'Je mag het drie weken vertellen en verder weten we het wel'

29-01-2019  "De anesthesist heeft niet naar me geluisterd. De keizersnede is gestart terwijl ik niet (goed) verdoofd was... Ik heb heel veel, zo niet alles, gevoeld"

18-7-2019 Daar zit ik dan... Alle blauwe slingers zijn inmiddels weg, de stroom felicitatiekaartjes is gestopt. Veel mensen hebben onze prachtige zoon gezien. Onze prachtige zoon is inmiddels al een hele bink geworden die smikkelt van zijn fruithapje, al een goede poging doet met groenten en zn yoghurtje al goed weg eet. Hij lacht, rolt, kraait wat af. Groeien en spugen, dat kan ie ook als de beste! Hij zit at groei betreft op de +2 lijn, iets wat we van onze andere dochter ook kennen. Borstvoeding gaat ontzettend goed en ben ook nog niet van plan er mee te stoppen.

Tot zover best wel heel normaal als ik dit zo opsom. Als ik niet beter zou weten, zou ik nu een prachtige conclusie kunnen trekken: Het gaat hartstikke goed!

Beter kunnen we serieus niet wensen. Nou ja... Hij zou iets minder mogen spugen (lees: gewoon stoppen met spugen zou heel welkom zijn!) en hij zou ons iets meer nachtrust mogen gunnen. (Maar hé, daar is ons babyjongetje niet de enige in zijn soort van...) J Beter kunnen we niet wensen... Ja, die conclusie kan ik absoluut trekken. Als het over mijn zoon gaat.

We zijn nu bijna 6 maanden verder maar toch voel ik zelf heel duidelijk de scheidslijn tussen voor en na de keizersnede. Hij was gepland. Paar weken van te voren hebben we dit advies gekregen en stoer als ik was zei ik: 'geeft niet, prima hoor... kindje 1 is ook goed gekomen met de keizersnede, dus kindje 2 zal ook wel zo gaan. Ik weet inmiddels wat een keizersnede is!'

Dat wist ik absoluut. Onze dochter was met een spoedkeizersnede geboren en dit zou prachtig gepland een 'gentle sectio' worden. Het woord 'gentle' verzacht in je hoofd bijna het feit al dat het gewoon een operatie is waarbij je buik open gesneden wordt en je een flink lange tijd van moet herstellen. Alles zou veel fijner verlopen als bij een spoed keizersnede. Oké, nou prima... Iemand noemde het zelfs: 'hartstikke leuk'! en een ander noemde het 'Echt een feestje'... Oké... 'Nou, ik ga kijken of ik dat ook zo ga ervaren' was mijn antwoord... Niet wetende dat het bij mij zo'n ontzettend horror verhaal zou worden, dat ik mede daarom mijn werk momenteel nog niet kan hervatten en ik thuis zit.

Kraamtranen, hormonen, allemaal normaal. Tot het moment dat iedereen weer over gaat naar de orde van de dag. Jouw baby al veel bekeken is en iedereen vind dat je eigenlijk weer volledig het leven op moet pakken 'want de ander doet het ook'. Natuurlijk mag je het soms nog wel eens er over hebben, maar het verhaal weten we inmiddels wel.

Heel gek. Toen onze zoon net geboren was, hadden mensen zoveel begrip. Mijn tranen, mn woorden die stopten en over gingen in tranen werden als normaal beschouwd. Ik heb veel mogen en kunnen praten.

Maar dan kom je op het moment dat mn man weer gaat werken, ik zelf de oudste weer naar school breng, de slingers uit je kamer weg gaan. Ons kindje uit de wieg is gegroeid, de zwangerschapskleding écht niet meer kan en de kraamtijd officieel voorbij is. De oprechte vragen 'hoe gaat het?' worden minder en je merkt dat als je aangeeft dat het eigenlijk helemaal niet zo lekker gaat, worden mensen zenuwachtig of zeggen ze: 'maar je heb er wel iets moois voor terug gekregen'.

Begin mei keek ik op tv even naar het veteranen defilé in Wageningen. Daar werd door de commentator het volgende gezegd: 'Je mag het drie weken vertellen en verder weten we het wel. Eenmaal thuis moet je maar weer gauw met de maatschappij meedraaien. Dat wordt van je verwacht'.

Ik herkende dit zó erg... De commentator verwoordde precies hoe ik het voel. Ik voel me vanaf dat moment zo verwant aan veteranen. Ergens voelt het als 'vloeken' als ik dit zeg. Wat mensen in oorlogsgebieden mee maken is waarschijnlijk niet te vergelijken met een horror keizersnede... maar toch voelde ik tóen al dat er bij mij wel sprake moest zijn van PTSS..

En het klopt. Ik heb een kindje én PTSS over gehouden aan de horror keizersnede nu bijna een half jaar geleden..

Ik heb al veel opgeschreven. Nu wil ik graag gaan bloggen. Delen. Helen!