2 jaar geleden
Jij maakt mij.
Het is genieten, volop genieten. Het is een onbeschrijfelijk gevoel.. het moeder zijn. Maar ondanks dat het het mooiste is dat ik mij kan voorstellen. Het is zwaar. Het is soms ongelooflijk moeilijk. Al zou ik het voor geen geld van de wereld meer willen missen.
5 maanden. Onze kleine meid is al 5maanden. En ineens is daar het besef. Dat er al 5maanden voorbij gevlogen zijn. Waarvan ik zoveel mogelijk heb genoten. Maar onbewust misschien ook niet genoeg? Het gewone leven had al mij al redelijk snel terug in zijn greep. Boodschappen, afspraken, bezoekjes, het huishouden en ergens nog wat proberen slapen. En nu is ze ineens zo groot en heb ik het gevoel dat ik niet genoeg van de kleine momenten heb genoten. Nu ik terug moet beginnen werken, mis ik onze tijd al samen. Onze “chille” dagplanning. Ons bijna altijd samen zijn.
Maar ergens kijk ik er ook naar uit. Want ik krijg een klein beetje van mezelf terug. Ik ga terug naar mijn routine. Na bijna een jaar thuis te zijn. En ik kijk ernaar uit om gewoon mij te zijn. En even niet alleen mama. Want hoe geweldig ik het vind om mama te zijn. Soms ben ik mezelf even kwijt. En lijkt het wel of ik alleen nog maar mama ben. Dat de rest van mij verdwenen is. Ik was even geen collega, geen dansende vriendin(behalve die ene avond), ik was even geen persoon meer die spontaan overal naartoe kon gaan.
Ik moet nog steeds mijn weg vinden. Tussen het mama zijn en de persoon die ik vroeger was. Een beetje afscheid nemen van mijn vroegere ik. Want al kan ik nog dezelfde dingen doen, het is toch anders. Ik moet uitstapjes plannen, als ik weg ben mis ik de kleine spruit toch wel een beetje. Teveel drinken, is ook verleden tijd. Want de volgende morgend moet ik paraat staan. En terwijl ik vroeger vaak voor mezelf ging winkelen, merkt ik dat ik nu bijna altijd kleren voor Nora bij heb. Mezelf wat ben vergeten. Het gevoel van even alles vergeten, mezelf even laten gaan. Mijn gedachten uit te zetten. Dat is nu niet haalbaar. Constant gaat er vanalles door mijn gedachten. De planning, wat er nog moet gebeuren. Hoelaat ze moet eten,… ik heb het gevoel dat ik constant “aan” sta. De hormonen en vermoeidheid slaan soms plots in als een bom. Dan komen de tranen eruit. Terwijl ik naar dat mooie kleine wezentje kijk. En dan besef ik dat het oké is. Dat ik mag rouwen om wat nooit meer gaat zijn. Laat ik al de emoties gaan.
Maar terwijl ik rouw om mijn oude ik, ben ik mijn nieuwe ik aan het appreciëren. Want er zijn zoveel nieuwe mooie dingen in mijn leven. Maar laten we eerlijk zijn, in mijn hart zal er altijd een klein beetje gemis zijn naar die andere mij. Maar het gevoel van liefde dat ik ervoor terug heb gekregen is zoveel groter. En ik kan geen trotsere mama zijn. Ik zou het niet meer anders willen.
