Jessy&ik - Wat is er toch aan de hand.

Zoals jullie misschien al weten ben ik echt een overthinker. Ik denk over alles na en vaak sta ik te lang bij van alles stil wat me bezig houd. Iedereen veranderd in de loop van de tijd. Zo verander je wanneer je ouder word, door gebeurtenissen en ervaringen in je leven of door invloeden van buitenaf. Zelf merk ik dat ik heel erg ben veranderd sinds ik moeder ben en dat vind ik soms niet leuk en wel om deze rede.

Voordat ik moeder werd was ik zelfs voor de duivel niet bang en ging ik echt voor niks of niemand aan de kant. Het liefst ging ik zelf met een botte bijl ergens op af dan dat ik ervoor weg zou lopen met soms wat heftige confrontaties als gevolg in bijvoorbeeld het café. Jessy heeft mij deels veranderd in een bang hertje. Ik heb zo ontzettend veel angst voor bepaalde dingen dat ik merk dat ik bepaalde dingen ga ontwijken.

Zo ga ik bijvoorbeeld niet graag met haar en Diva alleen naar het bos omdat ik zo ontzettend bang ben dat er opeens een busje stopt, 2 mannen eruit springen die 1 van mijn 2 dierbaarste liefdes afnemen of nog erger…beide meenemen. Ik ben tegen het Covid-vaccin omdat ik vind dat er nog te weinig bekend is over lange termijn gevolgen en het nog in de testfase zit. Nu het zover is gekomen dat kinderen tussen de 12 en 18 jaar ook gevaccineerd kunnen worden weet ik bijna zeker dat de volgende de jonge kindjes zullen zijn. Mijn vertrouwen in de overheid is compleet verdwenen waardoor ik dus ook aan het twijfelen ben om Jessy met haar 2 jaar de “normale” entingen te laten nemen want ik ben bang dat ze er stiekem iets anders inspuiten of dat de samenstelling van voor Covid is veranderd.

Regelmatig maak ik me druk om mijn werk in combinatie met Jessy. Schuldig voel ik me omdat ik 3,5 dag in de week werk voor beide partijen. Soms heb ik het gevoel dat ik Jessy tekort doe maar ook niet optimaal presteer op mijn werk zoals voorheen. 100000% zeker weet ik dat Jessy echt niks tekort komt bij mijn familie die 3,5 dag op haar past maar ik ben een echte huismoeder in hart en nieren dus voel me schuldig dat ik niet altijd bij haar ben.

Door alles wat er gebeurd in de wereld ben ik goed in staat om noodrantsoenpakketten aan te schaffen en ben ik geneigd om een echte doomsdayprepper te worden.

Ik merk aan mezelf dat ik zo angstig ben geworden voor van alles en dit heeft natuurlijk 1 belangrijke rede, namelijk Jessy. De wereld draait niet meer alleen om mezelf maar Jessy is mijn wereld. Vroeger boeide het me niet als ik bij wijze van spreken mezelf de vernieling in hielp want dan moest alleen ik op de blaren zitten. Nu ik een hele andere rol heb gekregen op deze wereld, namelijk het moeder zijn en is mijn kijk hierop drastisch veranderd. De verantwoordelijkheid die je hebt voor je kind is zo groot dat het je soms beangstigd en ik merk dat dit gevoel soms eventjes wat erger word en dan weer afzwakt omdat ik dan een besefmoment heb dat Jessy alleen mij heeft en ik alleen haar. Doordat we alleen elkaar hebben en geen man in ons leven die ons onder zijn vleugels neemt word ik soms onzeker, zo onzeker dat ik soms denk dat ik tegen een burnout aanloop aangezien ik continue moe ben.

Maargoed, Kyra zou Kyra niet zijn als ze haar schouders onder alles gezet en weet nu door deze angsten waar ik aan moet werken.

- Erkennen en accepteren is de eerste belangrijkste stap. Ja ik ben veranderd, soms bang en dat hoort bij het leven.

- Mediteren. Ik ben begonnen met mediteren sinds dit weekend. Gewoon in de ochtend voordat ik uit bed stap. Op Spotify heb je verschillende kanalen die het mediteren begeleiden. Of het werkt weet ik nog niet dus hier zal ik later een blog over schrijven.

- Koude douche. Na het mediteren stap ik onder een koude douche… Je leest het goed KOUD. Een koude douche voelt voor mij als ontwaken, reinigen, overwinning en nieuwe energie om de dag te beginnen.

- Doen wat ik voel. De ene dag wil ik niks doen als Jessy op bed ligt in het huishouden en dan doe ik ook niks. Ik doe gewoon waar ik op dat moment zin in heb want ik weet dat ik een andere dag weer een peper in m’n reet heb en door het hele huis sjees en loop te poetsen als een dolle mina.

- Voorbereiden. Doemscenario’s uitwerken bedoel ik hiermee. Oplossingen opschrijven, een opklapbare brandladder op zolder leggen, een voorraad houdbaar voedsel hebben, noodpakket samenstellen in mijn backpack (gebruik ik die tenminste nog ergens voor). Door de angsten die ik heb, heb ik geen rust in mijn hoofd dus probeer ik mezelf zo goed mogelijk voor te bereiden mocht de wereld toch vergaan haha. Zo sla ik er niet in door maar heb voor mijn gevoel wel er alles aan gedaan. In een andere blog zal ik hier meer over vertellen.

- Doelen uitwerken. Ik heb een aantal ideeën over de toekomst die ik momenteel aan het uitwerken ben naar een plan. Eind dit jaar wordt als het goed is de knoop doorgehakt en zal ik via socials laten weten welke weg ik in ga slaan. Dit heeft invloed op veel dingen zoals financieel en planning.

- Schrijven. Als laatste wil ik meer over persoonlijke dingen gaan schrijven. Schrijven is echt mijn uitlaatklep. Om een of andere rede heb ik dat al een tijdje niet meer gedaan en dat zie je terug in mijn blogverloop. Het werd meer commercieel zeg maar. Toen ik dit wel veel deed schreef ik van me af en voelde ik me beter. Dit moet ik dus meer gaan doen, dus vandaar ook deze blog.

Beetje bij beetje kom ik er wel aan uit maar dit heeft tijd nodig. Maak je vooral geen zorgen om me want door mijn hsp heb ik vaker van dit soort momentjes alleen was nu mijn keuze om er echt bij stil te staan en er iets mee te doen. Zoals ik al eerder schreef in deze blog draait de wereld niet alleen om mezelf maar ook om mijn gezinnetje. Pas als je voor jezelf kiest dat je aan jezelf moet werken om je goed en lekker in je vel te voelen kan je ook beter voor een ander zorgen. Het is niet dat ik depressief ben of iets in die richting maar ik ben gewoon eventjes zoekende en wil erger voorkomen mocht dit gebeuren.

Je leven veranderd nu eenmaal constant en door bepaalde grote veranderingen zoals bijvoorbeeld bij vele, moeder worden ben je na je roze bubbel gewoon even zoekende over wie je bent, wie je wilt zijn en hoe je dat gaat bereiken. Daar is niets ergs aan of beschamend want ik denk dat iedereen daarvoor komt te staan alleen rust er een taboe op het eerlijk uitspreken van je gevoelens omdat de grotemensenwereld van je verlangt dat je eindeloos doorholt en je jezelf groter moet voordoen dan hoe je bent.

Hebben jullie soms angsten?

Veel liefs,

Kyra