan, ik lieg al maandenlang tegen haar.' Ik sta op en pak mijn autosleutels. 'Dan doe ik het.' Stefan staat op en smeekt me om het niet te doen. 'Als jij nog een kans wil maken om terug te kunnen gaan laat je mij met haar praten. Vertrouw me Stefan.' Twijfelend knikt hij en ik vertrek. Als ik voor het huis van Stefan en Jolijne sta besef ik me dat ik waarschijnlijk moet praten als brugman maar het moet. Ik loop richting de deur en besluit om niet aan te bellen maar om op het raam te kloppen. Kinderen die wakker worden van de bel op zo'n moment is zachtjes uitgedrukt vervelend. De deur gaat open en daar staat Jolijne. 'Wauw, waar haal jij het lef vandaan?'. Zegt ze en wilt meteen de deur sluiten. Ik riskeer een zeer pijnlijke hand door deze ertussen te stoppen. 'Laat mij erin Jolijne, we moeten praten.'