Je bent zo vervangbaar.

De meeste mensen praten altijd heel makkelijk over relatie's

Ik heb een leuke meid ontmoet, ''zo begint het verhaal dan" maarja als ik het achteraf toch niks vind. dan is het op naar de volgende.

Dit is een mentaliteit dat ik zelf echter nooit gekend heb. Ik ben een volwassen vrouw in een maatschappij die iedereen vervangbaar maakt....

Iets waar ik als jonge tiener al uren mijn hoofd over heb kunnen breken.

Mijn ouders hebben mij geleerd, als je in een relatie stap, dan ga je er ook voor. Links om of rechts om. Communiceren, praten. Je moet ten alle tijden aan een relatie werken.

Misschien is deze wijze les van mijn ouders het wel geweest waarom ik relatie's vanaf jongs af aan al serieus neem. Iedereen om mij heen had de ene na de andere relatie. Een maandje met Gerard, drie maandjes met Roan, hé Roan bevalt toch niet zo. Twee maandjes met Kevin dan maar.

Wouter is mijn 3de relatie en eigenlijk vindt ik dat al veel. Het betekent dat ik twee keer in een relatie ben gestapt die mislukt zijn. Iets waar je heel hard je best voor hebt gedaan. Maar dat het toch niet gelukt is.

Mijn eerste relatie kreeg ik toen ik 15 jaar was, mijn eerste zo gezegd. Zoals ik al zij. Ik ga altijd serieus een relatie in, in de hoop dat we een toekomst samen hebben. Ik ben niet zomaar van het opgeven. Ik ben heel ouderwets opgevoed denk ik.

We kende elkaar al jaren, en hij was een gelovige jongen. Iets waar ik vrede mee had. Ik ben niet gelovig, maar voor hem ging ik mee naar de kerk en naar bijbelklas voor jongeren, ik was bereid mij erin te verdiepen. Een relatie betekent begrip hebben voor elkaar, maar ook een deel opoffering, omdat je dit voor elkaar over hebt.

De plannen leken zo simpel. We zoude onze school afmaken, we zoude gaan werken en zoude op onze 18de trouwen, en een huisje huren. En kijken of we kinderen konden krijgen, erg naïef besef ik me achteraf. We woonde 250 km van elkaar af en in het weekend zagen we elkaar. Het lag er net aan of we genoeg verdiende van onze bijbaantjes.

Maar als we elkaar zagen maakte dat alles weer goed. We hadden elkaar weer. We hadden een toekomst droom samen, een gezamenlijke doel waar we in het begin hard naar streefde.

Na een tijdje zag ik hem langzaam aftakelen. Van een gezonde jongen, naar een magere gedaante... Maar alles was goed zij hij, hij was iets te hard bezig in de sportschool dat was het. Dus geloofde ik hem.

Na een tijdje vertelde hij mij huilend aan de telefoon dat het niet goed ging, hij had zijn vader betrapt op ontrouw tegenover zijn moeder. En zijn moeder was helemaal gebroken, en kwam vaak bij hem uithuilen snachts.

Zijn vader verbleef in een hotel en het huis moest verkocht worden onder de waarde dus zijn ouders zoude schulde krijgen. Terwijl zijn familie best een welgestelde familie was, dit zou een schande zijn dat veel besproken zou worden in hun buurt.

Steeds merkte ik dat er meer afstand ontstond. Regelmatig belde zijn moeder of vader mij of ik iets van mijn vriend gehoord had. Nee.... ook ik had al twee dagen niks van henm vernomen.

Terwijl ik hem telkens zag via skype zag ik zijn uiterlijk achteruit gaan. Met kerst zou hij bij mij zijn.

Maar dat was hij niet. Hij was al een dusdanige tijd aan de drugs dat hij er soms van out ging. Iets wat zijn ouders mij nooit vertelde, of mijn vriend aan mij. Ik wist dat hij wel eens een sigaretje rookte, maar drugs???

Hij is toen de situatie thuis esscaleerde aan de drugs geraakt....

Hij werd opgenomen in een afkick kiniek. Waar hij regelmatig van weg liep. Ook ik kreeg geen vat meer op hem. Ook merkte ik dat ik geen normale antwoorden meer kreeg van hem. Het leek echt alsof ik een bemoei al was, terwijl ik alleen maar wilde helpen. Ik wilde hem beter maken, want hij was mijn maatje en mijn partner. Ik hiekd gewoon heel veel van deze jongen.

