1 jaar geleden
“Je moet leuke dingen gaan doen met je gezin”
Makkelijker gezegd dan gedaan…
Wanneer je verteld dat je in de ziektewet zit omdat het niet goed met je gaat hoor je vaak van mensen dat je leuke dingen moet gaan doen. Maar wat als je nergens zin in hebt? Geen band meer voelt met je eigen kind? En vooral op de bank wilt liggen met een dekentje en niet gestoord wilt worden? Dat is enorm lastig om uit te leggen aan de buitenwereld. En deze buitenwereld werd ook ver weg gehouden van mijn problemen omdat ik dat graag wilde.
Op het moment dat ik naar de huisarts ben gegaan zijn veel balletjes in de medische wereld gaan rollen. Ik kon Jack zijn gehuil namelijk niet meer aan en wilde dat het zou stoppen als het gebeurde. Maar hoe laat je een baby stoppen met huilen als je zelf al enorm gestresst bent en een baby nog niet kan laten weten wat hij/zij wil. Dat gaat niet, je moet maar raden wat hij/zij wil en hopen dat je het gelijk goed hebt. Dat is dus ook vaak niet het geval en zo is mijn frustratie, agressie en depressie gekomen. Ik had te veel hooi op mijn vork met het zorgen voor Jack, vroeg eruit voor werk en opvang, laat en 's nachts wakker voor Jack en het werken overdag.
Het ging allemaal niet meer, het werd me allemaal teveel. Ik kreeg een error in mijn hoofd en voor ik het wist mocht ik niet meer alleen zijn met Jack, ging ik in therapie en kreeg ik hulp thuis om de band weer op te bouwen met Jack. Maar dit allemaal in mini stapjes omdat je het niet moet overhaasten. En zo kreeg ik de "stempel" postnatale depressie met verlaat begin. Dit omdat ik de eerste drie maanden van Jack zijn leven het heerlijk vond om voor hem te zorgen, te troosten waar nodig en er 's nachts uit ging voor hem zonder dat ik dit erg vond. En daarom was het ook zo vreemd dat dit ineens om de hoek kwam kijken en langzaam mijn gevoelens overnam.
En het ergste van alles vond én vind ik dat ik mijn partner hierin heb meegenomen, meegesleurd bijna. Hij wist namelijk helemaal van niets tot het moment dat ik naar de huisarts ging. Ik had dit namelijk gezegd en hij wachtte mij bij de huisarts op, omdat ik had gezegd dat het niet goed ging. Maar ik had nooit verwacht dat hij daar zou staan, mee zou gaan naar binnen en bij het gesprek zou zitten. Achteraf is het ook maar goed, want ik durfde het niet te vertellen, ik wilde hem niet tot last zijn, ik wilde hem lekker laten leven, laten werken en vooral laten slapen wanneer nodig. Maar daarmee verkoos ik wel alles boven mijn eigen slaap, mijn eigen leven en mijn eigen gevoelens.
