2 jaar geleden
Je moet dit! en je moet dat!
Stress wat een rot ziekte! Mensen denken het allemaal zo goed te weten hoe je dingen moet doen...maar met gevoel houden ze geen rekening. Want je moet het maar gewoon doen...
Hallo mijn naam is Mariska en ik heb stress.
Of beter gezegd stress heeft mij....
Voordat ik mama werd zat ik in een ernstige burn-out en was ik zwaar depressief. Jarenlang heb ik therapie en cursussen gevolgd, waaronder ook een assertiviteit cursus. Ik had geen baan meer en ben op het eind van mijn behandeling in een reïntegratie traject gestapt. Daarin leerde ik weer terug op de "markt" te komen en een (normaal) leven te hebben...
De meest rotte baantjes nam ik met beide handen aan! En uiteindelijk vond ik een baan die geweldig bij mij paste! Ondertussen was onze oudste geboren en mijn leven kon niet beter zijn! Toen werd ik overgeplaatst en daar was ik minder op mijn plek... ik kreeg nog een paar miskramen en dat deed mijn stress niet goed... ( ik had al een tijdje weinig stress dus dit deed zeer en ik verloor mijzelf weer beetje bij beetje) maar toen was ik blijvend zwanger van onze jongste! En bam weer werd ik overgeplaatst.... ik weet dat ik van geluk mag spreken omdat ik tenminste mijn baan nog mocht behouden! Maar de plek waar ik kwam was alles behalve waar ik mij prettig bij voelde.
Daar bovenop moesten we ook nog verhuizen in 1 weekend terwijl ik hoog zwanger was en bam de stress liep weer tot over mijn oren... die zwangerschap was ik heel erg ziek.. meerdere ziekenhuizen moeten bezoeken dat deed het ook niet zo lekker bij mij... maar op oudjaarsdag kwam onze jongste telg op de wereld en nu zou ik kunnen genieten toch? Maar helaas, de jongste had veel therapie nodig en medische onderzoeken ( het is goed gekomen hoor!)
Ik moest weer aan het werk met alle drama van dien... na veel gezeur mocht ik terug naar de plek waar ik was begonnen. Wat een rust! Althans voor een tijdje... de oudste ging beginnen op school... ik moest andere tijden gaan werken en dat vond mijn baas niet zo leuk ( snap ik wel) We kwamen tot een compromis ik zou doordeweeks tussen 8 en 16 uur werken en in nood in het weekend.. ( deze weekend afspraak wordt niet nageleefd) al meerdere keren had ik aangegeven om terug in functie te willen treden, helaas werk ik te goed en wil de baas hier niks van weten.... het liefste wil ik schooltijden werken ( wie nou niet als moeder?) Dat kon al helemaal niet.. maar nu is er dus pas een andere moeder aangenomen die alleen schooltijden werkt en in het weekend vrij is?! ( Stress voor mij! En ongeloof!)
De oudste gaat naar de voorschoolse en naschoolse opvang en de jongste ging naar de gastouder ( volgende maand naar de peuterspeelzaal bij de school/bso van de oudste) dat scheelt mij veel met reistijd, iets meer rust zou je denken...
Maar die stap nemen om echt afscheid te nemen van onze lieve (vriendin) gastouder was heel erg moeilijk voor mij! Zij gaf mij rust omdat ik wist dat als er iets was zij mij begreep! En dat de kleine veilig was bij haar, het is toch zijn thuis van huis... het klinkt misschien stom.. maar om zo'n grote verandering te maken in het leven is voor mij heel erg moeilijk! Mijn hoofd ervaart dat gewoon alsof ik in een bankklem wordt gezet. Ik krijg weer emotionele uitbarstingen migraine aanvallen en hele erge buikpijn, zo erg dat ik vaak moet overgeven.
Dan kwam het volgende weer... de belastingdienst had een fout gemaakt en de kinderopvangtoeslag niet uitbetaald... STRESS! regelingen getroffen maar om alles te bellen en goed te regelen was een enorme aanslag op mijn lijf en geest.. manlief zet nu meer druk op mij om te regelen dat ik of anders ga werken of ergens anders te gaan werken.. en ook alle dingen met instanties moet ik allemaal regelen.
Ik weet echt niet meer hoe en wat ik moet doen.......
Moet ik dan toch weer het moeilijke gesprek aan met mijn baas? En dan het risico lopen dat mijn fijne werkplek een zwart randje krijgt?
Moet ik opzoek gaan naar een andere baan? En dan weer vanaf de onderste trede van de ladder gaan beginnen?
Dit alles is zo'n bedrukking op mijn gemoedstoestand.
Ik voel me steeds meer en meer weer afglijden naar de donkere zwarte afgrond zoals mijn leven vroeger was... ik Wil nooit mij meer zo voelen!
Mijn man wil mij volgens mij niet horen, want ik geef aan dat ik moe ben! Ik geef aan dat ik mij niet lekker voel zitten in mijn vel! Maar nog geeft hij die druk van er moet iets gaan veranderen. Ik weet dat er iets moet veranderen! Maar wat?!
Help!!
