Is mijn leven voorbij??? Ik mis mijn oude leven!!!

Voordat iedereen denkt dat ik een slechte en egoïstische moeder ben, wil ik even duidelijk maken dat Ik zielsveel hou van mijn kinderen en me geen leven meer zonder kan voorstellen! Mijn kinderen komen op de eerste plaats, altijd.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Je weet voordat je zwanger bent wel dat er het een en ander zal gaan veranderen in je leven wanneer je zwanger bent, en helemaal wanneer de kleine er is. Wát er gaat veranderen en hoé het gaat veranderen, daar heb je nog helemaal geen idee van. Je gaat er in ieder geval niet van uit dat het zo zal zijn zoals het uiteindelijk echt is. Men verteld dat kinderen het mooiste is wat je kan overkomen. Dat kinderen krijgen/hebben een verrijking is van je leven etc. 1 grote roze wolk, als je iedereen geloven moet. Voor mij was de realiteit helaas anders.

-

Voor ik zwanger was, ging ik lekker elke avond op stap met vriendinnen, leuke dingen doen. Een hapje eten, een filmpje pakken, shoppen, lunchen en nog meer van dat soort dingen. Ik vond het heerlijk! Toen ik zwanger was, had ik al vrij snel een buik en al vrij snel last van bekkeninstabiliteit. Hierdoor werd ik dus al snel behoorlijk beperkt in de leuke uitjes, maar dankzij de vermoeidheid die daar nog bovenop kwam werden de etentjes, filmpjes etc al helemaal beperkt. 

Toen was ik bevallen, en als een van de eerste van de vriendinnen groep, was ik een moeder geworden. Al gauw bleek dat de kleine meid een huilbaby was. Manlief is kok en werkt in de horeca, en greep die gelegenheid dan ook flink aan om eerder te beginnen, langer door te werken en om op vrije dagen extra te werken. Na zijn werk dronk hij dan een paar biertjes, waardoor hij ook 's nachts niets meekreeg van wat er in huis speelde. Oppas regelen lukte niet en deed ik ook liever niet, want wiewie wil er nou opgezadeld worden met een jankert? Heb zelf al moeite om daarmee om te gaan.. Ondertussen gingen mijn vriendinnen lekker stappen, drankjes doen, uit eten, naar feestjes etc etc etc. En ik zat thuis... alleen... met een huilbaby.

De meeste vriendinnen bleven liever weg dan dat ze wilden helpen. Op mijn eerste verjaardag als moeder, was er ook maar 1 vriendin, terwijl ik ze allemaal uitgenodigd had. Dit begrijp ik wel, want zoals ik al zei; wie zit er nou te wachten op een jankert. Maar het is natuurlijk wel verdrietig. Familie, en dan vooral mijn moeder en zussen, probeerden mij allemaal te vertellen hoe ik het moest doen, want ik deed het volgens hun niet goed; het lag aan mij en kwam door mij. Het lag niet aan de baby. Maar ze hielpen me niet. Om dag en nacht er alleen voor te staan is gewoon doodvermoeiend. En iedereen wist het altijd beter. Elke dag ging ik een checklist af:"Heeft ze honger?", "Heeft ze een vieze luier?", "Moet ze een boertje laten?", "Heeft ze pijn?". Maar dat was het allemaal niet, en toch bleef ze huilen. Ik werd er heel onzeker, maar vooral heel moe van. Ik voelde me in de steek gelaten. En dan ik had ook nog eens totaal geen ontspanning, want leuke dingen doen dat ging gewoon niet. Totaal geen ontspanning. Ik moest altijd nee verkopen wanneer ik gevraagd werd om iets leuks te doen.

Ik was de dag dat mijn zwangerschapsverlof ook mijn baan kwijt geraakt, waardoor ik er dus echt helemaal 24/7 alleen voor stond. Vanaf dat moment realiseerde ik me pas echt dat mijn leven "voorbij" was. Manlief liet me vallen, vriendinnen renden liever weg, familie was er niet voor me, geen werk. Ik werd verdrietig, depressief zelfs. Ik werd aan m'n lot overgelaten, door iedereen. Ik was alleen! Niemand die me begreep of wilde begrijpen. Kinderen is immers toch het mooiste wat er is?! *zucht* "Er zijn zoveel mensen die geen kinderen kunnen krijgen", "Je hebt 2 gezonde kinderen!", "Kijk eens wat een mooie en lieve kinderen je hebt".

 Ik denk heel vaak terug aan m'n "vrijheid". Aan m'n "ontspannen" leventje voor ik kinderen had. Al het geld wat er binnen kwam en overbleef na de rekeningen, was voor mij. Mijn vrije tijd was voor mij. Ik kon sporten wanneer ik wilde, eten en drinken wanneer ik wilde, naar de wc gaan wanneer ik moest. Zelfs dat kan namelijk niet gewoon normaal. Ik werk nu wel weer, al 3 jaar, dus ik heb wel even mijn eigen uitvlucht, maar de overige dagen is het gewoon zwaar. "Mag ik ...", "Ik wil ...", "Mama?". Meer hoor ik niet. Het gaat heel de dag door. Heel de dag rennen en vliegen om m'n meiden op hun wenken te bedienen. Want, ik wil niet dat ze iets te kort komen. Alleen kom ik dus zelf wel een hoop te kort.

Al met al vind ik het erg pittig; het moederschap. Sterker nog: het valt me vies tegen. Inmiddels heb ik dus 2 kids, maar het lijkt wel alsof ik niet mag zeggen dat het helemaal zo leuk niet is. Alsof het maar normaal is dat we tegen iedereen zeggen hoe fantastisch het is. DAT IS HET NIET!!! Het is natuurlijk wel leuk, je eigen kindjes, maar die roze wolk waar iedereen het over heeft, die ken ik echt niet hoor. Ik zit meer thuis dan dat ik leuke dingen doe en dingen ondernemen vergt een hoop geplan en timing. En timing is nou eenmaal erg lastig met 2 kleine kinderen. Ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar ik zou zo graag lekker m'n eigen ding willen doen. Leuke dingen, wanneer ik dat wil, zoals ik het wil, tot hoe laat ik dat wil. Maar bijvoorbeeld ook gewoon eten, drinken of naar de wc gaan. Ik mis het gewoon! Maar als ik dat tegen mensen zeg, dan lijkt het wel alsof ik iets vreselijks zeg. Alsof ik een vreselijk mens ben als ik dat zeg. Ligt het aan mij?