Jolijne's verhaal - deel 17

Door het scheuren van mijn baarmoeder was Jort in levensgevaar nog voordat hij daadwerkelijk geboren was. Mijn leven hing ook aan een zijden draadje door de liters bloed die ik verloren ben. Gelukkig zijn we er beide nog door het adequaat handelen om ons heen.

De volgende dag is het eerst mijn arts die Stefan en ik te spreken krijgen. Door dat gesprek besef ik pas dat ik door het oog van de naald gekropen ben. Ze hebben een poging gedaan om mijn baarmoeder te hechten zodra Jort eruit gehaald was maar het was een onbegonnen werk. Ik bleef bloeden en het repareren lukte niet. Gevolg: Ik ga verder door het leven zonder baarmoeder. Dat idee is nog niet geland en het zal nog wel even duren voordat het besef er echt is. Ik zal nooit geen kind meer krijgen. Het kan me nu nog weinig schelen. Ik heb een gezonde dochter van 4 jaar en Jort moet nog stabiel worden. Als hij het maar overleefd dan ben ik meer dan gelukkig.

Na dit gesprek mag ik in een rolstoel naar Jort, voor het tweede gesprek met een andere arts. Deze verloopt emotioneler dan het andere gesprek. Jort is de eerste uren redelijk doorgekomen maar stabiel is hij niet. Het zuurstofgebrek en de reanimatie bij ons kleine ventje is al geen goed nieuws en hoe het zich verder ontwikkelt daar durft niemand een duidelijk antwoord op te geven. We moeten er rekening mee houden dat als hij stabiel word, hier doorheen komt, hij er waarschijnlijk iets aan overhoud. De gedachte dat hij misschien meervoudig gehandicapt zal zijn maakt me verdrietig maar daardoor hou ik niet minder van hem. Hij is ons kind, onze liefde, onze vechter. Dat laatste bewijst hij dubbel en dwars want diezelfde dag heeft hij zijn tweede hartstilstand. Vanaf dat dal gaat hij pieken en zijn we enorm trots. Ik kolf me een ongeluk en na een paar dagen heb ik hem voor de allereerste keer op mijn blote borst.

'Ben je er klaar voor mama?' Zegt de verpleegkundige die Jort voorzichtig gereed maakt om uit de couveuse te halen. De zenuwen gieren door mijn lijf. Dit word onze eerste echte ontmoeting, eindelijk mag ik hem op mijn borst voelen zoals Amber op mij neergelegd werd op het moment van haar geboorte. Ik weet dat hij niet zal huilen, maar ik waarschijnlijk wel. Ik zucht een keer diep en knik. Daar komt hij, het mooiste jongetje van deze wereld. Ze legt hem op mijn borst en bedekt ons. De slangetjes en snoertjes voelen wat vreemd aan maar ik heb hem eindelijk waar hij hoort. Bij mij. Met stralende ogen kijk ik naar Stefan die alles vastlegt met de camera. Zijn huid voelt zo zacht, zijn borstkas gaat op en neer en hij maakt zelfs zachte geluidjes die mij ontroeren. 'Zal ik de camera overnemen om foto's te maken van jullie samen met Jort?' Vraagt de verpleegkundige. Stefan duwt de camera in haar handen en komt op zijn hurken naast ons. 'Dit voelt zo magisch.' Zeg ik tegen Stefan en de tranen rollen over onze wangen. Ik geniet met volle teugen waardoor de zorgen om dit kleine hummeltje voor even verdwijnen. 'Zie je er tegenop om naar huis te gaan Jolijne?' Vraagt de verpleegkundige terwijl wij Jort bewonderen. 'Morgen is het zover, ik moet. Maar als het aan mij lag dan bleef ik hier zo zitten totdat ook Jort naar huis mag.' Ze knikt en fotografeert verder. 'Vanmiddag komt jullie dochter langs?' Vraagt ze. Stefan antwoord dat mijn moeder met haar bij mij op bezoek komt en dat ze eigenlijk wel erg nieuwsgierig is naar haar broertje. Ze heeft hem nog niet kunnen zien omdat wij haar voor het nare beeld wilden beschermen. 'Jullie mogen vanmiddag ook wel met haar komen, dan ben ik er ook nog. Kan ik van het complete gezin foto's maken.' Ik kijk op met een dankbare blik. 'Dat zou heel fijn zijn, maar al die bacteriën die kleuters bij zich dragen...' 'Dat zijn er niet schrikbarend meer dan wat wij volwassenen dragen. Als ze dezelfde was discipline uitvoert dan mag ze haar broertje komen bewonderen.' Ik kan mijn ogen niet van Jort af houden en dat is maar goed ook. Voor het eerst doet hij zijn oogjes open en lijkt mij diep in mijn ogen aan te kijken. Een magisch moment dat nog veel magischer werd.

