Je bent goed zoals je bent!

Huidskleur, ik heb er al wel eens eerder iets over geschreven. Op de één op andere manier blijft het vaak een onderwerp van gesprek bij ons thuis.

Het is zaterdagmorgen 9.00 en iedereen is al wakker. Ik loop boven even wat was weg te werken en Lauren komt bij me staan. 'Ik wil blond haar mama' zegt ze. Oh waarom dan? Vraag ik aan haar. 'Dat vind ik mooier. En ik wil ook een andere huidskleur, blank'. Dit is iets wat ze al vaker heeft gezegd, dus ondanks dat het me raakte schrok ik niet meer zo. Maar lieverd, mama is bruin en papa is blank en jij bent dus een beetje van allebei. Ik vind je prachtig zoals je bent! Maar toen zei ze iets wat ze nog niet eerder heeft gezegd. 'Ik wou dat papa met een blanke vrouw was getrouwd, want dan was ik nu blank geweest en dat is veel mooier. Met een vrouw die blank is en blond haar heeft, dat is echt veel mooier dan bruin en zwarte haren'. BAM! Tranen schoten in mijn ogen maar ik deed mijn uiterste best om ze niet te laten zien, ik wil dat we hierover kunnen praten samen en als ze ziet dat het me zo raakt dan durft ze dat misschien niet meer.

De één zal dit misschien heftig vinden, de ander misschien niet en zeggen, ach het is een kind en die zeggen wel meer. Maar ik vind dit niet zomaar een onschuldige uitspraak, hier zit zoveel meer achter. Waarom vind zij blanke en blonde mensen mooier? Waarom vind ze zichzelf niet mooi? Waarom zegt ze tegen mij dat mijn huidskleur niet mooi is? Waarom raakt me dit zo? Zoveel vragen kwamen in mij op.

Ik ging het gesprek met haar aan, over dat iedereen weer anders geschapen is. Dat iedereen mooi is op zijn of haar eigen manier. Dat uiterlijk niet belangrijk is, maar dat innerlijk en karakter nog zoveel belangrijker is. Zoals verwacht zag ze aan mij dat het me raakte en ze sloeg dicht. Ze raakte overstuur en begon te huilen 'Nou ben jij boos op me' zei ze. Nee lieverd, dat ben ik niet. We proberen elkaar te begrijpen, maar het lukt nog niet.

Ik voelde me hulpeloos en machteloos. Ik was boos en gefrustreerd. Niet op haar maar op de maatschappij, de wereld. De wereld waar onderscheid gemaakt wordt als het gaat om huidskleur, mensen beoordeeld worden op hoe zij er uit zien of wat hun afkomst is, waar schoonheid bepaald wordt door 'perfecte' lichamen die sieren op magazine covers en Instagram feeds, de wereld waarin ik mijn dochters op moet laten groeien tot volwassen vrouwen. Het doet pijn en wat vind ik dit moeilijk.

Ik heb er na die tijd met Hans over gepraat en die is ook het gesprek aan gegaan met Lauren. Over haar zelbeeld, waarom hij verliefd op mij geworden is en wat échte schoonheid is.

Na het gesprek kwam ze naar me toe, 'Ik vind je niet de mooiste mama maar wel de liefste mama' en er achteraan voegde ze er aan toe 'of is dit niet goed wat ik zeg?' Je zegt niets verkeerd lieverd. Ik ben blij dat je mij de liefste mama vind want dat vind ik het allerbelangrijkste.

Ik besefte dat ik het voor nu moest laten rusten, iets wat ik heel lastig vind maar voor haar het beste is. Dit zal absoluut nog verder opgepakt en besproken worden, maar alles op zijn tijd. En tot die tijd hoop en bid ik dat ze vooral haar eigen 'schoonheid' mag zien. Mijn getinte dochter, met haar bruine ogen en haren. Je bent prachtig zoals je bent. En ook ik ben mooi zoals ik ben met mijn bruine huidskleur en zwarte haren.

Wat geef jij mee aan je kind(eren) als het gaat om zelfbeeld en schoonheid? In dit geval ging het om huidskleur, maar hoe zit het gewicht en lengte? Iedereen weet wel dat innerlijk het allerbelangrijkste is, maar uiterlijk kunnen we niet om heen. Laten wij moeders ook aan onze kinderen zien dat we onszelf mooi vinden? Of horen ze ons juist vaak 'klagen' over onze hobbelheupen, flubberbenen en tijgerstrepen? Ik bedoel, tegen je kind zeggen dat hij of zij mooi is en negatief over jezelf praten werkt averechts. Toch? Hoe praten wij over andere mensen? Welk voorbeeld geven wij?