Jolijne's verhaal - deel 19

Een aantal weken gingen we dagelijks een aantal keer per dag naar het ziekenhuis. Jort had een zeer slechte start gemaakt waardoor hij zo lang moest blijven. Iedere dag zagen we hem groeien en actiever worden tot de dag van vandaag, de dag dat we hem eindelijk mee naar huis mogen nemen.

De eerste dagen dat Jort thuis is moeten we nog erg wennen aan elkaar. Het voelt alsof je in de eerste week met je eerste kind zit, de omschakeling van alleen voor jezelf hoeven zorgen naar jezelf wegcijferen voor je baby. Maar dan anders. Nu hebben we de ervaring maar dit houdt niet in dat het meteen soepel verloopt. Of we het nu willen of niet, we gaan met Jort nog voorzichtiger om dan we in het begin met Amber deden.

Amber is gelukkig dol op haar broertje. Als het aan haar ligt zit ze van 's morgens vroeg tot 's avonds laat met hem op schoot te knuffelen. Na de horrorverhalen van Sylvia over de omschakeling die een eerste kind moet maken, knijp ik in mijn handjes want we hebben het op dat vlak getroffen.

Voorzichtig krijgen we na de eerste week thuis ook de visites. Opa en oma's zijn natuurlijk altijd welkom en Esmeralda de buurvrouw komt iedere dag even baby spieken als ze Amber thuis brengt vanuit school.

'Wat een heerlijkheid zo'n klein mannetje, Jolijne.' Zegt ze als ze naast me staat. 'Je mag wel gaan zitten hoor, volgens mij zijn de kinderen toch druk aan het spelen. Wil je hem vasthouden? Dan maak ik thee.' Zeg ik tegen haar. Haar ogen worden groter en ze strekt haar armen. 'Kom maar op! Ik ben dol op baby knuffelen!' Esmeralda haar enthousiasme dempt het geluid van haar klepperende eierstokken. Ze had het eerder deze week al over nog een kindje. Terwijl ik de thee zet en drinken maak voor de kleinsten onder ons kijk ik naar buiten en zie hoe de meisjes in het gras zitten en madeliefjes sieraden maken. 'Ik zou er zo nog een willen als ik Jort zo zie.' Ik zet de thee neer en zie hoe kalm dit tafereel tussen Esmeralda en Jort eruit ziet. 'Nog over gehad?' 'Ja... maar je kent hem. Nee is nee.' 'Hier is het sowieso 100% zeker dat er geen derde komt.' Knipoog ik om de lading eraf te halen. 'Had je dat gewild dan?' 'Misschien, maar ik ben voor nu blij met mijn koningskoppel.' 'Hoe gaat het eigenlijk tussen jou en Stefan na alle turbulentie?' Even kijk ik naar de grond en bedenk me dat zij mij ooit vertelde over de sporttas. Het moment dat het balletje van argwaan en wantrouwen ging rollen. 'Heel eerlijk? Ik weet het niet. Er is natuurlijk zo ontzettend veel gebeurd. Dat gedoe met Lynn op de verjaardag van Amber, het ongeluk, de niet vlekkeloze bevalling..' Esmeralda blijft knikken. 'En de vreemde berichten tussen Lynn en Stefan plus mijn moeder die meer lijkt te weten.' Esmeralda kijkt op en stopt met knikken. 'Neeeee, meen je dat?' Ditmaal knik ik. 'Ik weet zeker dat Stefan en Lynn iets hebben met elkaar, maar ik kan het niet bewijzen. Zodra ik het heel zeker weet dan is het voor mij klaar. Dan kan hij wel de vader van onze kinderen zijn maar ik laat me niet zo behandelen zoals mijn vader mijn moeder jarenlang voor de gek gehouden heeft.' Jort begint wat te pruttelen en onrustig te worden als ik uitgesproken ben. 'Geef hem maar, tijd om te voeden.' Esmeralda geeft Jort aan mij en ik leg hem aan mijn borst. 'Sorry dat ik er al die tijd niet naar gevraagd had. Ik dacht echt dat het beter ging. Alhoewel.' Terwijl ik zit aan te klooien om Jort goed te laten happen hoor ik Esmeralda haar alhoewel luid en duidelijk. 'Alhoewel?' Jort hapt goed en begint gulzig te drinken als ik zie hoe Esmeralda een blos op haar wangen krijgt. 'Ik wil niet stoken Jolijne en misschien weet je het al.' Ik zucht, Esmeralda met haar erom heen draai praat. 'Vertel, het maakt niets uit.' 'Toen jij na het ongeluk in het ziekenhuis lag heb ik Lynn hier een keer 's avonds zien komen en de volgende ochtend vertrok ze.' De tranen springen mij ondanks alles in mijn ogen. 'Dus toch.' Is het enige dat ik uit kan brengen. Esmeralda weet ook niets meer uit te brengen en drinkt zo snel ze kan haar thee op. Ze staat op en kijkt naar buiten naar onze twee meisjes die zorgeloos bloemenkransen fabriceren. 'Ik weet niet wat je nu gaat doen, maar Amber mag komen logeren als je dat wil.' Ik kijk over mijn schouder naar Esmeralda die zenuwachtig naar mij kijkt. 'Nee, ik red me wel.' 'Sorry Jolijne, ik wou dat ik het niet verteld had.' En ze loopt weg. Ze neemt haar dochter mee naar huis en Amber komt binnen en duikt meteen op Jort om hem een kus te geven. 'Ik hou van Jort mama, en van jou én van papa! Hou je ook van Jort en papa?' Vraagt ze met een paar grote ogen en een glimlach. Ik aai haar over haar bol. 'Tuurlijk lieverd, maar ik hou ook heel veel van jou.'

Vanaf het moment dat Stefan uit zijn werk komt en eten kookt zit ik op de bank met Jort en Amber. Amber kijkt een filmpje en ik kijk naar Stefan. Ik zie beelden voor me van Stefan en Lynn samen, hoe ze mij misschien wel belachelijk maken nadat ze uitbundig van elkaar genoten hebben. Het idee dat hij dan ook nog bovenop mij duikt doet mij walgen. Het idee dat hij dat doet terwijl we twee kinderen hebben vind ik moeilijk te verkroppen. Ik wil niet dat mijn kinderen dit voorbeeld nemen, of het gaan zien als gewoon. Zoals mijn moeder wel eens gezegd heeft. Je kan beter opgroeien in een liefdevol gezin zonder vader waarin iedereen gelukkig is, dan opgroeien in een gezin dat uit elkaar valt door ruzies en wantrouwen. Verdomme ik had dit nooit voorzien en bedacht dat het mij zou overkomen. Ik leg Jort in de box en kijk naar Amber die gevangen is door het beeldscherm en ga naast Stefan staan. Hij werpt me een glimlach toe en roert druk in de pannen. 'Het is bijna klaar.' Zegt hij. 'Ja.' Zucht ik. 'Het is bijna klaar.'