Jolijne's verhaal - deel 4

In een van de rustige straten van de stad sluipen mijn moeder en ik een lunchroom binnen. Het geurt er heerlijk naar pas gemalen koffie en vers gebakken broodjes. Mijn moeder loopt voorop en zoekt een plaatsje voor ons uit. We nemen plaats in de hoek bij het raam, een plek die voor iedere gelegenheid goed is, waar je naar buiten kan staren om je gedachten te verzetten of de stiltes minder pijnlijk te maken. We bestellen naast ons drinken ook een broodje gezien het nog lunchtijd is. Als macht der gewoonte pak ik het lepeltje naast mijn mok en begin doelloos te roeren. Ik heb het pas door als mijn moeder zit te gniffelen. 'Jij was toch van de suiker af Jo?' Ik rol glimlachend met mijn ogen. 'Zwangerschapsdementie, het is weer raak en je hebt mij betrapt.' Ze knikt en ik zie dat ze zit te wachten tot ik begin met vertellen. Ik wil het haar wel vertellen, maar wat moet ik haar vertellen? Ik weet zelf niet eens wat er precies scheelt met Stefan. Blijkbaar ziet ze mij worstelen met mijn gedachten en neemt het voortouw.

'Ik wist het.' Begint ze. Als een braaf schaap kijk ik haar aan. 'Wat wist je?' Ik zie van wie ik de overduidelijke gezichtsuitdrukkingen heb tijdens het bedenken wat te zeggen nu mijn moeder zo tegenover mij zit. 'Je vader. Ik wist het al ver voordat hij het zelf letterlijk op de tafel gooide. Ik heb gezworen om het er nooit met mijn kinderen over te hebben dus geef mij even de tijd.' De pijn die ik iedere avond in haar gesnik hoorde had nooit een gezicht tot nu. Ze kijkt naar buiten en neemt een slok van haar cappuccino om moed te verzamelen. 'Geloof het of niet Jolijne, jij en ik lijken meer op elkaar dan we durven toegeven. Ik pik al langer op dat er tussen jou en Stefan iets speelt. Ik wil niet suggereren dat hij hetzelfde spel met jou speelt als je vader met mij deed, maar ik voel iets.' 'Ik voel ook iets mam, maar ik weet niet wat.' 'Daarom zeg ik je, ik wist het. Ik wist dat je vader zijn gerief ergens anders haalde. Jij zegt het niet te weten, dan is het waarschijnlijk iets anders.' Ik laat haar woorden bezinken en de gedachten van wat dan wel? Vliegen door mijn hoofd. 'Alles heeft een reden Jolijne maar soms moet je iets meer dan je best doen om te achterhalen waarom.' Ik kan niet anders dan haar gelijk geven en probeer te bedenken wanneer dit begonnen is. 'Zijn humeur veranderde vlak nadat we wisten dat ik zwanger ben, maar in dezelfde periode heeft hij die nieuwe functie gekregen. Wat als hij eigenlijk gewoon niet blij is dat we nog een kindje krijgen?' Bij die gedachte prikken de tranen in mijn ogen. 'Ik zou het eerst proberen te zoeken bij zijn werk. Dit kindje willen jullie toch allebei?' 'Hij verkoos vandaag zijn werk boven ons kind.' 'Omdat hij misschien bang is om een verkeerde indruk te geven op zijn werk? Hij heeft de afgelopen jaren al eens moeten switchen.' Ik haal mijn schouders op, het kan zoveel zijn. 'Ga jezelf niet plagen door in je eentje te zitten piekeren. Vraag het hem.' 'Heb jij het papa destijds gevraagd?' 'Nee lieverd, ik wist het.'

