Jessy&Me - De perfecte moeder bestaat niet

Flesvoeding of borstvoeding, Hapjes uit potje of zelf maken, wel of geen tablet, wel of niet werken. Continue moeten we keuzes maken over de opvoeding van je kids en dat is lastig. Nog lastiger is, is dat iedereen er een andere mening over heeft en die soms wilt doordrukken. Ik heb ook een mening. Mijn mening is dat je zelf goed een keuze kan maken zonder dat je je hoeft te verantwoorden want de perfecte moeder of opvoeding bestaat gewoon niet. Daar draagt ook bij dat ieder kind anders is waardoor ieder kind een andere aanpak nodig heeft.

Maar waarom hebben we kritiek op andere?

Als ik heel eerlijk ben doe ik het zelf ook hoor. Het zou hypocriet zijn als ik nu zou zeggen tegen jullie dat ik nooit kritiek heb op iemands opvoeding. Tegen m’n zusje of vriendin vertel ik dat ik iets gezien heb bij een ouder wat ik niet begrijp omdat ik het anders zou doen. Zelf zou ik dat nooit tegen de ouder zelf zeggen want het is mijn pakkie aan niet en iedereen doet het op z’n eigen manier. Alleen waar komt dit vandaan? Ik ben er eens over na gaan denken en kwam tot de conclusie dat het mijn eigen onzekerheid is. Als ik iemand op een andere manier zie opvoeden of ik lees iets wat de ander doet wat anders gaat dan bij mij ga ik soms twijfelen. Ik vraag me dan af of de manier die ik aanhoud wel goed is. Moet ik het niet anders doen?

Wij moeders zijn soms zo onzeker dat wanneer iemand vraagt waarom je het op die bepaalde manier doet ze zich gelijk aangevallen voelen. Ik zag iets op Facebook op Mamaplaats en plaatste een reactie waarom ze voor die manier had gekozen want daar was ik benieuwd naar. Ik wilde weten wat de achterliggende gedachte was. Nou….Ik kreeg me daar een sh*tload over me heen dat ik niet moest oordelen… Maar, ik stelde alleen maar een vraag, gewoon hoe ik hem hier in deze blog schrijf. Misschien had ik erbij moeten vermelden dat ik de achterliggende gedachte wilde weten omdat ik wil begrijpen waarom iemand een keuze maakt zodat ik ook die keuze misschien kan overwegen om zelf toe te passen. Zoals je kan zien is dit een enorme lange zin en heb ik geen zin om dat ook op Facebook te gooien dus de dame in kwestie voelde zich ontzettend aangevallen door me. Dat ik antwoordde met ik stel alleen een vraag werd me ook absoluut niet in dank afgenomen en er werd met een zin gesmeten waar ik een hekel aan heb namelijk, “je bent van de moedermaffia”.

Nee ik ben niet team moedermaffia, ik ben team loedermoeder want ik doe ook maar een dotje wat betreft het moederschap. Ook ik maak gewoon keuzes waarvan ik denk dat dat het beste is voor m’n kind maar weet tegelijkertijd niet zeker of dat wel het beste is. De perfecte moeder bestaat nu eenmaal niet, evenals dat je een kind niet uitpoept met een handleiding erbij.

Momshaming

Dit is een term die ik ontzettend vaak voorbij zie komen. Sinds ik moeder ben heb ik ook een abonnement op de Kekmama magazine en over deze term was vorige maand het hele tijdschrift op gebaseerd. Is het een term die echt diepe wonden achterlaat bij sommige vrouwen of is het opeens een hype op social media die we hebben om maar te kunnen zeuren? Zijn we vatbaarder geworden omdat we niet alleen maar kritiek kunnen krijgen van je eigen omgeving maar ook van een heleboel andere door socialmedia?

Zou er ook iets bestaan als Dadshaming? Ik hoor namelijk nooit vaders zeuren dat ze kritiek krijgen van een andere vader of zouden die het onderling niet hebben over de opvoedskills van hun matties?

Misschien is de verdraagzaamheid onder vrouwen/moeders minder geworden door de hele corona-tijd, wie zal het zeggen?

Mombracing

In Kekmama magazine las ik dus een andere term, namelijk mombracing. Nog nooit in m’n leven gehoord en misschien hebben ze van de redactie een nieuw woord verzonnen. Zelf vind ik dit woord wel lekker in de mond klinken en sta ook helemaal achter dit woord. Je kent het gezegde vast wel “It takes a village to raise a child”. Dus waarom zouden we onze krachten niet bundelen en leren van elkaar. Pak een opmerking niet negatief aan maar zie het als een leerproces. Zie je iets wat je anders zou doen, roep dan niet meteen (tenzij het om mishandeling gaat natuurlijk). Niet elke moeder zit op hulp te wachten via socialmedia tenzij ze er om vraagt. Zie je een kindje helemaal uit z’n pan gaan in de supermarkt vraag dan gewoon aan moeder of het met haar gaat of bied aan dat je even op haar boodschappenkarretje past zodat zij haar aandacht aan haar kindje kan geven als ze dat graag wilt maar dring je niet op.

Laat elke mama in haar waarde want iedereen wilt het beste voor hun kind, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Doordat er tegenwoordig zoveel opvoedboeken/sites/tijdschriften/blogs etc zijn zie je soms door de bomen het bos niet meer van wat nu de juiste methode is. Mijn ongevraagde advies haha…. Volg je gevoel. Ik ga altijd uit van mijn onderbuikgevoel en vaak is die juist met betrekking tot mijn eigen kind. Niemand kent haar namelijk zo goed als ik zelf doe. Als iemand anders een advies geeft zeg ik gewoon bedankt voor je ongevraagde advies, ik zal erover nadenken. Uiteindelijk trek ik toch mijn eigen plan.

Ervaar jij veel kritiek op je opvoeding en hoe ga jij daarmee om?

Veel liefs,

Kyra