Je hebt van die dagen.....

Gisteren was zo een dag. Een dag vol confrontaties. Zo gaat het uren, dagen en weken goed. Zonder te huilen met een lach de dag door. En dan ineens; is er zo een dag dat het je op onverwachte wijze wordt geconfronteerd en er weer traantjes vloeien.

Vol goede moed gisteren naar het werk. Een herhaling van BHV. Altijd leuk en ontspannen. Gezellig met wat collega's wat brandjes blussen en op pop Annie je reanimatiekunsten opnieuw laten zien. Wat ik alleen totaal niet heb zien aankomen was dat, tijdens het reanimeren er ineens flash-backs naar boven kwamen van de nacht van 12 op 13 december 2014. De nacht van onze dochter Lieke*. Ik hoor op de achtergrond een AED en collega's spreken over een adrenaline shot in het hart van de patiënt. Ik barst, midden in de les, in tranen uit.  Gelukkig heeft een oplettende collega me de les uitgehaald en heeft hoofd BHV uiteindelijk maar de beslissing genomen dat ik de les niet hoef te volgen. 

Thuis gekomen is Ruben bij Oma. Ik kan daar op mijn fietsje niet komen. Dus even het huis voor mezelf. Post komt met een brief van het AMC. Er wordt een herdenkingsdienst georganiseerd voor alle overleden kindjes in het tweede half jaar van 2014. Weer schiet ik vol. Ik moet de lievelingsbloem van Lieke* meenemen (wordt mijn lievelingsbloem) en mag een kaartje met haar naam inleveren. Deze ga ik morgen samen met Ruben maken. Het is mijn dag niet. Ga zitten op de bank en laat alle emoties maar even over me heen komen.

Mijn man haalt me op, we gaan naar Oma, naar Ruben. We zijn nog niet binnen, of er rent een kereltje van zo een 95cm als een idioot naar ons toe. "papa, mama!" en ik krijg een knuffel met een lekkere vieze kus met open mond en de nodige bijbehorende snot. Ik lach. Hier doen we het voor!