“Jij en ik, een wezenlijk verschil. Jij en ik, wezenlijk verbonden”

Jij en ik.

Een wezenlijk verschil.

Jij en ik, een hele sterke wil.

Jij en ik, wezenlijk verbonden.”

Ik vond dit rijmpje in m’n telefoon. Heb het van de week ‘s nachts een keer gedropt, met een voorval van de kinderen in m’n achterhoofd. Ik kan me nu niet meer herinneren welk voorval het was en wie het dus betrof. Maar soms heb ik dat, dat ik denk; “kind, ik begrijp geen snars van je. Wat zijn we verschillend.” Of we dan daadwerkelijk zo verschillend zijn is maar de vraag. Steeds beter leer ik m’n kinderen kennen. Alle drie zo mooi. Verschillend. Zo’n eigen wil. Zo’n eigen persoonlijkheid. Zo sterk. Zo gevoelig. Maar ook ben ik zoekende, naar sommige stukjes in hen, die ik niet herken. Zo heeft iemand anders me doen beseffen dat Ted zoveel gevoeliger is dan ik altijd door heb gehad. Met de jaren groeit ook het leren kennen van m’n kinderen. Een mix van Maarten en mij, maar bovenal zichzelf. Prachtige persoontjes, die m’n grootste spiegel zijn en die ik eeuwig dankbaar ben voor de levenslessen die zij me daardoor geven. Hoe verschillend we soms ook kijken, we zijn altijd wezenlijk verbonden.