Een tijdje later voelde ik mij zelf ook niet meer goed, ik dacht van de stress of oververmoeidheid. Er werd bloed geprikt en een uitstrijkje genomen. Twee weken later bleek dat ik een soa had opgelopen?

een SOA? Hoe dan? Ik heb alleen sexueel contact gehad met mijn eerste vriend...... dat dus.....

Ik kwam eerst even niet in mij op dat mijn vriend vreemd was gegaan. Hij was 16,5 jaar. Gaan ze zo vroeg al vreemd? 

Terwijl ik nog steeds voor onze toekomst vocht, had hij mij ergens diep van binnen al opgegeven...

Het ergste was dat mijn ouders ook bij de uitslag aanwezig waren.

We mochten geen contact meer hebben van mijn ouders, iets wat ik ze heel lang samen kwalijk heb genomen. Het was over en klaar. Het heeft zeker 2 jaar geduurd voor dat ik over mijn eerste liefde heen was. Jullie hebben mij geleerd om voor een relatie te vechten, altijd heb ik ze gezegt. Ja maar niet zo antwoorde mijn vader, dit is niet gezond of goed!

Een maand nadat het uit was, had hij mij al vervangen. Iets wat ik niet begreep. Ik bedoel, iedereen is uniek, er was er in mijn ogen maar een van jou. Niemand kan jou vervangen in mijn ogen.

Ik zag het als, ik heb gefaalt. Ik moest afscheid nemen van een toekomst beeld. Het beeld van een gelukkig jong gezinnetje dat in duigen viel.

Iedereen om mij heen zij, kom op. Op naar de volgende... er zijn meer vissen in de zee. Dat klopt, er zijn meer vissen in de zee. Maar niemand die hem vervangt..... en met niemand ga je het zo hebben als dat je het ooit had met een bepaalde vriend.

Liefde is een serieus iets in mijn ogen, en niet vervangbaar door een andere, gelijk de dag erna al

Terwijl veel mensen daar schijnbaar baat bij hebben. Heb ik dit niet, je bouwt iets op, wat voor jou heel dierbaar is. Je steekt je tijd erin. Je liefde en geld.

En je verwacht dat er wat vruchtbaars uit voort komt. Het is alleen heel jammer, dat als jij ergens voor vecht de andere dat niet doet. En je schijnbaar alles voor niks hebt gedaan.

Soms de gedachte terug aan vroeger, doet me denken aan een wegwerp maatschappij. Als soms mensen verkeerd wakker worden is het al klaar. Je bent zo vervangen....

Maar ik ben een persoon als ik voor je ga wil ik oud met jou worden. En zal ik daar ook echt alles aan doen wat er in mijn macht ligt om dat te behalen.

Het beangstigd mij een beetje voor mijn kinderen. Als ze dadelijk echt verliefd zijn en hun partner zegt nee ik heb een ander. Want ze leek mij beter dan jou. Of is beter in bed etc. Zulke opmerkingen.

Veel mensen zeggen als een relatie uit is. Je hebt de mooie herrineringen nog. Maar wat heb je aan de herrineringen van een vervlogen relatie die geïndigd is omdat het niet werkte? Daar zou jij je als persoon alleen maar mee kwetsen. Je tijd en je liefde krijg je met deze herrineringen niet terug, die zijn eeuwig weg. 

Een relatie moet het bij mij echt waard zijn wil ik erin stappen. En ik hoop dat de relatie dat met Wouter zeker is. <3

Ik heb het idee dat de respect voor elkaar de laatste jaren behoorlijk weg ept. En iedereen meer aan zijn eigen gevoelens denkt dan die van een ander (partner)

Ik zou niet willen dat de twee relatie's die ik heb gehad, met mijn eerste liefde en met Devon dat er zo respectloos met mijn kinderen wordt omgegaan. Ik hoop dat ze een leuke jongen/of meisje tegenkomen die ze met respect en eerlijkheid behandel. Net zoals ik zelf ben opgevoed. Hoop ik dat ik mijn kinderen de goede normen en waarden kan meegeven.