10 jaar geleden
Is het ontzwangeren nou nog niet voorbij??
Over het gemis van zwanger zijn. Is dit normaal? Ben ik vreemd? zou ik 20 kinderen hebben als je dat gevoel blijft missen.
Het is alweer 11 maanden geleden dat ik in verwachting raakte van mijn zoontje. In het begin allemaal best wel spannend. En ik wist niet goed wat ik ervan moest denken, dat mama zijn.
Allerlei lekkere dingen moest ik laten staan voor iets zo ontastbaars. Tot het daar was.... het 1e contact.... het 1e schopje. Een gevoel alsof je oog trilt, maar dan in je buik. Was dat een schopje, of vergis ik me? Nee het was echt een schopje!
Heerlijk vond ik die periode dat ik Tavi kon voelen. Iedere dag 'aaide' ik hem, en hij schopte tevreden terug. Menig filmpje heb ik van mijn buik gemaakt waarop je Tavi zijn acrobaten trucjes ziet doen.
Met 38 weken zou ik worden ingeleid. Tavi had een open buikje en zou meteen op de IC belanden. Ik bereidde me erop voor die koude novembermaand in 2013.... 25 november zou Tavi worden gehaald. Maar niets was minder waar. Met 35 weken kreeg ik weeen, en op 6 november liet Tavi zich zien.
Ik wist niet wat ik voelde. Allerlei emoties gierden door mijn lichaam. Ja, ik was blij dat Tavi er was... ja, ik was blij dat hij met de dag sterker werd. Ja, ik was blij dat hij de operatie goed had doorstaan. maar jee wat miste ik hem in mijn buik. Alle trapjes, kriebeltjes waren weg. En daar was ik niet klaar voor.
Het duurde lang voor ik gewend was aan het feit dat ik Tavi moest 'delen'. Het duurde lang voor ik besefte dat ik hem niet meer kon beschermen met het omhulsel van mijn dikke buik, maar dat mijn dikke buik nu slechts dik was zonder inhoud.
Als we in het ziekenhuis bij Tavi gingen kijken voelde ik hier in het begin niet bij wat ieder andere moeder misschien zou voelen.
Ik wilde hem wel vasthouden, maar vond het ook prima als mijn man het deed. Ik heb hierom gehuild. Ik was een slechte moeder.. ik hield van mijn kind, maar voelde niet de liefde die ik voelde toen hij in mijn buik zat.
Toen we na 2 weken thuis waren heb ik flink gebuideld, en eindelijk was het gevoel van liefde daar.
9 maanden ontzwangeren zeggen ze... mijn lichaam is er klaar mee. Het is niet meer zwanger, volledig in haar oude glorie hersteld. Emotioneel gezien ben ik echter nog steeds aan het ontzwangeren. Nog steeds mis ik alle bewegingen, kwaaltjes en dingen die bij het zwanger zijn hoorde. Komt het doordat Tavi te vroeg geboren is dat ik er emotioneel nog geen afscheid van heb kunnen nemen of ben ik voorbestemd 20 kinderen te krijgen? Ik vind zwanger zijn heerlijk. Zou het altijd kunnen zijn. Is dit normaal??? gaat dit gevoel ooit nog voorbij?
Begrijp me niet verkeerd Tavi wil ik niet meer in mijn buik. (dit zou ook wat gek zijn haha). Dat mannetje is om op te eten en ik zou hem het liefst plat kussen. In mijn buik mis ik Tavi niet want ik hem hem nu veeeeel liever hier! Ik mis het gevoel van het zwanger zijn opzich. De kriebels, schopjes, bewegingen. als mijn darmen pruttelen voelt het als een schopje. Ik geniet daar dan even van en bedenk me opeens dat dit mijn darmen zijn.
Het is om gel van te worden haha!
dus... 9 maanden ontzwangeren of emotioneel de rest van je leven ;-)
fleursel
Nou Ibu, ik heb dat ook serieus gedacht...maar kan me niet voorstellen hoe de periode daarna moet zijn. En nu had ik een prettige zwangerschap....stel je voor dat je alle kwaaltjes meepikt....nee hoewel t nu lijkt alsof ik dat zo kunnen denk ik dat je daar sterk voor in je schoenen moet staan. Maar de gedachte is herkenbaar ;-)
Ibu
Hoi Fleursel, Ik wilde net een blog maken over hetzelfde. Ik mis het zwanger zijn!! Don't het me wrong, ik was zo blij om mijn dochtertje te zien toen ze geboren werd, het was liefde op het eerste gezicht. Ik vond het zo raar dat ik van iemand direct kan houden terwijl ik haar nooit had gezien (nou ja, alleen via echo dan :-)). Maar jij bent niet de enige. Ik had weinig zwangerschapskwaaltjes, maar toch, ik vond het heerlijk om zwanger te zijn. Soms denk ik dat ik niet eens erg zou vinden om een draagmoeder te zijn. Maar ja, dat is maar mijn gekke gedachte :-)
linda79
Ik ken zeker wel de moedergevoelens zoals jij ze niet kent, maar goed ik heb 4 dochters. Dus bij 3 kindjes heb ik het zeker wel meegekregen. Alleen bij nienke niet, maar haar had ik ook niet vast na de bevalling. Essentieel belang om je kind zsm vast te houden.
fleursel
Ik kan het me voorstellen. Ik voelde me ook een slechte mama dat ik het echte houden van niet kon voelen en dat het me niet boeide wie hem vasthield. En wat moesten anderen wel niet denken? Anderen hebben makkelijk praten. Ik had ook heel veel badmomenten en huid op huid contact nodig om de moedergevoelens los te maken. Het feit dat borstvoeding geven niet mocht (althans, direct aan de borst) en dat ik moest kolven maakte het niet beter. 3 maanden kolfde ik alle voedingen bij elkaar om hem tochde beste start te geven. Achteraf gezien heeft ook dat me uitgeput. De productie liep na 2 maanden zo erg terug dat ik 9x per dag aan het aparaat hing. Zonde van de tijd als ik erop terugkijk. Alleen omdat ik zo graag wilde dat hij BV kreeg. Ik kan me dus heel goed voorstellen hoe jouw 1e jaren gevoeld moeten hebben. Je houd zeker van je kindje, maar het voelt ook 'leeg' op de een of andere manier. Ik kan niet vergelijken maar veel mama's zeggen; 'toen ik hem vast had voelde ik me moeder', of....'Ik hield meteen van hem'. Die échte pure gevoelens ken ik niet. Ik wilde niet dat Tavi wat zou overkomen, was bezorg en verdrietig voor hem... maar moest ook heel erg aan hem wennen. Ik hoop nog een keer zwanger te mogen worden om de schopjes nog eens te voelen en om de gevoelens te ervaren waar iedereen zo over te spreken is :)