It's just one of those days...

Vol goede moed wandel ik vanochtend rond een uur of 5 naar de slaapkamer van m'n kleine draak om hem onze standaard ochtend'huggie' te geven. Geen vuiltje aan de lucht en ook totaal geen ochtendhumeur omdat ik 'weet' wat me te wachten staat! Nou, niets is minder waar. Ik ga op mijn knieën naast zijn bedje zitten, klaar om hem lekker vast te pakken en te knuffelen, duwt hij me weg om daarna zijn flesje op te pakken, in m'n gezicht te duwen en te zeggen "Oh ohhh!".
Aangezien ik inmiddels ruim een jaar zijn b*tch ben, zal ik maar volgzaam zijn flesje halen. 

Normaal 'mag' ik nog even mijn bed inkruipen om rustig wakker te worden terwijl hij ook nog een powernapje doet, maar ook dat is me vandaag niet gegund en meneer eist dat we de dag maar eens lekker vroeg beginnen.

Inmiddels 3 bakken koffie later is er niet veel verbetering en raast hij als een wervelwind door de kamer. Duwt m'n laptop dicht met mijn handen ertussen, gooit m'n telefoon op de grond, klimt via een stoeltje de bank op om vervolgens ineens in het vensterbank te staan (mini-hartverzakking), pakt brood uit m'n handen om deze vervolgens naar de poes te smijten, eettafel stoelen schuiven de kamer door en hij hangt continu als een klimgeit aan het traphekje.. Zelfs zijn haar is rebels vandaag!

Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar zijn middagdutje (is het al bijna 12 uur?! Please?!)

Het is dat ik zo verschrikkelijk van de kleine draak hou, maar hij doet zijn bijnaam eer aan vandaag! (Oké, stiekem kan ik er wel om lachen)