Jezelf verliezen in het moederschap

Ik was zelf 23 toen ik graag aan kinderen wilde beginnen en onwetend als dat ik was dacht ik ook gewoon dat dat een fluitje van een cent zou zijn. Maar dat was het niet, ik stopte met de pil en ik werd ongesteld zoals altijd in de stopweek. Daarna niet meer.. Ik dacht bij mezelf dat ik gewoon aan het ontpillen was en maanden gingen er voorbij. Toch ook elke keer hoop, misschien ben ik wel zwanger? Maar nee. Na 7 maanden belde ik naar de huisartsenpraktijk en kon ik langskomen bij de praktijkbegeleider. Zij had hier wel weet van en adviseerde mij om iedere ochtend mijn temperatuur te meten. Aan de hand daarvan kun je zien hoe het met je cyclus gesteld is. Dat sloeg echt nergens op bij mij en voelde weer als een weggegooide maand. Uiteindelijk verwijzing gekregen om naar de afdeling voortplantingsgeneeskunde te gaan in het ziekenhuis, maar daar moest ik uiteraard ook weer anderhalve maand op wachten. Toen eenmaal daar kreeg ik een echo van mijn baarmoeder en eierstokken. Mijn eierstokken zaten vol met cysten. Dit zie je bij het Polycysteus ovarium syndroom (PCOS). Met PCOS is de eicel moeilijk in staat om te rijpen door verschillende oorzaken en deze blijven dan achter in de eierstok als blaasjes gevuld met vocht, cysten. Kortom, je hebt daardoor niet of nauwelijks een eisprong. Erg lastig als je graag zwanger wilt worden. Om helemaal zeker te weten dat dit de oorzaak is van het uitblijven van mijn eisprong hebben ze bloedonderzoek gedaan en daaruit bleek dat mijn hormonen ook afwijkende waarden hadden. Vervolgplan was om met medicatie een menstruatie op te wekken en daarna met medicatie (clomid) een eisprong proberen op te wekken. Ook moest mijn man zijn zaad even laten onderzoeken voor het geval het aan ons beide zou liggen.. Dus dat gingen we dan maar doen..

Ondertussen was google mijn beste vriend geworden, ik ging op zoek naar soortgenootjes, meer uitleg, succesverhalen en zo verder. Zo kwam ik erachter dat 5-10 % van de vrouwen dit ook heeft in milde of ernstige vorm (best heel veel!). Ik las veel succesverhalen, maar ook veel verdrietige verhalen, kinderloze stellen die zo graag wilden maar waarbij het maar niet wilde lukken. Ik was heel bang dat mij dat ook zou overkomen. Ik werd ook heel verdrietig van die gedachte. Zat niet lekker in mijn vel en dat had ook effect op onze relatie. Het moeten vrijen rond en op het moment van de eisprong was voor mijn man psychisch ook heel lastig. Hij moest presteren en dat lukte niet altijd wat ook weer tot frustraties leidde. Leuk was het allemaal niet. 

Achteraf gezien mogen we niet klagen.. 3maal was scheepsrecht bij ons. De 1e twee keer kreeg ik een lage dosis clomid en toen dat niet tot succes leidde, werd de dosis verhoogd en dat was het begin van de toekomst die ik graag wilde. Ik wilde jong moeder worden en had een ideaalbeeld in mijn hoofd.. dat het ook zwaar zou kunnen zijn of dat mijn toekomstbeeld geheel anders zou uitpakken had ik helemaal niet bij nagedacht. Ik wilde gewoon moeder worden, een kindje om voor te zorgen en om van te houden.. iets van onszelf. Klaarstomen voor de grote wereld zodat hij of zij uiteindelijk op eigen benen zou kunnen staan. 

Na 9 maanden zwangerschap werd ik moeder, wij werden ouders van een prachtig mannetje. Ik was er klaar voor om op die roze wolk te gaan zitten. Maar die wolk begon gelijk al grijs.. Toen onze zoon na flink zwoegen en zweten geboren werd, was hij blauw en maakte geen geluid. Toen ze hem aan mij gaven zei ik angstig 'Hij doet niks!'. De verloskundige pakte hem snel over en nam hem apart naar de kinderkamer om hem met een beetje zuurstof te prikkelen.. en gelukkig kwam daarna al snel dat mooie huiltje. 

Ik wilde graag borstvoeding geven, maar dat lukte helemaal niet. Hij begreep de borst niet, of was te zwak.. maar ik gaf niet op. Vingervoeden, tepelhoedjes, kolven, uiteindelijk toch maar een flesje en iedere keer die borst weer proberen. Ik was doodmoe, sliep slecht, hij huilde veel en ik daardoor ook. Moest iedere 3 uur kolven, voeden en de borst proberen. Ik voelde me niet goed en had zelfs soms gevoelens van spijt. Hier schaamde ik me ook onwijs voor, ik wilde toch zo graag een kindje? Uitspreken durfde ik die gevoelens dan ook niet.. Na 3 weken lukte het eindelijk om borstvoeding te geven en ging het met ons allemaal een stuk beter.

Nu is hij alweer 4 jaar, bijna 5. Ondertussen ook grote broer. Jaren met ups en downs. Veel mijlpalen behaald, maar ook een hoop niet.. Ik wilde jong moeder worden en dat is gelukt. Een kindje om van te houden, om voor te zorgen, een kindje van onszelf. Ik wil hem klaarstomen voor de grote wereld en zou zo graag willen dat hij er uiteindelijk klaar voor is om op eigen benen te staan. Dat zie ik alleen niet gebeuren.. Mensen zeggen vaak, joh dat kun je nog helemaal niet weten. Nee dat klopt ook, maar realistisch gezien zit het er niet in en dat doet pijn en veel verdriet. Maar ik probeer dat gevoel altijd maar ver weg te stoppen. 

Ondertussen ben ik al bijna 5 jaar moeder en volgens mij is dat iets wat ik ook wel goed kan. Ik hou van mijn prachtige zoons en smelt als ze naar me lachen. Maar op dit moment heb ik het gevoel dat dat het enige is wat ik ben. Ik ben mezelf echt een beetje aan het verliezen in het moederschap, of misschien ben ik mezelf al verloren. Ik doe hard mijn best die energie van before terug te krijgen door af en toe iets voor mezelf te doen. Dat is fijn dat dat nu kan, maar ik merk nog geen verschil. Ik zit nu op de bank en wil en moet vanalles doen, maar ondertussen blijf ik op die bank. Ik wil weer lachen als vanouds, minder zeuren op mijn man, minder moe en vergeetachtig zijn, minder zorgen hebben over nu en later, ik wil weer een beetje mezelf zijn.. weer een beetje leuk. 

Ik weet alleen niet hoe