Is ze de laatste baby die in me mag groeien?
Ik geniet nog even.
Het is zondagochtend 7.30. Ik lig in bed, tegen Maarten aangeplakt. Maarten ligt lekker te slapen/dommelen. De kids smeren beneden zelf hun krentenbollen en ik ben wakker. Wakker en aan het genieten van het dartelende meisje in m'n buik. Ineens landt het kwartje dat dit zeer, zeer, zeeer waarschijnlijk de laatste baby is die in mij groeit. Ik durf het amper uit te schrijven, want wat een gek idee. Ineens raakt het me. Niet dat ik er heel emotioneel onder ben, want ergens weet ik dat het goed is. Ik weet dat nog een zwangerschap niet goed zou zijn voor ons. Voor ons als gezin, voor onze relatie, voor mij. Mentaal heb ik het zwaar gehad de afgelopen maanden. Het was echt niet heel gezellig hier in huis. Hoe hard ik voorheen ook schreeuwde dat ik wel vier kinderen zou willen, zo hard heb ik nou geroepen dit echt niet nogmaals mee te willen maken. Mentaal gezien. Fysiek is een ander verhaal. Want o, wat is het toch een wonderlijk gebeuren. Daar kan de hele dag wel van genieten en vlijf er 's nachts zelfs voor wakker😉 Het getrappel duurt voort. Maarten legt z'n hand op mijn buik en toont al slapend zijn liefde aan zijn dochter. De dochter waar hij nu al zo blij mee is. Die vast heel veel levensvreugde met zich mee mag gaan brengen. Die ongetwijfeld ook gaat zorgen voor gebroken nachten, maar die vooral nu, op dit moment even zoveel indruk op mij maakt met haar getrappel.
Nog een paar weekjes mag ze blijven zitten. Heel graag. Ik geniet van dr. Tot ik ook dit proces af mag sluiten.