Januari, Gewoon doorgaan...

Januari! De maand van Tess. De maand dat ze leefde, dat ze bij ons was. 2 jaar geleden was ze er net. We waren blij met haar komst. Gelukkig, compleet. Met zijn vijven. We hadden geen idee van wat ons te wachten stond...

28 januari 2019Ik merkte dat Tess minder goed bij me dronk. Ik had een enorm toeschietreflex, dus er was soms teveel melk voor haar kleine mondje. Ik dacht dat ze misschien niet goed genoeg kon slikken. Was haar tongriempje te kort? Ik maakte een afspraak bij de huisarts. Tijdens het gesprekje wat ik met de huisarts had, kreeg Tess een hoestbui. Ze had het zichtbaar moeilijk en kon niet goed hoesten. Haar mondje, bovenlipje en kinnetje werden blauw. Traantjes in haar ogen. De huisarts twijfelde geen moment en belde direct met de spoedpost. Baby, meisje, 3 weken oud. Loopt blauw aan tijdens hoestbui. Voor ik het wist zat ik met Tess in de auto. De laatste rit die we samen maakte. Ik zette haar op de stoel naast me, zodat ik haar kon zien. Ze was moe. Van de hoestbui en viel in slaap van het rustige geluid van de auto. Ik belde Marco. We zijn onderweg naar het ziekenhuis. Ik vertelde wat er was gebeurd. Hij zou meteen komen.

In het ziekenhuis waren we meteen aan de beurt. Er stonden kinder- en spoedartsen op ons te wachten en de shockroom was al klaargemaakt voor een pasgeboren baby. Ik moest Tess uitkleden, Marco arriveerde. Ik huilde van de schrik. Wat overkwam ons nu? Wat was er met Tess. Ze wogen haar. 4225 gram. 5 gram zwaarder dan haar geboortegewicht. Alles schreeuwde in mij dat dit niet goed kon zijn. Tess was bijna 3,5 week. Ze had al zwaarder moeten zijn. Ik legde haar op een onderzoekstafel met een warmhoudlamp erboven. Net zoals hoe pasgeboren kuikentjes warm gehouden worden. Tess kreeg opnieuw een hoestbui. De arts keek onderzoekend. Ik hielp haar rechtop, zodat ze niet zou stikken in het taaie slijm. Ze liep blauw aan. We werden direct opgenomen. De arts vertelde ons dat ze op RS zouden testen, influenza en kinkhoest. Kinkhoest? Waarom?

Ik ben geen moment van Tess weggeweest. Ik wilde dat de zusters me wakker maakte om te kolven. Zo kon ik Tess het beste geven wat er was. Ze kreeg zuurstof en moedermelk. Eerst een keer aan de borst. Maar het bleek zo weinig, dat ze een neussonde kreeg. Ik heb me suf gekolfd, alles had ik over voor mijn kleinste meisje. Dat was alles wat ik voor haar kon doen. 

Woensdag, aan het einde van de middag kwam de uitslag van de kinkhoestkweek. Positief. Tess had kinkhoest. Met gillende sirenes in de IC ambu werden we verplaatst naar het dichtstbijzijnde academisch ziekenhuis met kinderIC. En toen ging alles heel snel.

Zaterdag op zondagnacht hebben we onder begeleiding van de artsen de beademing stop gezet. Ze overleed in onze armen. We hadden letterlijk het leven van onze dochter in handen en het leven wat vertrok. Het heftigste besluit ooit. Maar het beste voor Tess. Ze had al zoveel schade, door zuurstoftekort en vergiftiging vanuit haar niertjes, dat het niet anders kon.

Januari, de maand van Tess. De maand dat ze geboren werd, leefde en ziek werd.

We vierden deze maand haar 2e geboortedag. We vierden deze maand onze 3e trouwdag. We vierden het leven. We vierden dat we samen zijn.

Januari zal nooit meer hetzelfde zijn. Voor altijd voelde ik me heel even compleet, die ene maand januari in 2019. Het leven nam het van ons af. Tess was te mooi voor deze wereld. Ze is ergens anders harder nodig. 

Wij redden het wel! Nu met zijn vieren, hopelijk snel met een broertje of zusje. Dan zijn we met zijn zessen. 

Geen kind is zo aanwezig, als het kind dat wordt gemist. Tess maakte ons leven mooier dan het al was. Haar dood heeft ons ook iets moois gegeven. Liefde. Voor elkaar, voor onszelf. Het gemis wordt niet minder. Het slijt niet. Het wordt alleen maar groter. 

Als de dag komt, dat ik niet meer aan haar denk, is ze echt dood. Maar dan ben ik het ook.

Januari. 2 jaar geleden werd ons meisje geboren. Bijna 2 jaar geleden, verliet ze ons. Januari...