Jep it takes a village

Waar is de tijd gebleven denk ik soms, “ineens” ben ik moeder, heb ik een gezin, een hond en een kat. Wat is er veel compleet veranderd in de afgelopen jaren. Deze week is een van mijn beste vriendinnetjes hier bij ons op het eiland, samen met haar vriend en hun 1 jarige zoontje. Haar ken ik al vanaf de basisschool. Vroeger haalde we op weg naar naar onze middelbare school altijd pindaknabbels en Dr. Pepper. Elf jaar geleden zocht zij mij hier ook al op, toen ik hier een half jaar woonde tijdens een stage. Nu elf jaar later hebben we beide een kleintje en gaan we hier op Curacao niet meer elk happy hour af.

En zo sta ik dan ook ineens in onze gang te luisteren of ik nu hun zoontje hoor of onze dochter (en het blijkt geen van beide, maar de ventilator die ons voor de gek houdt). Het blijft bijzonder mooi om zo’n goede vriendin te zien met haar kleintje, haar gezin. Ook vind ik het bijzonder dapper dat ze gewoon met hun dreumes hierheen zijn gevlogen om te zien hoe wij hier wonen en samen quality time te hebben. Ze is een powermama, waarbij ik altijd terecht kan met mamavragen. En ja ook al “ben” ik pedagoog, I need my village to raise my child. Dat is wat ik hier dan ook echt mis, my tribe, en dat maakt het mamaschap daardoor soms best zwaar. Ik ben er van overtuigd dat wij mensen er niet voor zijn gemaakt om het ouderschap alleen te dragen. We hebben elkaar nodig! Ik merk dat bij simpele “had jij dit ook?” vragen of om gewoon even te kunnen uiten of bespreken dat je soms worstelt met iets. Zo liep ik er tegen aan dat ik niet genoeg kolfde, om mijn voorraad weer aan te vullen. De simpele vraag van een vriendin “kolf je elke keer beide borsten?” heeft dit gelijk opgelost. Maar ik mis hen ook echt om weer even te kunnen ontladen en opladen. Ik mis hier mijn beste vrienden en familie voor hun knuffels en zodat zij af en toe kunnen oppassen en wij wat kunnen bijslapen bijvoorbeeld. Hier hebben we ook wel een oppas, maar het voelt niet zo vertrouwd als mensen uit je eigen kring.

Jep ik mis hier mijn tribe!

Geen schone schijn, want ja dat is het moederschap soms wel online. Wie mij volgt op Instagram ziet bijvoorbeeld een fantastische Koningsdag en ja het was echt een hele leuke en fijne dag! Maar ik had ook het zweet op mijn rug (en op mijn bovenlip) na een uur “dansen” om Ella te laten slapen. En ook moest ik die dag al twee uur heel nodig plassen, maar ging dit “niet” omdat ze eindelijk in mijn armen in slaap was gevallen. Afgelopen nacht werd ze ook weer 4 keer wakker voor een voeding:

Jep het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn.

Ik denk dat ik Quin deze maand maar eens lief ga aankijken om toch echt te kiezen voor een schoonmaakster (hij is nog niet overtuigd), want serieus…. de was en het huis schoonmaken is wel het laatste waar ik aan toe kom (en dan heb je de was schoon en dan kakken de parkieten alles weer onder, zo leuk dat buiten leven hier op  Curacao ?!). Daarnaast denk ik dat het leuk en goed is om een “kenningmakings-BBQ” te organiseren met onze buren, om hen beter te leren kennen. En dat babyzwemmen hier lijkt me ook een goed plan. Ik heb mijn netwerk hier ook nodig en alleen online contact met Nederland hebben en balen dat ik het netwerk hier nog niet heb, gaat me niet helpen. Let’s make it happen ??.

Ik ga nu in ieder geval even heerlijk genieten van de gezelligheid van het bezoek uit Nederland! Een nieuw netwerk opbouwen blijkt toch spannender en lastiger dan ik had gedacht. Juist ook omdat we een kleine hebben. Maar genoeg geneuzel, ik heb het ook zelf in handen. Op zoek naar mijn village!           

Mijn avonturen dagelijks volgen? Volg me dan op Instagram @bonbini.baby ✌??