Na ons bezoek aan Jort gaan Stefan en ik samen iets eten in het restaurant van het ziekenhuis. Stefan parkeert mij aan een tafel en zoekt zijn portemonnee op. Hij gooit alles wat in zijn zakken zit op de tafel en vertrekt om in de lange rij te gaan staan. Daar ligt dan zijn telefoon binnen handbereik op tafel naar mij te lonken. Ik ben benieuwd van wie hij allemaal berichten ontvangen heeft als het gaat om Jort en om mij. Ik kijk nog om om te zien of Stefan kijkt wat ik doe maar hij maakt een praatje met de man voor hem in de rij. Ik trek de telefoon naar mij toe en ontgrendel hem, nog altijd hetzelfde wachtwoord. Ik zoek whatsapp op en scroll door de tientallen gesprekken. Vrienden, familie en bekenden die hem sterkte wensen of een hart onder de riem steken. En Lynn. Sinds de verjaardag van Amber krijg ik een naar gevoel bij haar. Mijn gevoel zegt dat Stefan het te gezellig heeft met haar maar tot op heden heb ik nooit iets boven tafel kunnen halen wat het bewijst. Ik kijk nog eens om waar Stefan is, de kust is veilig, mijn hart klopt sneller voordat ik hun gesprek open. Ik scroll helemaal terug naar het begin, gek genoeg is dat de dag dat Jort geboren is. Ik had verwacht dat het verder terug ging maar aan de andere kant lijkt het mij ook logisch om alles te verwijderen als er sprake is van een 'buiten-de-deur-relatie'.

Lynn: Ik ben er, hoe lang nog?

Stefan: Ik rij nu weg bij de school, tot zo!

Ik frons even maar bedenk me dat het er net zo goed om kan gaan of hij bijna op kantoor was. Qua tijd klopt dat, maar toch voelt dat anders. Het volgende bericht is weer van Stefan.

Stefan: Dankjewel dat je mij kon brengen. We hebben een zoon! Helaas heeft hij het erg moeilijk, Jolijne is nog niet bij. Ik hou je op de hoogte lieve Lynn.

Lieve Lynn? Dat mens is een secreet. Schiet er door mijn hoofd. Maar het siert haar dat ze hem gebracht had.

Lynn: Gefeliciteerd met jullie zoon! Ik hoop dat je toch kan genieten in deze turbulente tijd. Hou mij maar op de hoogte, stuur een foto als je wil. Ben erg benieuwd. Oh en als ik je hiermee kan opvrolijken. Ik vond het vandaag erg fijn met je totdat je weg geroepen werd. We gaan het wel een keer dunnetjes overdoen toch? Xx denk aan je lieverd.

Wat? Wat moet er dunnetjes over gedaan worden? Ik wist het, ik wist het! Mijn bloed kookt en ik kijk woest om of ik nog meer kan lezen maar zie dat Stefan aan het afrekenen is. Ik druk whatsapp weg en leg zijn telefoon weer midden op de tafel. Stefan schuift hem aan de kant om het dienblad neer te zetten terwijl ik mijn boosheid en tranen bedwing. 'Ik heb een frikandelbroodje voor je.' Zegt hij met zijn liefste glimlach. Ik geef een gemaakte glimlach terug en kan maar een ding denken. Shove it where the sun doesn't shine, klootzak.