9 jaar geleden
"Jij bent mijn moeder niet!"
En toen zag ik de tranen in mijn zus haar ogen omhoog komen en zich inhouden om niet te huilen.
Mijn zus ontmoette zo'n 4 jaar geleden haar huidige man. Hij had al een kind uit een vorige relatie. Zijn moeder was vaak in het buitenland, dus kreeg zijn vader volledige voogdij. Het was een lief, vrolijk en stoer knulletje van ongeveer 4 jaar oud en was erg op Marieke (mijn zus) gesteld. Marieke deed alles met hem: naar de dierentuin, dokters- en tandartsafspraken en naar school. Marieke had een enorm goede band met hem en het was zo aandoenlijk om te zien! Ze leken ook op elkaar, dus mensen spraken hun ook aan als moeder en zoon. Zelfs Alex (zoontje) sprak haar soms aan met "mama".
Een jaar geleden kwam ineens de moeder van Alex weer in beeld. Ze had een andere functie op haar werk gekregen en hoefde niet veel meer te reizen. Ze wilde gedeelde voogdij. Alex zijn vader was het hier niet mee eens. Ze was alsnog alleen maar met haar baan bezig en zou geen tijd hebben voor hun zoon. Ze werkt zelfs in het weekend. Marieke wist wel dat zij een beetje jaloers was op hun gezinnetje nu, maar hoopte dat het niet zo ver zou komen.
Alex zijn moeder kreeg toestemming om Alex in het weekend te krijgen. Daar gingen Marieke en Alex hun leuke dagen! De dierentuin en de speeltuin werden nu niet meer bezocht door hun. Marieke en de vader van Alex gingen weekendjes weg om niet sullig thuis te gaan zitten het hele weekend (wat ik overigens heerlijk vind! ieder zijn ding ;-) )
Alex wilde steeds meer tijd bij zijn moeder doorbrengen. Marieke voelde zich een beetje gekwetst, maar wist dat het misplaatst was. Zij was niet zijn echte moeder. Alhoewel zij hem wel 3 jaar heeft opgevoed toen zijn echte moeder out of the picture was. Toen Marieke vroeg wat hij zoal deed bij zijn moeder antwoordde hij: "We eten vaak patatjes! En ook mag ik veel TV kijken en spelletjes doen op de Wii." Hij ratelde maar door over het droomparadijs dat Mama's huis heette.
Toen kwam het doorslag moment: Alex was thuis en moest zijn kamer opruimen. Waar hij dus totaaal geen zin in had, want bij "mama is er een schoonmaakster. Die ruimt zijn kamer op." Hij vertikte het om het te doen, waarop Marieke haar stem een beetje verhees en zei dat hij het moest doen, anders kreeg hij geen toetje. Ik zat stil aan de eetkamer tafel met mijn lauwe kop thee. Alex keek woedend. "JIJ BEN MIJN MOEDER NIET!!!" Schreeuwde hij en hij rende de trap op. Ik schrok en liep naar Marieke toe. Ze stond doodstil in de kamer. D'r ogen verwaterden en er liep een traan over haar wang.
Sinds dit moment is Marieke de hele tijd een beetje down, geen zin in leuke dingen. Het heeft haar echt gekwetst. Hoe kan ik haar helpen? Had ze het anders aan moeten pakken?
Anoniem
Ook ik heb twee stiefkinderen. Al noem ik ze zo eigenlijk nooit,maar dat is nou eenmaal de naam ervoor. Met de oudste(15) heb ik een goede band,de jongste.... niet echt. En hier zijn de regels en wetten ook anders dan bij hun moeder. 'Hoef ik bij mama ook nooit' kwam hier regelmatig voorbij. En ons antwoord was standaard;maar je bent nu niet bij je moeder. En hier word dat wel van je gevraagd. Nu word alles zonder mokken gedaan. Meestal dan,het blijven kinderen. Dit jongetje heeft een soort paradijs bij z'n echte moeder dus logisch dat je zus exit is. Heeft niks met je zus te maken dat moet ze proberen in te zien. Zij moet hem opvoeden en dan krijg je wel eens weerstand. Zou z'n echte moeder namelijk ook krijgen.
Anoniem
Ach de arme vrouw! Dat doet pijn! Ik voed al 5 jaar onze (officieel mijn bonus) zoon (7jr) op. Er is niks dat kan verzachten. Na de zoveelste gebroken belofte en leugen.heeft mijn zoon zelf besloten dat hij zijn moeder niet meer wilt zien voorlopig en toch zei hij gisteren: mama D... is de liefste mama. Dit is gewoon piep. Ooit (helaas duurt dit meestal jaren) komen ze erachter. Bij zijn moeder zijn regels en is er structuur. En bij de biomam kan zoveel en is het leuk. De nieuwigheid gaat ervan af en dan laten ze zich niet meer "omkopen" en gaat ook dit vervelen. Dan wilt hij zijn moeder en heeft hij haar nodig. Degene die met hem naar de geitjes gaat kijken, zijn snoet melksnor vrij maakt, hem leert veterstrikken, samen kookt en huiswerk met hem maakt... jou zus dus
MamavanChance
Hoi karlijn, dat lijkt me ontzettend moeilijk. Mooi om te lezen dat je zo van je "bonus " kinderen houd. Ik hoop dat het jullie gegund word om zelf Kids te krijgen. En Marieke heeft het goed gedaan hoor. Ik raad het boek love and logic magic aan. En een gesprek met de biologische moeder. Xxx
kruimelkarlijn
Lieve Zoe, ik ken jou en je zus niet, maar ik ben ook bonusmama van 2 kids. ze komen om het weekend bij ons. gelukkig heeft geen van de twee dit ooit nog tegen mij gezegd. maar het enige advies dat ik je kan geven is: laat je zus weten dat jij er voor haar bent en zorg dat haar partner haar ook steunt in alles wat ze doet. als Alex bij hen is dan voeden ze samen op en daar zal hij naar moeten luisten en haar man moet haar daarin ook steunen! want als hij dat niet doet heeft Alex dat direct door en zal hij het gaan ondermijnen zoals in de situatie die je beschreven hebt. hun huis, hun regels en daar heeft moeder helemaal niks mee te maken! haar huis, haar regels en daar kunnen jullie helaas niets aan veranderen. wat je wel kan doen is in gesprek gaan met moeder, want wat ze in feite doet is compenseren voor de tijd die ze er niet was en dat resulteert in "verwend" gedrag bij het kind (overigens niet altijd). ik denk overigens niet dat je zus het verkeerd heeft aangepakt. en dat het ongelooflijk pijn doet dat begrijp ik, ik voel die pijn ook! heeft je zus ook zelf kinderen naast haar bonuszoontje? ik kan me namelijk voorstellen dat op deze manier haar gezin uit elkaar valt nu Alex dit gezegd heeft, dit is een proces van loslaten. zoals een moeder haar kinderen los moet laten als ze naar school, uit logeren of op kamers gaan. zo moeten bonusmama's dat elke keer als hun geliefde bonuskindje vertrekt en je niets kan doen aan zijn situatie. iedere keer opnieuw breekt mijn hart een stukje als ik ze terug moet "geven" aan moeder. en ik hoop dat als ik ooit biologische kinderen krijg dat ik minder leeg ben van binnen en minder gekwetst. Liefs Karlijn