Je ligt aan allemaal slangetjes: ik schiet vol

Vier dagen na transplantatie mochten we van de IC af, veel eerder dan gepland was, je bent zo sterk. 

Elke dag kan er weer een extra lijn of drain uit. Helaas hebben ze een lymfbaan geraakt en zit je op een MCT dieet, dit betekend dat je sowieso zes weken een sonde krijgt. Prima, als dat alles is, kom maar op met die sonde.

Zaterdag mag ik je voor het eerst vasthouden, echt knuffelen, op mijn schoot. Ik heb je vast, twee verpleegkundige hebben je op mijn schoot gezet want je zit nog aan allemaal slangetjes, wat doet dit veel met mij. Ik schiet vol, ik ben zo blij dat ik je eindelijk weer echt vast heb, vier dagen je kind (en man) niet vasthouden terwijl je ze eigenlijk plat wilt knuffelen. Ik wil je niet loslaten, maar na tien minuten lig je niet meer comfortabel en heb je meer steun nodig. Ik druk op de bel en de verpleegkundige komen helpen. Ze zien aan ons beide dat het voor nu even genoeg is. 

Maandag komt papa langs en kan je ook bij papa op schoot zitten. Jullie samen in die stoel, ik breek. Het is zó dubbel, ik ben opgelucht en dankbaar. Dankbaar dat jullie daar samen zitten, we hebben het gehaald. Maar tegelijkertijd is mijn hart gebroken, verbrijzeld en ligt het in honderdduizenden stukjes ergens in mijn borstkas. Ik zie beren op de weg, we zijn er nog lang niet. Maar de eerste horde hebben we gehaald, samen. 

Lief mannetje toch, je hebt zo veel mee gemaakt, er staat je nog zo veel te wachten en je blijft zo vrolijk. Natuurlijk huil je veel, heb je pijn en ongemak. Maar als je mij, papa of oma ziet komen die leuke kuiltjes terug in je wangetjes en zeg je met je piepstemmetje vrolijk dat we je moeten knuffelen en samen nijntje moeten kijken. Als je wakker wordt en we zitten naast je glimlach je en fluister je: "hallo mama, ik ben wakker." Maar we hebben het gewoon doorstaan, kin omhoog en vooruit kijken.