Je denk dan

Zo denk je na een half jaar dat je er boven op ben. Trauma hulp is afgesloten gaat door bij de poh (praktijk ondersteuning) alles gaat goed dat je nu richting het afsluiten ga!

Maar toch blijf het lastig als je er met onbekende er over gaat praten. Voorbeeldje: van de week zit ik met nog meer moeders een voorstel rondje. Maar als ik al zeg met wat we vorig jaar hebben meegemaakt schiet ik vol. Waarom? 

Heb het een plek kunnen geven, ben goed geholpen! Waarom?

Met werken gaat het ook goed alleen nog erg moe na paar uurtjes opbouwen. Maar goed, daar ben ik dan weer zoekende omdat je dan te horen krijg ben zo blij dat je er weer ben! Waar heb je gezeten? Of wat was er? We miste je heel erg!

Dan sta je daar ook van uhm ja niet lekker in me vel. Maar wat moet je dan zeggen? Kan wel het verhaal zeggen maar hoe kom ik er dan uit. Als ik nog vol schiet bij de zin: wat ik vorig jaar met me oudste heb mee gemaakt!

Heeft voor mij ook wel even geduurd over hoe ik het moest opschrijven. 

Voor derest gaat het gewoon goed. Zou dit dan de laatste stuk zijn van de verwerking?

Mag hopen van wel. Maar we gaan het meemaken! Geef nu 2 weken weer zwemles en wat geniet ik daar van! Ben alleen der na echt verrot maar daar gaan we gewoon keihard aanwerken. Want het mooiste van mij werk vind ik dus toch echt wel het les geven!