Na deze lunch gaan mijn moeder en ik weer naar huis. Als we de straat inrijden zie ik hoe Amber flink aan het springen is op de trampoline van de buren. Ze zwaait vrolijk als ze ons ziet. Glimlachend zwaaien mijn moeder en ik terug naar het enthousiaste koppie. 'Vraag het hem Jolijne, niet alleen voor jezelf maar ook voor Amber. Jullie zijn haar idolen, verpest dit niet door geruzie en wissewasjes.' Nu ze dit zegt begrijp ik waarom zij nooit met ons, de kinderen, sprak over het leed wat zich afspeelde tussen haar en mijn vader. Ze lieten ons onze idolen behouden. We stappen uit en vlak voordat Amber haar in haar armen vliegt bedank ik haar. 'Bedankt mam. Niet alleen voor vandaag maar ook voor het behouden van.' Ze tilt Amber op en knipoogt naar me. Terwijl die twee uitgebreid staan te knuffelen zie ik Esmeralda op mij af komen. 'En?' 'Alles lijkt goed met de baby!' 'Gelukkig, wat fijn om te horen! Maar even iets anders...' Ik zie hoe Esmeralda haar blik veranderd naar de serieuze stand. Ze wenkt om mee te lopen. 'Mam? Blijf jij even bij Amber? Esmeralda wil...' 'Ga maar, wij gaan trampoline springen.' Ik lach hardop. 'Voor altijd jong oma! Zet 'm op en breek asjeblieft niets!' Roept Esmeralda haar toe. Ik volg haar hun huis in. Haar beide kinderen liggen op bed voor een dutje. Gezien haar oudste ongeveer net zou oud is als Amber voel ik af en toe de jaloezie, wat lijkt het mij heerlijk dat Amber nog een dutje zou doen. Dan ging ik ook graag even plat. 'Wil je thee?' 'Is het zo ernstig?' Ondertussen knik ik en neem ik plaats op de bank. We hebben een zelfde soort huis alleen totaal anders ingericht. Het blijft altijd grappig om te zien. 'Wat is het eigenlijk? Of weet je dat niet?' 'Ze hebben mij er 100% van verzekerd dat het een baby is.' Esmeralda trekt een gekke snuit. 'Duh, tenzij je in aliens geloofd. Dan kan alles! Maar goed. Ik wilde je even iets zeggen waar Amber niet bij is.' 'Zie je iets opmerkelijks in haar ontwikkeling?' Grap ik. 'Nee.' Esmeralda is serieus en laat met haar duidelijke nee merken dat ik dat nu ook moet zijn. Ze gaat naast me zitten en draait zich naar mij toe. 'Mijn hemel waar moet ik beginnen?! Nou ja, vooruit. Ten eerste vind ik het mijn plicht om het jou te vertellen als vriendin zijnde, medemoeder en buurvrouw en ik wil je vragen om mij niets kwalijk te nemen want ik heb er verder niets mee te maken.' Met een frons kijk ik haar aan terwijl ze zenuwachtig aan het ratelen is. 'Oké, maar ik kan je niets beloven? Ik weet immers nog niet wat je gaat vertellen.' Esmeralda wipt naar voren en lijkt haar schouders los te maken. 'Ik zie dingen.' Op een indringende manier kijkt ze mij aan, lang aan. 'Ja? Ik zie ook wel eens dingen. Misschien kun je iets specifieker zijn?' 'Dingen Jo!' Ze maakt een gebaar waarmee ze een frustratie uit, haar frustratie dat ik haar niet meteen begrijp. 'Ik moet het echt compleet van A tot Z uit gaan leggen, oh hemel. Daar ben ik zo slecht in en ik wil juist het goede doen.' Ze pakt mijn beide handen vast en sluit haar ogen. 'Ik weet dat je mij vandaag nodig had als oppas omdat Stefan niet mee kon dus je moeder mee ging, en zo is het de laatste weken wel vaker gegaan.' Ze opent haar ogen weer om met haar felblauwe ogen in mijn donkerbruine te kijken. 'Ik zie dingen. Ik ga het je nu vertellen, zit je klaar?' Ik knik en wacht nu met een beetje buikpijn af. 'Zodra Amber onder mijn hoede is en jij nog geen vijf minuten weg ben zie ik Stefan.' 'Waar? Thuis?' 'Ja, heel even. Hij zet zijn auto neer, loopt snel naar binnen en na een paar minuten komt hij met een sporttas weer naar buiten en vertrekt.' Verbaasd en met open mond kijk ik haar aan. 'Maar hij sport helemaal niet.' Flap ik er uit. 'Weet ik, daarom vind ik het raar en ik hou niet van opkroppen dus daarom vertel ik je dit.' 'Een sporttas? Vlak nadat ik vertrokken ben?' Esmeralda knikt heftig en ik zie dat het haar oplucht om dit te vertellen. De enigszins geruststellende woorden van mijn moeder hebben maar even gewerkt. Ik voel het weer, de onrust. Maar weten doe ik het niet.